Nieuws

Trainster Carla Ensink voelt zich happy bij echte dorpsclub

Door Frits Feuler - De gele en oranje weercodes vlogen zaterdag door heel Nederland. IJzel, sneeuw, gladheid. Kortom: weer voor de echte schaatsliefhebbers. Tien wedstrijden in de landelijke competities gingen eruit. Maar de handbalsters van Pacelli uit Zieuwent trokken zich van alle voorspellingen en waarschuwingen niet veel aan. Bijna vier uur zat het gezelschap op de heenreis – 230 km – in de bus richting Meerssen voor het duel met fusieclub MIC. Daarbij een uurtje later nog eens 'achtervolgd' door een twintigtal ouders die met de auto eveneens naar Zuid-Limburg afreisden om, na een lekker etentje, hun kroost aan te moedigen. “De ploeg is er op gebrand om het jammerlijke verlies van drie punten in de laatste twee wedstrijden (Wesepe en Lettele) recht te zetten! Dure punten in de strijd voor de koppositie! Maar we moeten niks, we mogen!” aldus Carla Ensinck.

Maar helaas! Alle inspanningen ten spijt, de ploeg uit de Achterhoek verloor met 24-20 en verspeelde de fel begeerde derde plek voorlopig aan de Meerssense ploeg. De terugreis volgde op zondag rond het middaguur. De ploeg en begeleiding had gekozen voor een overnachting en teamuitje in Maastricht.

Trainster Carla Ensink (54) staat voor het tweede seizoen aan het technische roer bij de ploeg in de hoofdklasse B, onder de rook van Groenslo en Winterswijk. Zieuwent telt 2000 inwoners en heeft in Pacelli een aardige ambassadeur. De ervaren trainster uit Bornerbroek was in het verleden speelster bij de club uit haar woonplaats maar had na haar actieve carrière ook de leiding over onder meer de Twentse ploegen Bentelo en Olympia Hengelo (eerste divisie) en Zenderen Vooruit en TVO. “Ik heb inderdaad altijd in het Twentse getraind, nu lijkt het erop alsof ik in het buitenland train!” merkt ze anderhalf uur voor aanvang van de wedstrijd tijdens dit vraaggesprek op.

“De reden dat ik het hogere niveau vaarwel heb gezegd, lag meer in de hoeveelheid trainingsuren en het reizen door het hele land. Dat slorpte veel tijd op. Tijd, die ik niet meer kan opbrengen,” aldus de goedlachse Pacelli-trainster. “Ik ben heel blij met die club, een reden ook dat ik deze week toegezegd heb volgend jaar weer door te gaan. Sta nog altijd graag op het veld tussen die jonge meiden.” Bij de Handbalschool Twente werkte ze een aantal seizoenen samen met Carel Lamboo. “Een bijtertje nog steeds! We konden het goed met elkaar vinden en genoten van de inzet van de talentvolle handballers die we wat extra's wilden bieden.”

Pacelli, de club tot 2008 van international Lynn Knippenborgh – nadien via Dalfsen en het Noorse Kristiansand nu bij Buxtehuder – is nu dus haar hobby. Knippenborgh werd afgelopen maandag in de gemeente Oost Gelre nog gehuldigd vanwege haar prestatie met Oranje op het voorbije EK. Een speelster die dus als magneet fungeert voor jonge handbalsters. Haar oudere zus Martine is bij het huidige Pacelli een van de routiniers.

De club speelt met tien teams in competitie, met de dames als hoogstspelende ploeg in de regio. Een club ook met een degelijke eigen sportieve visie. Aan alles is gedacht: breed kader, voldoende sponsors, een degelijke organisatie. “De meisjes gaan op handbal, de jongens op voetbal,” weet ze als verklaring voor de aantrekkingskracht in die regio voor haar club. “Op zaterdag houden we bovendien talententrainingen, daaruit komen steeds nieuwe handballertjes boven drijven. Als ze ons niveau kunnen ontstijgen, raden wij natuurlijk een stapje hoger aan. Dalfsen bijvoorbeeld is dan een optie. Maar ook het Talentencentrum in Raalte profiteert van onze talenten, dus in die regio is ook handbal op een hoger niveau mogelijk.”

Tegen MIC startte Pacelli als een vuurpijl: binnen het kwartier stond een voordelige 1-5 en 3-7 stand op het bord. De gemiste pingel van Martine Arink (voetfout?) leek zwaar te wegen toen MIC-coach Marcel Idink meteen in de defensie wat ging sleutelen. De jonge bezoeksters kregen het moeilijk en waren zichtbaar van slag: 11-8. “We kwamen niet meer goed in het ritme,” verklaarde Ensink de terugval. “Geknokt hebben we zeker maar was vandaag niet genoeg. Jammer. Maar er zijn nog tien wedstrijden te gaan. Alles nog mogelijk, de concurrenten komen nog naar onze sporthal.”

Langs de kant wijkt Ensink geen seconde van haar ploeg. Leeft erg mee, druk gebarend, kritisch. Pittige tante af en toe maar altijd beheerst. Haar ploeg speelt bijna een uur lang tempohandbal, heeft in spelverdeelster Martine Arink haar beste schutter met zeven treffers. Maar ook Suzan Everink en de beide doelvrouwen staan hun 'mannetje' zonder de overigen tekort te doen. Maar soms is het handiger om het tempo even uit de wedstrijd te halen om aanvallend dan een ander concept te spelen. Pacelli bleef in de tweede helft te voorspelbaar, waardoor MIC het duel alsnog kon kantelen. Bij Pacelli ontbrak gaandeweg de overtuiging om voor dat ene, zo belangrijke punt te gaan. 23-17, op vijf minuten van het einde, was teveel van het goede!

Ensink kon in een onderonsje met Idink buiten de sporthal weer relativeren onder het 'genot' van een sigaret. “Niks aan de hand, komende week weer goed ons best doen op de training.” Dan wacht thuis rode lantaarndrager Groessen.