Nieuws

Door Frits Feuler –Enkele maanden geleden vierde handbalclub Indus ’67 het 50-jarig bestaan. In dezelfde periode werd de club ook gekozen tot ‘tweede beste club’ van het eiland Rozenburg, tot 2010 zelfstandig en nu een deelgemeente van Rotterdam. In de jaren zestig telde ‘het dorp’ Rozenburg pakweg 3500 inwoners, momenteel bijna 14.000 inwoners en omsloten door de petrochemische industrie van het Botlekgebied en Europoort. De vele bruggen maken de verbinding met Rotterdam heden ten dage makkelijker en sneller.

Een van de oprichters van het toenmalige ASV Indus ‘67 is Ton Clarijs, 75 inmiddels en geboren Schiedammer. In de jaren zestig, begin zeventig werden nog meerdere takken van sport beoefend maar uiteindelijk ging men door als handbalclub. Indus staat voor een afkorting van Industrie en het oprichtingsjaar.

Handballiefhebber en opa van de nu succesvolle trainer Ricardo Clarijs bij Foreholte en van de laatste maanden bij het Amsterdamse VOC. Hobby’s heeft Ton Clarijs meer dan voldoende. Samen met zijn zoon bezoekt Ton zoveel mogelijk wedstrijden van voetbalclub Sparta, “omdat die club nu het dichtste bij is. Vroeger was ik verknocht aan SVV, een echte Schiedamse volksclub waar huidig bondscoach Dick Advocaat nog speelde.”

De club uit Rozenburg werd in 1967 als algemene sportvereniging opgericht en vierde afgelopen mei dus het vijftigjarig jubileum. De financiële opbrengst van het feest wordt deels geïnvesteerd in de talentontwikkeling van de eigen jeugd, zo geeft de club nadrukkelijk aan.

Clarijs was 25 jaar lang succesvol clubtrainer. “Het voorzieningenpakket in het toenmalige Rozenburg was niet echt voldoende,” herinnert Clarijs zich nog. “Een groot deel van de inwoners was zelfs tegen de zondagsport, dus moesten we op zoek naar andere mogelijkheden. Het werd voor mij handbal. De dames die ik toen trainde, zijn er nu nog steeds en zijn zelf trainer geworden. Typisch iets voor Indus,” aldus de ex-locoburgemeester nu. “Ik heb in al die jaren diverse teams, met veel succes, bij Indus getraind. Maar ook kort een uitstapje gemaakt naar Helius in Hellevoetsluis. In 2002 ben ik gestopt met het trainerschap.” Totdat enkele weken geleden de telefoon weer rinkelde….

“Aan het einde van het vorig seizoen stopte de trainer van de damesploeg, die uitkomt in de tweede klasse. Men kwam bij mij terecht, ik kon niet weigeren. Ben nog op zoek geweest naar een opvolger, maar dat is zonder geld niet te doen. Kansloos dus. Dus zei ik dat ik nog één jaar de kar ga trekken. Bij mij is een ernstige vorm van prostaatkanker geconstateerd en heb nog maar enkele maanden te leven. De oncoloog zei: ‘Ton, doe nog wat je graag wilt doen en blijf dat zo lang mogelijk doen!’ Nou, dus doe ik dat. Trainen dus. Mocht ik halverwege het seizoen definitief afhaken, dan heb ik al een opvolger geregeld.”

Bij Indus club draait het vanaf de oprichting om sportief trainen en gezelligheid, voor jong en oud. Niet alleen op het veld maar ook daarbuiten wordt door alle leden veel ondernomen. “Ongeveer 70 leden telt de club, het is te hopen dat de hoogste dames- en herenteams goed uit de verf komen, dat zorgt voor aanwas van jongeren. Broodnodig! Want van handbalreclame via de televisie moeten we het niet hebben,” merkt hij terecht op. Eind augustus reist trainer Ton Clarijs met de eerste damesploeg naar de Super Cup in Houten, niet in het minst om te zien of kleinzoon Ricardo met VOC de eerste prijs van het seizoen kan pakken.   

Foto: Drie generaties Clarijs.Links Harry Clarijs midden Ricardo Clarijs en rechts opa Ton Clarijs

Clarijs is een man met een handbal- en clubhart. De ‘oude’ Clarijs is nog steeds betrokken bij ‘zijn kluppie’. “Ik herken veel van mezelf in de trainer en persoon Ricardo, mijn kleinzoon,” klinkt het met enige trots. Clarijs senior ademt nog altijd handbal en is enorm betrokken bij Indus. In zijn vele vrije tijd wandelt hij vele kilometers met zijn hond Sam. Hij weet, ondanks die slepende ziekte, van geen ophouden. Sterker nog: voor komend seizoen staat hij te trappelen om te kunnen beginnen met de damesgroep. “Een uurtje trainen in üde week is niks,” weet de ervaren rot. “We willen meer maar het gaat niet zoals het zou moeten. Dinsdagavond, bij de eerste training, vertel ik mijn speelsters hoe mijn situatie is. Zelf denk ik dat iedereen het stiekem al weet, mag ook, geen probleem. De voorzitter is al op de hoogte. Jazeker, heftig allemaal, maar veranderen kan ik het niet. Het is zoals het is!”

Dat hij nog vol sportieve ambitie zit in deze persoonlijk uitzichtloze situatie, geeft Clarijs als volgt weer: “De bedoeling is om dit jaar promotie naar de eerste klasse af te dwingen. Ze hebben een zomertrainingsprogramma ontvangen, dus dinsdag maar eens kijken hoe de vlag erbij hangt.” Met of zonder hem, de speelsters weten wat er de komende maanden te doen staat. Als eerbetoon aan een bevlogen clubman.