Nieuws

Zaterdagavond 25 maart gebeurde er iets, wat tot vorig jaar onmogelijk gehouden werd. de handbalsters van Foreholte haalde het kampioenschap in de Eerste divisie binnen. Het team, dat drie jaar geleden nog zesde was geëindigd in de Tweede divisie, maakte het sprookje waar. ‘Het is een droom die uit komt’, zo vertelt de pas 26-jarige trainer/coach Ricardo Clarijs enthousiast.

Want het is dus nog maar kortgeleden dat het team van Foreholte degradeerde uit de Eerste divisie en een middenmoter leek te gaan worden in de Tweede divisie B. Veel van de speelster van nu waren daarbij en draaiden een seizoen zonder noemenswaardige uitschieters. Met de toenmalige trainer bestond geen echte klik, en het team nam voor het einde van het seizoen afscheid van hem. Clubmensen hielpen het team door de laatste wedstrijden heen en toen begon het zoeken naar een alternatief. Een van de mogelijkheden was Ricardo Clarijs, toen 23 jaar, trainer/coach bij ‘zijn’ DWS, en hij gaf één keer in de week trainingen bij Foreholte 2. Een deel van de speelsters  was wat sceptisch, vanwege zijn leeftijd, maar uiteindelijk is het team er wel voor gegaan.

“Mijn leeftijd was toen wel een dingetje, en nu soms nog wel voor buitenstaanders. Je krijgt de standaard vragen zoals; kan je oudere dames wel de baas? Luistert iedereen wel? Sta je wel genoeg boven de groep? Dat zijn vragen waar ik niet echt iets mee kan. Laat me het maar gewoon bewijzen denk ik dan. Ik heb een bepaalde aanpak, een moderne aanpak denk ik, en als dat bij een groep past, zegt leeftijd niks”, zo zegt de nog altijd jonge oefenmeester.

Nu drie jaar later, lijkt iedereen die achter hem stond gelijk te krijgen. De ploeg werd in het eerste seizoen on der Clarijs direct kampioen en promoveerde naar de  Eerste divisie, schreven in het tweede seizoen een handbalsprookje door de halve finale van de beker en de nacompetitie van de eerste divisie te halen, maar volmaakte dit jaar vooral de droom van een slapende topclub; na 25 jaar terugkeren naar de Ere divisie.

“Dat is iets waar we in het begin weleens grapjes over maakten met de meiden, terug naar de eredivisie met Foreholte, dat was een sprookje, iets onmogelijks dachten ze. Ik ben daar altijd in blijven geloven, hoewel het natuurlijk ver weg was. Maar ik zag wel al snel dat deze groep grote stappen kon maken, open stond voor nieuwe tactieken en geloofde in onze aanpak. Naomi Hoogervorst, een meisje van de club en vanaf het begin betrokken bij ons traject, en ik hebben begin dit seizoen elkaar aangekeken en gezegd; gaat het dan toch echt nog gebeuren! Tot voor de wedstrijd bij DSVD durfde ze er nog niet echt in te geloven, en nu is het waar”.

“Dat is waar je het als trainer voor doet. Die meiden, die er alles voor over hebben, er alles voor doen en er naast hun baan, familie en vrienden, volledig mee bezig zijn. Zo heeft het team heel veel verhalen. Neem nu Dana Vincenten, die vier jaar geleden te horen kreeg nooit meer te kunnen handballen, maar wel het beslissende doelpunt scoorde tegen DSVD, of Mariska Poot, die al 20 jaar in het eerste handbalt. Anabel Arroyo, die alle succes meemaakt tussen twee zwangerschappen door en nu met haar zoontje op de platte kar door het dorp ging. Zo heeft Foreholte erg veel meiden voor wie dit de ultieme beloning is. En dat we het niet zonder versterkingen van buitenaf konden, is ook duidelijk. Maar die meiden hebben zich in korte tijd tot een volwaardig Foreholte speelster gemaakt en horen er echt bij. Dat is de kracht van deze groep, en de kracht van Foreholte”, zo legt Clarijs uit.

Afgelopen zaterdag stond  de huldigingswedstrijd voor de damesselectie (want ook het 2e team is kampioen geworden) op het programma Het Voorhoutse team maakte hier een show van, want met een 45-18 overwinning tegen United Breda werd de laatste wedstrijd in de Eerste divisie afgesloten. Een aantal wonderschone assists van Wendy Smits en het directe doelpunt van keepster Mayra de Boer waren enkele hoogtepunten.

“Maar het mooiste van die avond was de huldiging. Onvergetelijk en on-Nederlands goed”, zo glundert Clarijs. De selectie werd gehuldigd op een waar podium met lichteffecten en confetti, kreeg de beker uitgereikt van bondscoach Helle Thomsen, en ging op de platte kar door het dorp. “Dat zijn herinneringen voor altijd, en dat is als amateur sporter het hoogst haalbare”.  “Prachtig” zo besluit Clarijs vol trots. 

Fotos: Marjan Hoogervorst  Kijk hiet verder