Nieuws

AD SPORT / Peter Lotman - In de 75 jaar dat handbalvereniging VELO bestaat, heeft de club uit Wateringen hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Titels, promoties, maar ook degradaties passeerden in al die jaren de revue. Afgelopen zaterdag werden in het clubhuis tijdens de feestelijke reünie die memorabele herinneringen met veel geestdrift opgehaald.

Eigenlijk zijn ze in Wateringen een beetje aan de late kant, maar een eerder moment voor een reünie was er niet. Net op tijd, want zondag werd de vereniging al weer 76 jaar. Handbalvereniging VELO is op gericht op 15 juni 1949. De handbaltak is begonnen onder de naam ONA (Ontspanning Na Arbeid) en komt voort uit de gelijknamige gymnastiekvereniging. Op 29 december 1951 sluiten de  handballers zich aan bij de vereniging VELO.

Voorzitter Barbara Nederpel wil eerst nog wel even kwijt hoe de Westlandse vereniging inmiddels is uitgegroeid tot een club van ruim 450 leden. “Dat is veel”, zegt ze met trots. “En dat gaat niet zomaar vanzelf Wij zetten in op brede opleiding en ontwikkeling van onze spelers, trainers en coaches. Naast de breedtesport hebben we ook veel aandacht voor de topsport door te werken met een jeugdopleiding tot en met de C en vanaf de B met een prestatielijn en een breedtesportlijn.”

• Voorzitter Barbara Nederpel: ‘Iedereen voelt zich bij ons thuis’

“Dat is de reden”, vervolgt ze, “dat alle leden zich thuis voelen bij VELO en hun steentje bijdragen. De organisatiekracht en de betrokkenheid van de leden, vrijwilligers en sponsoren is groot. Daarom timmeren we al zo lang aan de weg.”

EUROPESE PODIUM

Recent nog kon VELO opnieuw een succes bijschrijven in de rijke geschiedenis. Onder de bezielende leiding van de gelouterde trainer/coach Nico Stet en manager Henk Baggerman eindigden de vrouwen als derde in de eredivisie en mochten zelfs uitkomen op het Europese podium. Een unieke prestatie, die helaas van korte duur was. Het afgelopen seizoen duikelde VELO weer terug naar de eerste divisie. “,Jammer”, vindt ook Nederpel, “,maar wij blijven de club die gewoon weer gaat bouwen aan nieuwe successen.”

Zo ging het ook in het verleden. Eind jaren zeventig speelden de dames in de eerste divisie, maar degradeerden jaar na jaar tot in de eerste klasse afdeling. Peter Vonk werd door Harry Tetteroo gevraagd om het team uit het slop te trekken. “Ik ging twee keer per week de selectie trainen”, vertelt Vonk die later ook zelf een prima handballer was bij diverse regioclubs. Samen met Erik Rotteveel trainde hij de adspiranten en met Louis Huf, echtgenoot van VELO-icoon Anita Huf, de junioren. “Het niveau ging omhoog en in het tweede jaar promoveerden we al naar de derde divisie. Ik ben toen zelf gaan spelen bij heren 1 van VELO onder leiding van Cees Helleman.” Andere trainers namen het over, onder wie Cor van der Meer en de voormalig topspeelster van Hellas, Mieke Alma-Pottuyt. Zij had de dames vier jaar onder haar hoede en bereikte uiteindelijk de eerste divisie.

VEEL TRAINEN EN VEEL PLEZIER

VELO kende trouwens in het nog verdere verleden vaker toptrainers, onder wie de fameuze Haagse oefenmeester Lodewijk de Haan die met de mannen van Operatie’55 veelvuldig landskampioen was geworden. De combinatie van Haagse bluf en noeste Westlandse arbeid bleek vaak een perfecte combinatie.

Vonk nogmaals: “De herenafdeling werd later opgericht dan de damestak. Harry Tetteroo speelde daarin een belangrijke rol. Veel oud-spelers van Kwiek Sport kwamen naar VELO toe. We hadden een goed heren 1 onder leiding van Cees Helleman en aanvoerder Aad Alleblas. Veel trainen, maar na afloop veel plezier aan ‘de lange tafels’ in de kantine. Ook de trainingsweekends waren voor zowel de dames als de heren legendarisch”, herinnert Vonk zich nog goed. “Tot op de dag van vandaag gaan we met elkaar om. Sportief op de racefiets én als toeschouwers bij de kleinkinderen.”

Stefan Wahl weet zich nog te herinneren, dat VELO in de jaren negentig over een sterk juniorenteam beschikte. “Dat speelde zelfs voor het Nederlands kampioenschap met onder anderen de broers Ton, Jos en Bart van der Knaap, Remco Bakker, Guido van Ruijven. Het was een team met veel talent en onder leiding van Erik Rotteveel ontstond er daarna een sterke ploeg. Waarna Wahl moeiteloos de namen opsomt: keeper Johan van Dijk, Frank van der Knaap, Hans van der Meer, Ruud Zwinkels, Dennis Zandvliet, Dennis Nederpel, Stefan Wahl, Sander van Assen, Guido van Ruijven en Ghalid Bachir.

DAG OM NOOIT TE VERGETEN

“In het tweede jaar speelden we de kampioenswedstrijd in de bomvolle VELO-hal tegen EHC. Een geweldige wedstrijd”, vertelt Wahl nog steeds met trots. “Een gelijk opgaande wedstrijd die in de laatste seconde werd beslist. Bij een gelijke stand stopte Johan van Dijk een cruciale bal, speelde de bal naar Sander van Assen met op dat moment Guido van Ruijven al in de break die in de laatste seconde het winnende doelpunt maakte. De hal ontplofte. Een geweldige dag in de historie van VELO. Om nooit te vergeten.”

Er bleven in de jaren daarna talenten doorstromen en geleidelijk aan ontstond er een samenwerkingsverband met de grote buurman Quintus. Tot op de dag van vandaag komen die veelbelovende spelers uit onder de naam UniVerde en maken regelmatig hun opwachting in de hoofdmacht van coach Neso Saponjic. Het geeft aan, dat het dankzij de grote groep vrijwilligers met de jeugdopleiding bij VELO wel goed zit.

cover De handbal-iconen van VELO, met v.l.n.r. Natascha Moerman, Marjolein van der Salm, Sylvia de Klerk, Maaike van der Zanden, voorzitter Barbara Nederpel, Patricia de Groot, Stefan Wahl en Peter Vonk.

foto Patrick Dolkens