Nieuws

Handbal Sint Truiden timmert met jonkies aan de toekomst

Door Frits Feuler –Enkele jaren was het stil rondom de vrouwenploeg van het Belgische Sint-Truiden, voorheen Melveren. Na de eerste landstitel in 2006 én de eerste bekerwinst in 2010 kwam er in 2014 een smet op de bekerfinale. Sint-Truiden, favoriet, nam het toen op tegen het Waalse Visé maar stelde, tegen alle regels en verzoeken in, hun sterspeelster en clubicoon Sarina Leenen toch op. Een week voordien had zij in de play-offs tegen Hasselt een dubieuze directe rode kaart ontvangen hetgeen betekende dat ze de week nadien niet in die finale mocht uitkomen. Automatische schorsing dus. Heel Sint Truiden op de barricaden en aan het infuus! “Zoveel onrecht als toen geschiedde bestaat er niet,” galmt het nu, drie jaar later, nog na. De Bond beloonde het niet voldoen aan de regels met een 10-0 nederlaag. Daar had iedereen zogezegd ‘schijt’ aan. Die finale was geen finale, die was er alleen voor de bobo’s, klonk het meermaals boos.

De volgende drie jaar gebruikte de club om onder leiding van Jo Delpire – rond de eeuwwisseling nog succesvol spelend voor V&L - en zijn assistent Johan Helsen te bouwen aan een nieuwe, jeugdige ploeg. Onopvallend, slechts af en toe een ‘aankoop’ zoals dit seizoen de 27-jarige Roemeense doelvrouwe Edit Cochici, weggehaald bij de  Franse tweedeklasser Biarritz. “Voor de rest gretige jonkies, die allemaal met een goede mentaliteit op het plein staan!” weet een trotse Jo Delpire te vertellen na afloop van de verdiende zege bij Bocholt: 22-24. Daarmee staat de eerste ploeg aan de finaleronde vast.

Nou ja, jonkies. Tussen alle 16- en 17-jarigen speelt Sarina Leenen, de steun en toeverlaat sinds jaar en dag voor de club, haar partijtje op dit niveau nog altijd mee. Geen sleet op haar lichaam, lijkt het. 33 jaar en in augustus bevallen van een zoon, Lino. “Gelukkig hoefde ik de zware voorbereiding niet mee te doen,” grapt ze na de winst, met zoontje Lino in de armen en daarmee voer voor fotografen. “Kort na de competitiestart ben ik ingestapt. Weet waar ik aan beginnen ben. Ik wil die akelige bekerfinale van een paar jaar geleden nog een keer overdoen, dat was erg onrechtvaardig,” aldus de beste Belgsiche speelster van datzelfde topjaar 2014. “Maar ook in de strijd om de titel gaan we ons zo duur mogelijk verkopen. We willen de dubbel, gaan ervoor. Zou een aardige afsluiter van mijn carrière in de eerste ploeg zijn die in 1999 is begonnen.” Kan ook zo maar zijn dat ze komend seizoen de pantoffels gewoon weer aantrekt en opdraaft in het geel-blauwe tenue.

Achttien jaar al het boegbeeld. Weerstond de lokroepen vanuit het buitenland. Bleef als een echte ‘Truieneer’ haar club trouw. De club die haar zoveel had gegeven. Spelen op een hoger niveau zou geen probleem zijn geweest, daar zijn de kenners het zo langzamerhand wel over eens. Maar dan had die stap vroeger gemaakt moeten worden. En dat was voor de fysiek sterke schutter en spelverdeelster geen optie. Geen denken aan!

Sarina en een bal, onafscheidelijk. Ze kan basketballen, voetballen, tennissen. Kortom: geef haar een bal en ze is in haar nopjes. Een natuurtalent zoals je ze zelden ziet. Het inzicht, de passes, de vreugde ook om een eigen treffer of van een jonge ploeggenote. Alles ziet ze, ze bewaakt als een kloek haar jonge kudde in de dekking en stuurt ze, samen met Sara Marteleur, ook in de aanval. “We willen met onze prestaties ook Evelien Claessens een plezier doen. Zij was ook een van onze topschutters en sterkhouders, maar raakte zwaar geblesseerd aan haar linker knie en moet nu noodgedwongen toekijken.”

Claessens, met een enorme brace om haar spijkerbroek als toeschouwer aanwezig, verbijt aan de rand van de tribune de pijn. Ze heeft het moeilijk, geen twijfel mogelijk. Tranen zijn er bijna, maar ze houdt zich sterk. “Natuurlijk wil je dit niet missen met zo’n geweldig team! Misschien mag ik in de bekerfinale (paasmaandag in Leuven tegen Visé, FF) wel een penalty nemen! Zou fijn zijn!”

In de kwartfinale om de Belgische beker werd Bocholt in december in eigen hal al afgedroogd door Sint-Truiden: 22-39. Nu kreeg de ploeg  gedurende de bijna zestig minuten opnieuw geen vat op het frivole Sint Truiden. Die ploeg wilde sportieve revanche voor de nederlaag in het thuisduel van de play offs, twee weken geleden: 30-31.

Slechts in de beginfase mocht Bocholt hoop koesteren: 6-6 na 18 minuten. Daarna was het rap gedaan de te simpele tactische foefjes van de Bocholt-coach Pascal Grossi ten spijt. Aan alle kanten doken de youngsters voor hun ex-doelvrouwe Jilly Achten op die er maar niet in slaagde haar defensie op andere gedachten te brengen. “Gedrevenheid siert deze ploeg,” aldus assistent Johan Helsen die een groot deel van de meiden vanaf hun zesde, zevende jaar in het handbal opleidde en daar nu de vruchten van plukt.

Tot 12-14 hield Bocholt, tegen beter weten in, nog hoop. Sint-Truiden drukte het gaspedaal nog wat steviger in en liet groen-zwart meer dan eens verbaasd achter: via 14-21 en 17-24 naar uiteindelijk 22-24. Duidelijk dat de bezoeksters het acht minuten voor tijd welletjes vonden, tot zichtbaar ongenoegen van Delpire.

Stand aan kop:

1. Sint-Truiden 5-11; 2. Bocholt 5-9; 3. Hasselt 5-8; 4. Antwerpen 5-2.

Programma slotdag 22/23 april:

Hasselt-Bocholt; Sint-Truiden-Antwerpen.

Maandag 17 april Leuven: finale Beker van België:

Sint Truiden – Fémina Visé

Bocholt werd in december al in de beker zwaar onderuit gespeeld in eigen hal tegen een ontketend Sint Truiden: 22-39. Nu strijden  beide teams voor deelname aan de ‘best-of-three’ waar de landstitel op het spel staat.