Nieuws

Limburgse voldoening in de Oostkantons

 “Drie keer per week op z’n Duits trainen”

 

Door Frits Feuler – Haast onopgemerkt vonden afgelopen zomer hun transfers plaats. Niets om in handballand echt wakker van te liggen. Maar toch! De keuze die assistent-trainer Gerrit Stavast en de spelers Joeri Verjans en Luke Habets maakten voor het Belgische Eynatten-Raeren, was doordacht. “Hier hebben we plezier in het handbal teruggevonden,” klinkt het bij de twee spelers haast in koor. Stavast heeft een andere redenen. “Ik speelde hier tussen 1997 en 2003 als keeper. Succesvolle jaren! Altijd een gezellige club geweest.” De landstitels in 2001, 2002 en 2003 alsook de bekerwinst in 2000 bevestigen het vroegere topniveau waar ook de Duitse spelverdeler Erik Wudtke – nu trainer van Duitsland U 21 – deel van uitmaakte. Na twee seizoenen Eynatten verkaste hij in 2001 naar Melsungen.

‘Gemeinsam feiern wir die Siege, gemeinsam ertragen wir die Niederlagen.’

Deze tekst geeft de bedoelingen van de club, opgericht in 1972 en enkele jaren geleden gefuseerd met het kleinere dorpsclubje in de buurt, Raeren, het duidelijkst weer. “Presteren, natuurlijk bij de hoogste teams. Maar niet ten koste van alles,” meent Gerrit Stavast.“ Hij begrijpt dat er voor tophandbal, zeker in België, meer komt kijken dan alleen een zak met geld. “Dat is bij deze club niet aan de orde. Rond de eeuwwisseling hebben we ons hier als een van de beste clubs van België gepresteerd, met Pim Rietbroek als trainer.” Talentvolle handballers kwamen graag in het oostelijke deel van België, onder de rook van Aken, spelen. “Vorig seizoen is er veel gebeurd binnen dit team. Begin mei, op het afscheidsfeest van Blagoje Krstev, werd ik gepolst of ik assistent-trainer wilde worden naast Bruno Thevissen. Heb ik ‘ja’ tegen gezegd, ook om Bruno die nog onervaren is op dit niveau, te ondersteunen. Daarnaast heeft Eynatten altijd mijn warme belangstelling gehad. Fijne mensen, prima club, gemoedelijk!”

Beetje zorgelijk kijkt Stavast een uur voor het duel tegen Merksem als hij geconfronteerd wordt met blessures van twee youngsters, net terug van een oefenwedstrijd tegen de Duitse U 21. “Ik vind dat er binnen de Bond een vreemd selectiebeleid gevolgd wordt. Ook de afhandeling van deze blessures verdient meer aandacht. Nu zitten wij met de problemen, midden in de competitie.”

Dit seizoen acteert Eynatten-Raeren op het tweede Belgische niveau. Het ongenaakbare en nog ongeslagen Doornik is zeker van de eerste plek in een groep van zes teams die viermaal tegen elkaar spelen. Voor plaats twee strijden Atomix, Eynatten en Houthalen die recht geeft op deelname aan de play offs met de nummers vijf en zes uit de Belgische groep van de BENE-League. “Hier moet niks! Geen stress. Lekker handballen. Wij willen eigenlijk niet in die BENE-League spelen,” oppert Joeri Verjans (29), overgekomen van Houthalen en voorheen actief voor BFC en Lions. “Maar die play offs zijn dan wel de kersen op de taart! Die sprong naar de hoogste groep is te groot en heeft allemaal nadelige consequenties voor de club.” Het was voor beiden wel even wennen aan de voertaal op de training. “Ons Duits is prima, de Franse taal is lastiger. We redden ons wel!”

Als spelverdeler en rechteropbouwer tegen Olse Merksem, de ploeg van trainer Piotr Konitz, is Verjans een van de aanjagers in de aanval. Met zijn maatje Luke Habets (32) – negen weken geleden vader geworden van trotse dochter Tess – op de cirkel vormt hij een sterk duo met een degelijke inbreng binnen de ploeg. Habets is weer terug in de Oostkantons, voor het derde jaar. Eerder maakte hij kortstondige uitstapjes naar Bocholt en Houthalen.

Hoofdrollen zijn er in scorend opzicht voor Eric Vreven (van Visé) en Benoit Neuville (van Beynoise). “Die Vreven speelt als een jonge hond! Ongelooflijk, die heeft nog veel plezier in het spelletje! Bij ons wordt driemaal per week hard getraind,” weet Luke Habets. “Zeg maar, een beetje op de Duitse manier! Dan weet je het wel!’ vult Verjans aan. Beiden hebben daar geen moeite mee, geven alles wat ze hebben. Na afloop is het gezellig. “Een beetje op de manier van BFC,” weten ze. “Eynatten is de gezelligste club waar ik ooit gespeeld heb!” geeft Habets nog maar eens aan.

Daar waar het plezier aan Eynatten-kant van het veld spat, daar is de ploeg van Konitz op achtervolgen aangewezen. Veel technische fouten, veel onbegrip in de passing en zwakke afwerking. Voor Konitz, met slechts 12 spelers present, is zijn ploeg duidelijk nog geen Volendam of HARO of Bevo. Werk aan de winkel dus voor de aimabele Pool die met zijn clubauto richting Eynatten is gereisd en na afloop meteen richting Hagen tuft om daar op zondag het duel van zoon Bartek bij Eintracht Hagen tegen Dessauer te volgen.

Tot halverwege (16-12) is er nog sprake van een redelijk gelijk opgaand duel Na de pauze gaan de remmen bij de thuisploeg los en wordt de finish ruimschoots bereikt: 35-25. Een deel van de wedstrijd worden Verjans en Habets op de bank gehouden. “Tja,” klinkt het uit beider monden, “dat snapten wij ook niet echt goed.” Verjans klaagt over vermoeide benen. “In de wedstrijd denk ik daar niet aan.” Habets heeft aan de cirkel de ene na de andere opdoffer geïncasseerd. “Grote jongens huilen niet!” klinkt het gevatte antwoord.

De club is bij de jeugd voor het grootste deel gefocust op de Duitse competities. Qua reisafstanden een heel verschil ten opzichte van bijvoorbeeld grotere afstanden richting Belgisch Limburg en Antwerpen. Ook deelname aan de jaarlijkse Partille Cup in Zweden behoort standaard tot de eigen jeugdopleiding.

In de wat opgerekte pauze demonstreren de vele jeugdtrainers met hun kroost allerlei spel- en oefenvormen aan het talrijke publiek. Vermakelijk om die hummeltjes op speelse wijze bezig te zien, fel aangemoedigd door papa’s en mama’s, opa’s en oma’s. Handbal in Eynatten leeft.

Woensdag 15 november is een dag om naar uit te kijken. In de Belgische beker gaat Eynatten op bezoek bij het 7 km verderop gelegen Eupen dat in de competitie één klasse lager speelt. “Nu al wordt over deze streekderby gesproken!”   

Deel dit bericht