Nieuws

De enige Nederlandse wereldkampioene in Trondheim

Stoere Zwolse in Noorwegen

In Noorwegen, tijdens het EK 2020 voor de mannen, had onze verslaggever René Kok een gesprek met Annick Lipman van de succesvolle Oranjeploeg die vorige maand in Japan de wereldtitel behaald. Lipman woont al bijna zes jaar in Noorwegen.

Door René Kok – Sinds 2014 is Annick Lipman actief in Noorwegen. In ons land begon ze als keepster bij SV Zwolle. Na negen jaar Dalfsen (2005-2014) vertrok ze voor drie jaar naar Vipers Kristiansand, gevolgd door twee seizoenen Gjerpen. Sinds afgelopen zomer is ze onderdeel van de tweede ploeg in Noorwegen, Byasen HE Trondheim.

Met Oranje dus die mooie wereldtitel in Japan. Iets waar nog lang over gesproken zal worden, niet alleen in ons land, maar zeker ook in Noorwegen.

Droomscenario

Na jouw laatste B-interland in 2014 zit je eindelijk weer bij de selectie. Je mag mee naar het WK in Japan en je wordt gelijk wereldkampioen. Een droomscenario?

“Jazeker. Hoewel het wel moeilijk was. Vooral het begin. De eerste wedstrijd gelijk verliezen is natuurlijk geen super start. Maar ergens ook wel weer logisch. We hebben wat andere dekkingsvormen geprobeerd in de voorbereiding en dat liep niet meteen goed. De meiden moesten natuurlijk ook eerst aan elkaar wennen, nu er een aantal anderen instond. Dat kost toch tijd.”

                   

      Annick Lipman, naast een enthousiaste en bekende Oranje-supporter, met de gouden medaile

Wat was, volgens jou, de belangrijkste reden dat je een aantal jaren niet bent opgeroepen?

“Ik ben natuurlijk heel veel geblesseerd geweest na mijn vertrek naar Noorwegen en ook nogal zwaar. Verder speelde ik bij Gjerpen vooral om de degradatieplaatsen. Dan ben je ook sneller buiten beeld. Ik heb mij nooit minder gevoeld dan mijn concurrenten voor Oranje. Nu ben ik eindelijk helemaal fit en speel ik bij Byasen dat om de prijzen speelt. Ik draai tot nu toe een prima seizoen en heb een aantal wedstrijden een stoppercentage van rond de 40% gehaald. En nu ben ik erbij.“

Verrassend?

“Ja, toch wel. Na het berichtje op twitter, waarin ik door iemand gefeliciteerd werd en het appje van de bond in november of ik mee wilde, heb ik direct ja gezegd. Ik ben er klaar voor, was mijn antwoord. Na zoveel jaren niet geselecteerd te zijn, mee naar Japan. Prachtig.”

Wereldkampioen

En nu wereldkampioen zonder één minuut gespeeld te hebben. Hoe heb je dat beleefd?

“Dat was inderdaad een hele ervaring voor mij. Een nieuwe trainer, de meiden kende ik al wel. Ik ben ook prima opgevangen door de groep. Je maakt in de aanloop de hele voorbereiding mee en ook in Japan doe je met alles mee wat de groep ook doet. Ik heb alleen niet gespeeld. Ik heb wel mijn steentje bijgedragen, vind ik. Het voelt dus ook wel als verdiend voor mij. Alleen na de wedstrijd hadden de reserves een eigen programma. Een extra training of een programma in het krachthonk. Dat op de tribune zitten is ook niet zo mijn ding. Dat is nog het ergst. Vooral die laatste wedstrijd. Natuurlijk wil iedere sporter het liefst spelen, ik ook. Voor mij was het nu meer de Olympische gedachte. Straks bij de Olympische Spelen in Japan hoop ik die te kunnen vergeten. Daar wil ik eigenlijk één van de twee keepsters zijn. Daar ga ik alles aan doen. Hard trainen en fit proberen te blijven. In Japan word je overigens echt aanbeden als speelster. Iedereen wil met je op de foto.”

De toekomst

Hoe gaat het straks verder? Oftewel hoe lang blijf je nog in Noorwegen?

“Na dit seizoen heb ik nog een contract voor één jaar. De club heeft wat financiële problemen. Het is dus even afwachten wat er gebeurt bij de club. Misschien gaan ze, noodgedwongen, wel een andere koers varen. En met eigen jeugd verder. Dat zie ik niet zo zitten. Ik wil om prijzen blijven spelen zo lang ik kan. Ik ben de jongste niet meer en was al vaak geblesseerd. Hoe houdt mijn lichaam het? Het bevalt mij overigens prima in Noorwegen. Ik hoef niet weg. De club zal mij nu zeker niet laten gaan. Er is wel een aantal aanbiedingen uit het buitenland geweest, maar ik ben ook niet zo’n type om halverwege het seizoen bij een club weg te gaan. Ik kijk het dit seizoen gewoon eerst aan en dan zien we wel weer verder.”

Of terug naar Nederland?

“Ooit wel denk ik nu. Afwachten maar, zou ik zeggen. Ik heb geen heimwee of zo. Ik ga gemiddeld zo’n tweemaal per jaar naar Nederland en de familie komt een aantal keren naar hier. Meer hoeft van mij niet echt. Ik heb een paar echte vriendinnen. Als ik in Nederland geweest ben en ik heb ze gezien of gesproken, dan is dat ook wel weer goed.”

En jouw toekomst bij Oranje?

“Ik houd overal rekening mee. Ik ben er zo lang niet bij geweest. Ik ben ook niet zo’n figuur om te ver naar voren te kijken. De Olympische Spelen in Japan, dat zou natuurlijk prachtig zijn. En eind dit jaar is hier in Trondheim het EK voor dames. Ook fantastisch. Dat is al ver genoeg vooruit kijken voor mij. Of ik dan nog hier speel? Geen idee. Het belangrijkste voor mij is fit blijven. Daar zal ik echt alles aan doen.“

cover Annick Lipman, keepster bij Byasen HE

foto club

Deel dit bericht