Nieuws

Oranje toont karakter, bronzen medaille maakt uiteindelijk alles goed

“Wir haben wie Schweine gekämpft!”

Door Frits Feuler –Wat was het billenknijpen voor de honderden Oranjefans in de Barclay Arena in Hamburg. Nederland, in de halve finale twee dagen eerder nog flink onderuit tegen regerend kampioen Noorwegen, had alles op die bronzen medaille gezet. Oranje wist dat Zweden geen makkelijke opponent was. Dat lieten de uitslagen tot nu toe zien. Een duel ook tegen ploegmaats. Oranje-coach Helle Thomsen weet bij Boekarest Hageman, Gullden en Jacobsein haar ploeg, Nu zijn ze elkaars tegenstanders. Maar in dit uur telden geen sentimenten.

Na een geweldige explosie in de eerste helft – 14-8 – kon het vlak na de pauze niet meer fout gaan voor Oranje. Althans, zo leek het. Tweemaal Loïs Abbingh en het bord draaide meteen door naar 16-9. Gelopen koers na 33 minuten, zou je denken.

Een doelpuntloze periode van 18 (!) minuten bracht de Zweedse ploeg terug in de race: 17-16. Helle Thomsen raakte behoorlijk opgewonden aan de zijkant van deze niet verwachte terugval. Time out Nederland, er moest overlegd worden. Inspiratie en motivatie aanspreken. Daarna herkreeg de ploeg van Helle Thomsen zich op een geweldige manier, knokte voor elke meter en elke bal en wist in keepster Tess Wester een geweldige sluitpost. Pearl van de Wissel kwam er enkele aanvallen in maar kon geen potten breken. Dan maar de optie met zeven veldspelers voor korte tijd uit de kast gehaald. Zweden weigerde te buigen. Nederland speelde te voorspelbaar, leek die droom van een bronzen medaille uit handen te geven. Tess Wester kwam, na haar zoveelste stop, even naar de bank om iedereen weer moed in te spreken maar werd prompt door Thomsen richting doel gestuurd.

Drie minuten nog, die erg lang leken te duren. Oranjefans schreeuwden hun kelen schor. Iedereen op het speelveld haalde alles uit de kast. De laatste reserves werden uit het puntje van de tenen getrokken. Een ‘over-mijn-lijk-mentaliteit!’ Angela Malestein tekende voor de 21-20. De genadeklap, zo leek het, voor geel-blauw. Ruim elf duizend fans op de banken!

De inhaalrace van Zweden was, met een schitterende treffer van Estavana Polman, met een geweldig grote portie vechtlust onderbroken. Nu gloorde de bronzen medaille!

Het was diezelfde Polman die vervolgens de teruglopende Zweedse keepster, op een slechte pass vanuit het achterveld, met een ferme snoekduik net even te slim af was. Ze buitte het ontstane balbezit, liggend in een vreemde houding op de grond, met een ongekend mooie treffer in het verlaten doel, uit: 20-23. Een strafworp van Isabelle Gullden was het laatste Scandinavische wapenfeit. “Wat blijft die bij haar acties lang in de lucht hangen,” schreeuwde een Oranje-fan op de achtergrond toen Martine Smeets de eindstand op 24-21 vastlegde.

Oranje moest echt heel diep in de reserves tasten. Negen topwedstrijden in amper veertien dagen, met ups en downs, gaan niet in de koude kleren zitten. “We gaan voor de hoofdprijs, een prijs die we nog niet hebben,” klonk het overtuigend in het voortraject. Maar hier en daar haperden de raderen. Nycke Groot beleefde bange momenten vanwege een beenblessure. De rest van de ploeg bereikte feitelijk nooit haar hoge niveau van de Spelen in Rio of de laatste edities van het WK en EK.

 “Maar we zijn als ploeg blijven vechten,” pufte Angela Malestein kort na de winst. “Tja, tegen Leipzig stonden we met Bietigheim ook een keer met acht treffers achter. We knokten ons terug. Nu zeiden we tegen elkaar in de rust dat dit Zweden ook zo zou reageren. We mogen tevreden zijn met die derde plek op de wereldranglijst. Toch?” Ze twijfelde geen moment aan een goede afloop. “Nee, ook toen we met 18-16 achter kwamen, geloofde ik erin.” De ‘Anschlusstreffer’ van Malestein (18-17) was het kantelpunt in deze ongekend spannende troostfinale.

De rode kaart voor Yvette Broch – drie tijdstraffen – moest binnen de lijnen even verwerkt worden. Aanvoerster Danick Snelder nam prima over. “Man, zeg, wat baalde ik op dat moment,” doelde Broch op die voor haar fatale achttiende minuut na rust. “Mijn slechtste minuut ooit! Ik wilde alles doen voor de ploeg, maar dit was één overtreding te veel. Aan de zijkant voelde ik met nutteloos. Maar als je dan ziet hoe de rest geknokt heeft! Natuurlijk, de media schrijven terecht dat we niet het gewenste niveau haalden tijdens dit WK. De ploeg heeft terecht allerlei shit over zich heen gekregen. Maar we blijven wel winnen! Je staat er als team in een typische WK-wedstrijd. Spel was natuurlijk niet altijd even goed. Mentaal zijn we sterk. Maar als we iets goed gedaan hebben, dan is het wel knokken, in alle wedstrijden.”

Begin januari speelt Broch, met haar ploeg Györi, in de Champions League tegen haar Oranje-coach bij Boekarest. “We gaan Helle afmaken!” krijste ze voordat ze in de catacomben verdween. Ze wist toen nog niet, dat ze, samen met haar ploeggenote Loïs Abbingh (acht treffers) gekozen was in het All Star Team.

Een moeizaam toernooi dus voor de vicekampioen van 2015. Zuid-Korea blokte Oranje meteen uit, Kameroen en China konden niet veel inbrengen. Servië dwong Nederland tot een gelijkspel, Duitsland werd in de laatste groepswedstrijd uitgekapt. In de tussenronde kwamen Japan en Tsjechië net niet langs Nederland. Zweden was andere koek, zeker na hun ongelukkige verliesbeurt in de halve finale tegen Frankrijk. Die ploeg – in 2014-2015 was Helle Thomsen coach van de nationale Zweedse ploeg – werd vorig seizoen op het EK nog met 33-30 geklopt. In Rio (29-29) en WK 2015 (28-28) moest men tweemaal een remise toestaan. Waarschuwingen waren er genoeg.

“Het was nu of nooit!” klonk het meermaals vooraf aan die troostfinale. De Oranje-équipe had zich ten volle op die derde plek gefocust. “Ja, een geweldige ruststand,” hijgde Martine Smeets nog na. “We wisten inderdaad dat Zweden niet zou opgeven. Ze komen nog twee treffers voor ook! Maar met onze knokkersmentaliteit hebben we het uiteindelijk toch kunnen afmaken.”

Voor de speelsters in de Duitse competitie is er nauwelijks rust. Komend weekeinde gaat de wedstrijdenreeks weer van start. “Nog voor het einde van dit jaar drie wedstrijden! Ik weet nog niet wanneer ik bij de club word verwacht. Is even niet belangrijk. Feestje met de ploeg, volgende week ook nog in huiselijke sfeer een beetje kerst vieren.”

Tess Wester vestigde met een vijftal belangrijke stops in de kritieke fase wéér de aandacht op zich. “Wir haben wie Schweine gekämpft!’’ gaf ze voor een Duitse microfoon de mentaliteit van haar ploeg weer. “Tegen Noorwegen was inderdaad niet goed, nu dus revanche. We mogen met z’n allen trots zijn.”

Topscorers Nederland: Wester, Jankovic; Kramer, Van der Heijden, Bont, Abbingh 8, Snelder, Knippenborgh, Broch 4, Groot, Dulfer, Smeets 3, Rozemalen, Malestein 4, Van der Wissel, Polman 5.

Topscorers Zweden: Bundsen, Idehn; Toft Hansen, Mellegaard 3, Ekenman-Fernis, Stroemberg 1, Roberts 2, Sand 1, Gustin, Westberg 1, Lagerquist 3, Gullden 7, Blomstrand 3, Hagman, Jacobsen, Alm. 

 

Deel dit bericht