Nieuws

Bron: SPORTAL Exclusive.hu - De Noorse Olympisch kampioen Heidi Løke speelde tussen 2011 en 2017 in Győr. In een gesprek met het Hongaarse Sportal vertelt de moeder van inmiddels drie kinderen onder meer welke wedstrijd ze in het groen-witte shirt nog eens zou willen spelen.

“Welke precies?” vraagt de inmiddels 39-jarige tophandbalster uit Larvik. “Zeker. Toen ik mijn coach Ambros Martin zo hard duwde tijdens een partijtje voetbal  dat de trainer dwars door een reclamebord ging!” Ze kan er om lachen. “Het was een grappige situatie, tijdens de training voor de Champions League-uitwedstrijd tegen Cluj, begonnen we de warming-up met voetbal onder elkaar. Ik kreeg de bal op de zijlijn toen ik Ambros naar me toe zag sprinten. Ik verwachtte dat hij me een beetje zou duwen, ik denk dat hij ook dacht dat hij de bal gemakkelijk zou krijgen, dus ik zette mezelf daarvoor een beetje schrap. Hoe het contact eindigde? Wel, ik bleef in het veld en hij vloog door het reclamebord!”

“Ik ben iemand die vanaf de eerste tot de laatste minuut op een training moet kunnen rennen. Bij deze onderlinge wedstrijden regelden we altijd senioren tegen de jongeren, we hielden de scores bij. Aan het einde van het seizoen moest de verliezer koken voor de winnaar, dus je kon deze wedstrijden niet lichtvaardig opvatten.”

“Het heet hier smashball, dat erg lijkt op volleybal, populairder, maar ook hier nemen oudere-jongere teams het tegen elkaar op. Gelukkig staan ​​we om negen voor drie aan de leiding.”

“Sterker nog, ik hoor het dagelijks. Mijn vijftienjarige zoon, Alexander was nog klein toen ik in Győr speelde, hij leerde de taal vloeiend in twee of drie maanden, en tot op de dag van vandaag spreekt hij perfect Hongaars.”

“Ik zou verschillende dingen kunnen noemen, omdat ik me zo goed voelde in Győr dat het ook in mijn gedachten zit. Ik blijf voor altijd in Hongarije. Ik hield van de stad en de fans.  Elke handbalster zou eens moeten ervaren hoe het is om wedstrijden te spelen in de zalen van Győr of FTC Ferencvaros. Het maakte niet uit of we wonnen of verloren, de fans hielden altijd van ons. Tot op de dag van vandaag herinner ik me dat ze in twee volle bussen achter ons aan kwamen voor de CL-finale tegen Larvik: 23 uur naar Noorwegen, wedstrijd bekijken en weer terug. Ik heb nog nooit zo'n fanatisme gezien. Ik heb veel vrienden gemaakt bij de club en in het burgerleven hadden we gepland om onze vrienden in Győr te bezoeken. Helaas konden we vanwege het coronavirus niet naar Hongarije reizen. Maar het kan gebeuren dat onze familie op een dag weer nauwere banden met Hongarije zal hebben.”

“Ik speel nog steeds, en je weet nooit wat het leven zal brengen... Maar hier mik ik vooral op mijn oudste zoon, Alexander. Hij is vijftien jaar oud, hij houdt van handbal, hij is 1.94m lang, heeft ​​maat 48 in zijn schoenen en zijn grote droom is om ooit in Veszprém te gaan handballen.”

“Ik heb zes fantastische jaren in Győr doorgebracht, dus het is niet gemakkelijk om één wedstrijd te kiezen. Maar als het moet, zou ik kiezen voor de halve finale van de Champions League, de tweede wedstrijd tegen Valcea. In het seizoen waarin we de CL voor de eerste keer wonnen. In de eerste wedstrijd wonnen we, win Roemenië, met twee goals. Maar in de terugwedstrijd stonden we negen minuten voor tijd zes doelpunten achter. Weinigen zouden hebben geloofd dat er nog een weg terug was vanaf dat moment. Het werd mogelijk, zo zou blijken. En natuurlijk was ook het feest na de eerste CL-titel onvergetelijk. Tienduizenden fans stonden ons op te wachten voor het stadhuis. Het was een ongelooflijk moment.”

“Ik ben nog nooit in mijn leven naar een training gegaan denkend aan wat ik eerder had gewonnen. Ik hou van handbal, competitie en training. Het houdt me tot op de dag van vandaag bezig. En zolang ik ervan geniet, denk ik er niet eens aan om met pensioen te gaan. Als ik nu zou stoppen, zou ik er later zeker spijt van krijgen. Bovendien twijfelden meerdere mensen na de geboorte van mijn derde kind of ik wel op hetzelfde hoge niveau zou kunnen handballen. Ik wil bewijzen dat zij ongelijk hebben.”

“Ik zal zeker zo hard mogelijk trainen om in topvorm te zijn tegen de tijd van de Olympische Spelen. Er is veel concurrentie in het Noorse nationale team, ik moet met geweldige spelers concurreren om in de ploeg te komen. Ik heb het gevoel dat het na de geboorte van mijn derde kind moeilijker is om weer in vorm te komen dan voorheen. Tegelijkertijd weet ik ook zeker dat als ik twee keer per dag hard train, ik vroeg of laat weer in topvorm zal zijn.”

“De inrichting van het dagelijks leven is hetzelfde als sport: alles is op te lossen als we dat willen. Gelukkig helpt en steunt mijn vriend Stian me in alles. Nu is het stilaan routine geworden. Ik train 's ochtends als mijn zoontje van vijf maanden, Casper, slaapt. En 's middags zorgt Stian voor hem. De vijfjarige Oscar gaat meestal met mij mee naar de trainingen, dit was ook het geval bij Alexander destijds in Győr. De meisjes houden van hem en hij houdt van de hal. Ik ben er bij bijna alle wedstrijden van Alexander, we brengen zoveel mogelijk tijd samen door, ik heb niet het gevoel dat ik iets mis.”

De trots van Heidi Løke: de vijftienjarige Alexander, de vijfjarige Oscar en de pas vijf maanden oude Casper.

“Ik heb hem niets opgedrongen, ik wens hem succes in wat hij ook kiest. Maar als hij uiteindelijk een professionele handbalspeler wordt, zal ik niet verdrietig zijn als er een aanbod van Veszprém komt.”

cover Heidi Løke in het shirt van de Noorse nationale ploeg

foto EHF kolektiff