Nieuws

Bietigheim verliest dure punten aan verrassend Leverkusen

Door Frits Feuler –Exact 291 dagen is het geleden dat de vrouwenploeg van SG BBM Bietigheim de eerste Duitse nationale titel voor zich opeiste. Dat gebeurde op 3 mei 2017, na een 28-24 zege, uit bij Bayer Leverkusen. In diezelfde Ostermann Arena ging het zondagmiddag echter mis: 21-18. Na 14 duels kijkt de kampioen al tegen achterstand van vier punten aan op koploper Thüringer.

De ploeg van de Deense trainer Albertsen – erg onrustig en soms woest coachend - kende de voorbije maanden heel wat problemen. Maura Visser haakte als eerste af vanwege haar zwangerschap. Vervolgens keerde Kim Naidziavicius met een ernstige blessure, opgelopen met de nationale ploeg bij het begin van het WK, terug en ligt er negen maanden uit. Dan de schorsing van Susann en Nina Müller. Tot op heden weet niemand er het fijne van, club en staf hullen zich in nevelen. Twee weken geleden dan: de gebroken neus van Angela Malestein. Diagnose: minimaal zes weken ‘out’.

Tussendoor zware wedstrijden in de Champions League, met weinig resultaat. Voor het bezoek aan Rostov-Don had de trainer slechts tien speelsters ter beschikking. Mission impossible dus. Daar kan ook de tussentijdse transfer van Anna Loerper, ex-aanvoerster van de nationale ploeg, niets aan veranderen. Ze mag internationaal dit seizoen niet meer aan de bak.

Martine Smeets speelde een kwartiertje na rust onopvallend mee. Charris Rozemalen hield het nagenoeg drie kwartier vol, maar was tamelijk ongelukkig in haar acties. Tess Wester, al een tijdje last van een voorhoofdsholteontsteking en licht griepje, mocht een paar minuten het parket op. Van Wester en Smeets loopt het contract over een paar maanden af bij de Duitse club. De plannen voor het volgend seizoen zijn nog ver weg. “We willen nog altijd kampioen worden,” liet Wester aan duidelijkheid niets te wensen over.

Thuisploeg Leverkusen had nog wat recht te zetten na de twee vreselijk uitglijders tegen koploper Thüringer (nipt 27-28) en vorige week bij Dortmund: 26-19. “Daar hadden we een complete off day met de ploeg,” blikt de 20-jarige Annefleur Bruggeman terug. Tot haar vijftiende speelde ze in haar woonplaats Susteren bij NOAV. Daarna drie jaar Handbal Venlo en Handbal Academie. “Totdat ik met de Youth twee jaar geleden een kwalificatietoernooi speelde. Jutta Ehrmann-Wolff, de manager van Leverkusen, was bij een van die wedstrijden waarneemster en nam afloop contact met mij op. Ik kreeg een uitnodiging voor een proeftraining. Die beviel blijkbaar goed, ik mocht blijven. Nu dus voor het tweede seizoen bij een grote club!”

DSS kids met Annefleur Bruggeman en Anouk van de Wiel (Bayer 04 Leverkusen)  

Acht, negen trainingen wekelijks. Andere koek dan de Hollandse. “Één training mag ik missen. Ik reis dan een keer per week richting Arnhem voor mijn studie logistiek en economie. Van half twee tot tien uur ’s avonds naar de les! Best zwaar. Maar sinds dit seizoen merk ik wel dat ik op het handbalveld iedere week stapjes maak. Mijn vertrouwen is groot,” aldus Bruggeman die zich zeker ook in de toekomst voor het grote Oranje in de kijker wil spelen.

De ontwikkeling van haar talenten ziet ook haar trainster Renate Wolff, een autoriteit op het gebied van jeugd opleiden. Haar manier van werken geniet hoog aanzien. Tegen de regerend landskampioen stuurde Wolff haar youngster kort na de pauze resoluut het veld in om de wat voorzichtig spelende Deense Cecile Woller te vervangen. “Je merkt dat in de Duitse competitie veel schutters van afstand kunnen scoren. Ik moet het op de linker opbouw meer hebben van de 1:1-situaties. Of een goede pass naar de cirkel. Of doorleggen naar de hoek.”

Haar eerste actie was meteen goed voor een strafworp (14-13), de 20-15 nam ze zelf voor haar rekening. “Ja, man! Ik was echt blij!” blikt ze nog eens terug op een goede wedstrijd. En op de cirkel vindt ze niemand anders dan international Jenny Karolius, ook in dit duel – door Leverkusen knap en verdiend gewonnen met 21-18 – de beste vrouw op het veld. Knappe aanspeelballen zette 31-jarige om in schitterende treffers waar het 600-koppige publiek wel meermaals een applaus voor over had.

“We moeten als ploeg heel hard werken, we hebben immers niet overal internationals staan. Ben dit seizoen begonnen op de linkerhoek. Toen de trainster mij ook in de dekking zag knokken en daar goed mijn mannetje stond, liet ze mij ook eens op die linker opbouw spelen. Dat is mijn positie, daar wil ik me ontwikkelen,” glundert ze met een bezweet hoofd. “Vorig jaar niet veel gespeeld, nu steeds meer. Het is aan mij om me te bewijzen.”