Nieuws

Bron: TV2.no / Anja Borg – Harald Bredell – Komend weekeinde begint de CL voor vrouwen met de groepsfase. In speelronde 1 zien we dat het Noorse Sola HK de plaats heeft overgenomen van het failliete HB Ludwigsburg. Niet zo verrassend, ware het niet dat bij de Noorse club de 38-jarige Camilla Herrem weer op de vloer staat sinds eind augustus. En dat amper drie maanden nadat bij haar borstkanker was geconstateerd en ze sindsdien een behoorlijke chemokuur ondergaat. Aan het Noorse TV 2 vertelde ze twee weken geleden openhartig haar verhaal.

‘Toen ging de telefoon vanuit het ziekenhuis’

‘Drie en een halve week geleden voelde ik een knobbel op mijn borst.” Haar kristalblauwe, levende ogen lichten op . Maar ze zijn vol angst. De boodschap van de handbalster schokte en raakte een heel land. Dat was het dan. Voor even. Camille Herrem wilde daarna niks meer zeggen.

‘Het was een totale schok. Het is nog steeds een schok’

'TORE TANG'

De geur van vers gezette koffie en het geluid van gelach vullen de lucht bij haar thuis in Sola. Ze neemt plaats aan de eettafel, met een kopje in haar hand. Herrem lacht, zoals ze zo vaak doet maar er zit ook een serieuze ondertoon achter. De handbalster die gewend is om voor volle tribunes te juichen en ‘Tore Tang’ te zingen met de gouden medaille om haar nek, heeft de afgelopen weken in stilte doorgebracht.  

‘Moet ik dit uitdoen? Ik moet het ooit doen.’

Dan brengt ze kalm haar handen naar het hoofd en zet haar doek af. “Zo is het nu!” Haar haar – haar trots, haar identiteit – is verdwenen. Voor het eerst laat ze iemand anders dan haar beste vrienden toe in haar nieuwe realiteit. Een raliteit waarin moed veel meer inhoudt dan alleen op een handbalveld staan. Je wordt begroet door een helder zicht op de chemotherapie en borstkanker. Het wordt heel, heel zichtbaar. Maar je voelt je dan even een beetje stoer. En…..

De ogen vullen zich. Een knippering. Een traan bengelt over haar wang. “Open en eerlijk zijn is fijn, maar ik vind het ook lastig om steeds die kleine stapje te zetten.”

‘Ik word iedere keer sterker en sterker’

DE BOODSCHAP

Op een vrijdagochtend in juni waren de koffers gepakt. Samen met haar man Steffen en zoons Theo (7) en Noah (2) vertrok het gezin eindelijk naar Griekenland, na afloop van een zwaar handbalseizoen. Theo in het bijzonder telde de dagen af en sprak lang over deze feestdag. Toen ging de telefoon……Het ziekenhuis vroeg haar om langs te komen. En dat ze iemand mee moest nemen om haar te ondersteunen. Borstkanker! Het bericht sloeg in als een bom. “Je hoort het woord. En dan gaan je gedachten automatisch naar het ergste.”

Op het moment dat ze het bericht ontving, schoot haar één gedachte te binnen die duidelijker was dan alle andere: de zevenjarige. Zijn vreugde, zijn verwachtingen. “Hij had een half jaar naar deze reis uitgekeken. Moeten we nog serieus gaan reizen? Moeten we annuleren? Met het verstand dat ik toen had, had ik het noot aangekund. Dat weet ik nu. Maar toen moesten we naar huis om het Theo te vertellen.”

GEDACHTEN

Tests, monsters, scans, onderzoeken. De eerste twee, drie weken voelde het als een fulltimebaan. Het was dus een kwlling om op antwoorden te wachten. Wat zou er gebeuren? Was de kanker uitgezaaid?

“Wat misschien wel het ergste voor mij was: hoe mentaal zwaar was het om erin te zitten. Het was maar goed dat er niemand anders in mijn hoofd zat, om het zo maar te zeggen.” Overdag was ze de moeder die met haar zoontjes speelde. Handballen en voetballen in de tuin. Ze was bij alle betrokken. Maar ’s avonds kwamen de gedachten. Over de zwaarste en meest brute strijd die ze in haar leven voerde. “ik kreeg op vrijdag te horen dat ik borstkanker had, toen ging ik op woensdag naar de dokter. En die paar dagen waren volgens mij een van de zwaarste mentale periodes die ik ooit heb meegemaakt.”

‘Ik had het gevoel dat ik bijna iedere keer dat ik mijn ogen opende er aan dacht’

HET PLAN

Het plan was gemaakt. Herrem zou chemotherapie moeten ondergaan. Slechts één week na de aankondiging vertrok ze voor de eerste behandeling. Eerste van vier rondes van een streng regime. Daarna drie weken rust, daarna drie maanden een zwakkere chemotherapie. Toen het behandelplan was opgesteld, voelde ze zich rustiger. “Ik ben nu op een veel betere plek. Het is dag-en-nacht-verschil in mijn mindset.”

Niemand wist hoe haar lichaam zou reageren maar al na de tweede behandeling merkte ze dat het haar veranderde. “Eerst was er de schok toen ik hoorde dat het borstkanker was. Toen begon het haar steeds meer uit te vallen. Het duurde een dag na mijn tweede behandeling voordat mijn haardos zichtbaar veranderde.” Ze besloot het af te scheren. “Haar is haar in het proces van nu, maar het is niet alleen dat. Het is onderdeel van je identiteit. Je hebt geen keus.”

Eén gedachte kriebelde: moet ze dit met de rest van de wereld delen? Mensen zullen merken dat de populaire Noorse linkerhoekspeelster nu niet op het handbalveld staat. Zou ze bijvoorbeeld een bericht moeten schrijven op Instagram? Het voelde afstandelijk, bijna onpersoonlijk. In plaats daarvan opende ze haar camera en liet haar handen even rusten voordat ze op ‘opname’ drukte.

‘Er waren 24 pogingen nodig om op te nemen’

Met een eerlijke blik keek ze in de lens. Ze wist dat er achter het scherm mensen zaten, bekend en onbekend, oud-ploeggenoten en iedereen die haar vanaf de tribunes had aangemoedigd. Nu deelde ze iets heel anders: geen doelpunt, geen medaille maar de boodschap die alles andere even op ‘pauze’ zette: ‘ik heb borstkanker’.

“Het was best lastig toen ik het postte.” Ze haalt adem, want de respons was enorm. “Ik krijg er kippenvel van als ik erover praat. Mensen sturen zoveel berichten, zijn zo positief en aardig en delen tegelijk hun eigen verhalen. Ik was echt overdonderd door de reacties. Er zijn zoveel anderen die dezelfde gedachten hebben, die precies hetzelfde doormaken. Dat ik dit hardop zeg, voor mezelf en voor anderen die zich misschien in dezelfde gevoelens en gedachten herkennen….Je bent nooit alleen.”

DE ONMOGELIJKE COMEBACK

Terwijl ze met de ziekte worstelt, tussen de chemotherapie en ziekenhuisbezoeken door, heeft ze het onmogelijke mogelijk gemaakt. De 38-jarige handbalster heeft zorgvuldig overlegd met het ziekenhuis. En achter de schermen is ze bezig met wat ze het liefste doet. “Mijn lichaam heeft de chemotherapie goed doorstaan, daar ben ik heel dankbaar voor. Je hebt geen idee wat voor een effect dat allemaal op je heeft.” Voor haar was handbal meer dan alleen sport: het was haar identiteit, haar podium, de plek waar ze uitblonk met haar snelheid, finesse en wilskracht.

‘Hallo allemaal, niemand hoeft mij een knuffel te geven, want dan begin ik te lachen’

Dat was het eerste wat de handbalster tegen haar ploeggenoten zei toen ze de Åsenhallen in Sola binnenkwam. En et was ook de eerste keer dat de ploeg haar ontmoette nadat ze haar haar had verloren. Maar Herrem ging het proberen. Op de training. Haar lichaam reageerde beter dan ze had durven hopen. Elke run over het veld was een stille overwinning. Tussen de behandelingen door ging ze mee op trainingskamp in Denemarken. Opeens stond nummer 77 weer op de linkerflank van Sola. Maar het handbal dat ze zo goed kende was anders geworden.

‘Het was best fijn om daar op het veld te staan, maar er waren wel een hoop ‘eerste keren’ die ik moest doorstaan tijdens een wedstrijd. Zonder haar de zaal in komen, vanuit de kleedkamer het veld op voor de warming up.’ “Toen voelde ik dat ik mijn eigen zone moest betreden omdat er ontzettend veel mensen naar me keken. Tien minuten spelen in elke helft werden de volgende wedstrijd tweemaal vijftien minuten. Het draait allemaal om hoe het lichaam reageert en daar moet ik rekening mee houden. En tot nu toe heeft mijn lichaam heel goed op de trainingen gereageerd.”

DE COMPETITIE BEGINT

Op 26 augustus vond de laatste ronde van de zware chemotherapie plaats, waarna de komende drie maanden gevolgd worden door een mildere dosis. Op 31 augustus startte de competitie, met een uitduel bijOppsal: Herrem scoorde viermaal. De stemming verander van luchtig naar serieuzer. “Je moet ook heel wat barrières doorbreken om te willen handballen. Je moet de zaal in, je moet je tegenstanders weer ontmoeten. Ik had nooit gedacht dat ik het ooit over de voorbereiding op het seizoen zou hebben.”

Zelfs de gedachte aan handballen, twee maanden geleden, kon ze zich toen niet voorstellen. “Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Iedereen beleeft dingen op een andere manier. Ik moet doen wat goed voor me is. Als het goed voelt om op het veld te staan en een wedstrijd te spelen en zolang mijn lichaam er goed op reageert, dan doe ik dat.”

Ze vergelijkt het met naar een sollicitatiegesprek gaan, het afscheuren van een pleister. Hetzelfde voelt als het verschijnen zonder haar. En er zullen in de toekomst nog meer pleisters worden afgetrokken. Ze neemt een langere pauze. En droogt de tranen. “Ik denk dat het vooral belangrijk is om de eerste paar weken goed door te komen.” De sporthal is haar heiligdom, twee uur trainen en spelen, waar ze zichzelf kan zijn. Doen waar ze van houdt. “Ik volg precies de data die artsen me voorschrijven. Gewoon, van dag tot dag. Het is goed voor me om zo te denken.”

• PROGRAMMA SPEELRONDE 1 GROEPSFASE CL