Nieuws

In gesprek met Maurice van Zielst, trainer dames HV United Breda

Door Cor van Dijk- Na enige moeite is het toch gelukt om onze trainer van Dames senioren 1 een interview af te nemen. De vragen had ik alle enige tijd op mijn lever, benieuwd naar zijn antwoorden. Vrijdagavond, 2 november, zitten we tegenover elkaar in ‘De Ganzerik’, het sportcafé bij de sporthal ‘Haagse Beemden’, de thuishal van de dames senioren. 

United Breda 2018                 foto United Breda

Allereerst vraag ik hem naar zijn antwoorden uit vroegere interviews:  “Bij dat van Gemini las ik dat je al training gaf aan Saturnus ‘72, DWS, Snelwiek en Haro en dat je vanaf je zesde al handbalt. Je bent zelf als handballer opgegroeid bij Saturnus 72 uit je geboorteplaats Ridderkerk. Wat is zo leuk aan handbal?”

Maurice: “Ik heb het langst gespeeld bij Saturnus waar ik geëindigd ben in de 1e divisie. De hoofdsponsor van die club stopte ermee en het werd financieel moeilijk om op niveau te blijven spelen. Ik ging naar DES ’72, later naar DWS uit Schiedam en toen via DES ’72 terug in de eredivisie tegen clubs als Sittardia, Bevo, E&O etc. Bij Saturnus eindigde ik mijn handballoopbaan en ging verder met training geven.”

Maurice van Zielst, trainer HV United Breda       foto Cor van Dijk

Twee keer trainen per week in Breda, een wedstrijd op zaterdag. Dat is een grote belasting, waar haal je jouw motivatie vandaan?”

Maurice: “Voornamelijk uit mijn liefde voor handbal. Handbal is voor mij de beste sport omdat het dynamisch, fysiek en snel  is. Ik speelde vanaf de jeugddivisie tegen clubs als Hellas en Quintus en heb bij Saturnus een loopbaan gehad vanaf de aspiranten naar de senioren-1. Ik zie die liefde voor handbal terug bij mijn twee zonen, die handballen ook met hetzelfde plezier als ik op die leeftijd. Handbal is een leuk spelletje. Ik probeer mijn kennis van handbal over te brengen op mijn pupillen, een stukje handbal slimheid. Dat vind ik leuk als het wordt opgepikt. Eigenlijk is dat het leukste wat er is. Als trainer zorg je ook voor teambuilding  en de zichtbaarheid van jouw ploeg binnen de vereniging.”  

“Hoe de bezetting eruit ziet nu twee hele goede speelsters, de zusjes  Ellen en Marlou Verkou zijn vertrokken, hoe heb je dat verlies opgevangen?”

Hij vertelt: “Geleidelijk moeten andere speelsters opstaan. Hun vertrek is via goede gesprekken begeleid, ze kunnen zonder meer terugkomen als dat zou voorkomen in hun loopbaan. De reden voor hun vertrek was de ongelukkige trainingstijd, zij konden niet op vrijdag en United Breda zag geen mogelijkheid om dat aan te passen.” 

 “Als ik de wedstrijdpoule bekijk zijn de tegenstanders ongeveer hetzelfde als vorig jaar. Wat zijn je verwachtingen voor de eindstand op de ranglijst met je huidige team? De onderste vier vechten voor behoud in de divisie. Welke plaats denk je te bereiken?”

Maurice wijst naar de huidige standenlijst, die ik op tafel heb gelegd. “Ja, we staan nu zesde, da’s de middenmoot die moeten we handhaven. Boven ons staan Ventura, VELO en ook PSV, komend vanaf de eerste divisie. Oliveo bovenaan. Plek 5 of 6 denk ik, het moet in ieder geval beter dan vorig jaar.”

“Hoe is de motivatie van je team? Je traint en coacht, dat is een combinatie die dikwijls voorkomt bij de betere ploegen. Het heeft het nadeel dat goed coachen voor de speelsters, het publiek en voor jezelf moeilijk is hoe denk je daarover?”

“Het coachen geeft natuurlijk altijd al veel discussie: van publiek en speelsters die worden overgeslagen in hun ogen. Begrijpelijk, maar mijn primaire doel is behoud in de tweede divisie. Speelsters beter maken dan ze nu zijn en ook ruimte geven om te spelen als ze fouten maken. Soms een klopje op de schouder, een andere keer een correctie.”

De interviewtijd is om, de dames komen terug van het inlopen in de bovenzaal en stromen de sporthal binnen.

“Maurice bedankt en succes.”