Nieuws

ORANJE U18 NA EEN HELFT KANSLOOS; WOENSDAG DUEL OM BRONS

De ‘Schwung’ zat er goed in bij de U18-meiden voor het duel in de halve finale met het sterke Denemarken dat alle voorgaande duels had gewonnen. Een ervaren ploeg, gebouwd rondom topschutter Julie Mathiesen Scaglione en op alle posities sterk. Scaglione is een ervaren speelster, die al twee seizoenen op het hoogste niveau speelt voor Ikast Håndbold. Ze steelt elke keer weer de show als ze op het veld staat. Scoorde tot aan de halve finale 44 keer en gaf 16 assists. Ook vanaf rechts opbouw en linker flank dreigde gevaar voor Oranje. Ditmaal kwam Scaglione tot acht treffers uit negen pogingen. Ploeggenote Anne With Johansen deed nauwelijks voor haar onder met 7 uit 8.

Na één helft konden alle bespiegelingen vooraf in de kast: 13-21. Oranje, zonder de geblesseerde Jalisha Loy, ging een zware opdracht tegemoet, deed wat het moest en kon doen. Of spelen in een halve finale extra druk meebrengt? Voer voor psychologen. Het gemis van Loy voelde in elk geval als een enorme klap in die halve finale die Nederland voor de vierde keer in de historie ging spelen. De enige medaille kwam in 2010, met een generatie die bestond uit onder meer Lois Abbingh, Estavana Polman, Tess Wester en Angela Malestein. Allemaal tophandbalsters geworden, met als hoogtepunt de WK-titel in 2019 in Japan.

“Ons doel was om te vechten voor een medaille en we zijn hier nu. De overwinning op IJsland heeft een bittere smaak door de blessure van Jalisha, maar we zullen ook voor haar vechten", keek bondscoach Ricardo Clarijs vooruit op het duel. Na de forse zeperd tegen Denemarken behoort die medaille nog altijd tot de mogelijkheden.

Met een snoeihard schot opende Rozemarijn Alderden de wedstrijd. Denemarken kwam langszij. Het heerlijke geluid van een hard schot dat via de binnenkant van de paal binnen gaat klonk. Rozemarijn Alderden had opnieuw de trekker overgehaald en bracht beide ploegen in evenwicht: 2-2. Daarna namen de kwieke en creatievere Deensen die profiteerden van een tijdstraf vanwege een Nederlandse wisselfout, duidelijk het initiatief over en gingen via 2-6 en 4-18 naar 10-15 (23'). Daphne Luchies, Donna Bakker en Romee Maarschalkerweerd droegen met treffers nog bij aan de Nederlandse productie, maar Oranje kon de tegenstander ook maar op enige wijze een halt toeroepen: 13-21 na dertig minuten. 27 schotpogingen voor Oranje, Denemarken schoot twee keer meer op het Nederlandse doel. Anders gezegd: een schotpercentage van 48 % tegenover 72 %.

Dubbele cijfers

Na de veldwisseling werd het een eenzijdig verhaal: Denemarken deelde de lakens uit, Oranje kwam niet met oplossingen. Een lijdensweg. Bij 13-23 ging de marge in de dubbele cijfers. Dat verschil hing als een zwaard boven de dapper strijdende Nederlandse talenten die aan dit duel zeker een pak extra ervaring zullen overhouden. Winst zat er al sinds minuut acht niet meer in.

Een kwartier voor tijd (17-29) dreigde de nederlaag grotere vormen aan te nemen. Clarijs, die bijna alle duels met nagenoeg dezelfde opstelling speelde, probeerde op alle mogelijke manieren zijn ploeg weer op de rails te krijgen. Niets leek te helpen. Romy Stadens passeerde de keepster vanaf de hoek en verzilverde een break-out, Romee Maarschalkerweerd was iedereen te snel af in de tegenaanval, Lynn Holtman vond de kruising van afstand en Minke van Katwijk maakte een knappe actie op de rechteropbouw: 20-31.

Wrange cijfers

Zeven minuten voor het verlossende laatste fluitsignaal lichtten die o, zo wrange cijfers op: het immense scorebord in de hal wees 20-33. Maarschalkeweerd moest met een tijdstraf naar de kant, Denemarken zei meteen: “Pang!” via rechter opbouwer Anna Bang van GOG: 20-34. Van een gelijkwaardig duel was al lang geen sprake meer. Nederland werd op meerdere fronten afgetroefd. Gewogen en te licht bevonden. Het duel ging uit als de bekende nachtkaars: Lynn Holtman met nummer 21, bijna naamgenoot Holtorf met de 37e en laatste.

De statistieken geven het beeld duidelijk weer: Oranje met vier tijdstraffen, Denemarken geen. Schotpercentage van Oranje lag te laag: slechts 40% tegenover 71%. Zestien treffers verschil verliezen in een halve finale kan aan de andere kant een nieuw vertrekpunt zijn als de groep volgend jaar richting het WK gaat.

Die enorme verliesbeurt deed pijn, beseften ook de meegereisde fans en ouders. Oranje heeft gevochten, zoals de ploeg altijd doet. Maar alleen knokken bleek vandaag niet voldoende. Het applaus na afloop, tussen alle opkomende traantjes door bij de speelsters, mag als een extra compliment worden beschouwd. De stap naar een hoger niveau is vandaag gezet.

De opmars bij het WK met deze talenten was prima: zes duels tot aan de halve finale, vier keer winst. Roemenië (gelijk) en Korea (24-26 verlies) kostten bloed, zweet en tranen. IJsland dwong Oranje tot het uiterste (27-26). Dat goede gevoel kreeg helaas geen vervolg tegen het sterke Denemarken. De leerpunten voor een volgende cyclus zullen ongetwijfeld in de evaluatie besproken worden.

Welke ploeg Oranje woensdag in het duel om het brons gaat tegenkomen, is nog niet duidelijk. Vanavond spelen Zuid-Korea en Hongarije voor die tweede plek.

Scheidsrechters: Bozhinovski Danielo (MKD) - Nachevski Viktor (MKD)

Nederlandse scores kwamen van:

Bianca Schanssema (0/0), Nikki van der Vorst (0/0); Loïs van Vliet (0/0), Veerle Steijns (0/0), Daphne Luchies (3/8), Lynn Holtman (2/11), Jalisha Loy (afwezig, blessure), Rozemarijn Alderden (4/9), Judith van der Helm (0/1), Minke van Katwijk (1/2), Nomi In de Braekt (0/0), Alieke van Maurik (1/9), Donna Bakker (5/6), Romy Stadens (2/2), Romee Maarschalkerweerd (3/5), Roos Knijn (0/0).

cover Rozemarijn Alderden scoorde zowel tegen IJsland als Denemarken telkens vier keer

foto IHF

Deel dit bericht