Nieuws

De komende editie van de landelijke bekerfinales op zondag 28 april in Almere is de veertigste. Quintus en Handbal Venlo bij de vrouwen en LIONS en Volendam bij de mannen staan die dag in de schijnwerpers.

 Op 26 mei 1979 stroomde sportpaleis Ahoy in Rotterdam vol met 2500 fans van de vier deelnemende clubs. Bij de vrouwen waren V&K Groningen en Van de Voort Quintus de opponenten. Quintus klopte  in de halve finale Idem Hellas met 13-12, V&K was met 8-7 de baas over Entius SEW. De finale bij de mannen was een puur Limburgse aangelegenheid: Sittardia tegen Dump House Blauw Wit uit Neerbeek. De ploeg van coach Cantelberg sloot DW Hermes uit (19-17) uit, Dump House Blauw Wit was met 14-11 sterker dan AHC ’31.

In Handbal nummer 11, het maandblad van het NHV (38^e jaargang, juni 1979) doet Henk Zwiers verslag van de beide duels. 

Op zijn manier, in zijn eigen stijl.

Door Frits Feuler - Sensatie troef. Beide duels vertoonden veel overeenkomsten: het peil was niet al te hoog, maar het scoreverloop was uitermate spannend. Het grote verschil: bij de heren veel onderlinge irritatie, bij de dames kon je spreken van een ‘lieve’ wedstrijd.

                   

Vond ook V&K-schutter Christien Knigge na afloop: “Dat wij in de finale zijn gekomen, was het belangrijkste. Wilden van niemand verliezen. Maar als er dan een ploeg was waar we het minder erg van zouden vinden, dan is dat Quintus. Een fijne sportieve ploeg, met iets meer routine. We gunnen het ze van harte al hebben we in de kleedkamer wel even wat weg moeten slikken!”

Met 2500 fans was dit het hoogste aantal bezoekers dat ooit een handbalevenement bezocht in Nederland, stelt Zwiers vast. “Met een nog betere publiciteit en meer activiteiten rond de wedstrijden moet het mogelijk zijn om Ahoy volgend jaar nog voller te krijgen,” om er meteen aan toe te voegen “dat Quintus dan wel in de finale moet staan want alleen al die club had 1500 fans meegebracht.”

Dirkje Hartmans opende na zes minuten de score voor de Groningse ploeg die doorstoomde naar 3-0. Quintus miste intussen twee pingels: de fabuleus keepende Jeichien Wijer wist vooralsnog niet van wijken. De rust ging in met 4-2.

Argentijns

Groningen startte de tweede helft op z’n Argentijns: de ploeg kwam erg laat het veld op, daar waar Quintus al ongeduldig stond te wachten. Meteen benutte Joke Lekkerkerk een strafworp, de volgende werd opnieuw gepareerd door Wijer. Maar de noorderlingen hadden teveel met hun krachten gesmeten, moesten toezien hoe Quintus in de laatste tien minuten de beker naar zich toe haalde met een 5-7 (!) overwinning. “Maar we vieren vanavond toch een feestje!” wist uitblinkster Wijer zeker. “De blessure van Erna Balk speelde ons niettemin behoorlijk parten,” voegde coach Martin Woudstra toe. “Vanavond zijn we samen een half uur ongelukkig geweest, maar zijn nu weer gelukkig. Deze ervaring neemt niemand ons meer af!”

De finale bij de mannen was van een andere orde. Sittardia-coach Guus Cantelberg stond al na vijf minuten van de bank op om de scheidsrechters attent te maken op de lange aanvallen van Blauw Wit dat die avond voor het eerst met een echte hoofdsponsor op de shirts speelde: NCR. De beide arbiters Houtbraken en Van den Ham leken immuun voor de hulp.

                                                                 

Laatstgenoemde zou een merkwaardige rol gaan vervullen, meldt Zwiers. Wanneer Bert Bouwer (lastige jongen) even moeilijk keek of een reactie gaf, was Van den Ham er erg snel bij en was het dan ook niet verwonderlijk dat Bouwer halverwege de eerste helft wegens commentaar op de leiding ‘even’ mocht gaan zitten. Merkwaardig, vond Henk Zwiers, want een heftig reagerende Peter Verjans aan de andere kant onderging niet hetzelfde lot. “Voor mij werd hier duidelijk dat als je als lastige jongen te boek staat je dan ook als zodanig behandeld wordt. Of dat de oorzaak was dat Bouwer een zwakke wedstrijd speelde, zal voor altijd de vraag blijven. Een topspeler is ook maar een mens!”

Tot 6-6 ging alles gelijk op, halverwege leidde de dorpsclub met 8-6. Ook in de tweede helft volgden de Limburgse kemphanen elkaar tot 13-13. Sittardia beschikte duidelijk over de langste adem, besefte ook Blauw Wit-coach Piet Kivit die enkele weken eerder trainer Leo Reijnders afloste als trainer. Hij kwam zelf binnen de lijnen. Maar het baatte niet. Ton Reijnders en Hans Plettenburg  zetten binnen dertig seconden het scorebord op 13-15. Peter Verjans verloor zijn kop en werd dan eindelijk voor twee minuten aan de kant gezet, nadat hij eerst nog de 15-16 scoorde. Bouwer kon via een pingel het duel beslissen maar zijn lob eindigde als vangbal in de handen van de Blauw Wit-goalie.

Botsing

Cantelberg en Kivit drukten elkaar sportief de hand, anderen op het veld hadden daar wat meer moeite mee, noteert Zwiers. De analyses waren stevig, er werd al vooruit gekeken naar volgend seizoen. Piet Kivit speelde in een ploeg met zijn broer René. Botsingen op het veld kunnen daarbij niet uitblijven. Gevolg: René twee tanden kwijt, Piet een gat in zijn hoofd. “Wij wilden de beker winnen, dat is nu niet gelukt. Maar het is wel de laatste keer geweest,” blikte Kivit vooruit. “Troostprijzen bestaan niet, maar mooi is het dat we toch Europees handbal kunnen gaan spelen.”