Nieuws

Bijna een half jaar geleden al. Michelle Goos raakte ernstig geblesseerd. Al die tijd was het redelijk stil rond haar persoonjte. In haar blog geeft ze de stand van zaken weer. Het gaat de goede kant op.

Door Michelle Goos- Toen ik mijn kruisband afscheurde was het eerste wat ik dacht: EINDE SEIZOEN. Ik heb zelfs momenten gehad waarin ik dacht: ik kan nooit meer handballen. Ik dacht niet eens aan alle andere dingen die ik op dat moment niet kon, het enige wat ik dacht was dat ik niet kon handballen.

Het revalideren na een kruisbandreconstructie duurt minimaal 6 tot 9 maanden (vaak zelfs langer). Het is een lange, harde weg, waarin je jezelf meer dan eens tegenkomt. Het is lichamelijk zwaar maar misschien mentaal nog wel zwaarder. Buiten het feit dat je ineens alleen traint en niet met het team, is het mega frustrerend dat je heel veel dingen niet kunt. Simpele dingen waar je ineens over na moet nadenken of die je zelfs opnieuw moet leren.

5,5 maand verder..

Nu ben ik 5,5 maand verder en kan ik me eindelijk voorstellen dat ik weer kan handballen en dat ik ook daadwerkelijk alles weer kan zoals voor mijn blessure.

Ja, het was bloed, zweet en tranen de afgelopen maanden. Maar zodra ik weer op dat veld kan staan zonder geestelijke blokkade is dat het allemaal waard geweest!!

Ik train nu sinds 2 weken weer met mijn team mee en dat voelt echt geweldig. Ik hoor er weer een beetje bij, ook al speel ik nog geen wedstrijden en train ik zonder lichamelijk contact.

Ik kan weer ‘normaal’ uit mijn hoekje gooien en 1 tegen 1 begint eindelijk weer ergens op te lijken! Persoonlijk vind ik dat ik nog niet zo snel ben als voor mijn blessure maar mijn teamgenoten zeggen dat het weinig scheelt! Dat vind ik fijn om te horen, maar zoals vele zeggen na een kruisband blessure; ‘come back stronger!’ wil ik ook echt waar maken!

Sneller, sterker, BETER! Daar ga ik voor, dat is nu mijn doel!

In mijn achterhoofd heb ik een datum, de dag waarop ik mijn eerste wedstrijd weer wil spelen...

Ik ga hem jullie nog niet verklappen maar in mijn volgende blog hoop ik de moed te hebben het hard op uit te spreken! ;)

Groetjes,

Michelle