Nieuws

Door Frits Feuler – Het weerzien in Maastricht, na bijna een kwart eeuw was allerhartelijkst. Marlie van der Tas-Menten, 44 inmiddels, getrouwd, moeder van twee kids – dochter Sanne, 11 , op hockey en zoon Jesse, 9, op voetbal – bepalen nu een groot deel van haar (zakelijke) leven. In Den Bosch runt ze, veelal op afstand, een bedrijf: Transrupt International Consulting BV. “Investeerders uit, met name Zuid-Afrika, probeer ik in Nederland te begeleiden in de wirwar van allerlei regels en regeltjes, zodat ze een goede start in Europa kennen”, opent ze met een meer dan verrassend Hollands accent.

Afkomstig uit het dorpje Limbricht, vlakbij Sittard, koos Menten al vroeg voor handbal bij het toenmalige Sittardia DVO. Als boerendochter was ze enorm gedreven, wilde alles zo goed mogelijk doen: ze trainde als 12-jarige als een bezetene. “Naast mijn eigen team- en keeperstrainingen, deed ik korte duurloopjes voor mijn concentratie, krachttraining voor de explosiviteit en trainde ik mee bij de jongens. Alles met als doel om beter te worden.”

Toeval of niet, bij de Sittardse club kreeg ze te maken met doelman Jacques Josten die haar de fijne kneepjes van het ‘vak tussen de palen’ leerde. “Hij was mijn voorbeeld. Maar hij waarschuwde mij: als je zo doorgaat met je fanatisme, kots je op handbal als je begin 20 bent! Hij kreeg, achteraf gezien, gelijk”, moet Menten ruim dertig jaar later toegeven.

Tien jaar intens tophandbal, in de groep ‘Meiden met een Missie’ rond coach Bert Bouwer (1990-2003). Een team dat er alles voor over had de hoogste handbaldoelen te behalen. Nederland stelde, toen, qua opleidingsniveau niet veel voor. Door veel intensief te trainen en zich los te maken van de zwakke competitie in de eredivisie, dacht men die stappen snel te kunnen maken. Niet wetende, dat de ultieme beloning pas in 2019 volgde, met de wereldtitel van de volgende generaties.

In 1993 was ze verkozen tot ‘talent van het jaar’. Het sterke Swift Roermond hengelde meermaals naar de diensten van ‘het boerenmeisje uit Limbricht’. Tevergeefs. Ze koos bewust om de Sittardse club, die in de staart van de eredivisie bungelde, in te ruilen voor SVM Munstergeleen, die in haar eerste jaar naar de eredivisie promoveerde. Vervolgens vloog ze nog van V&L naar E&O – met zes uur wekelijks keeperstraining van Anatoli Galouza – vervolgens fulltime Oranje.

                                             

Onder de vlag van Nieuwegein speelde de ploeg in van 1997 tot 1999 Europees handbal in de City Cup, met als doel zoveel mogelijk internationale ervaring op te doen. Tot het verzilveren van de finaleplek in 1999 kwam het net niet: het negatieve advies van de Nederlandse overheid om te reizen naar een gevaarlijk gebied voorkwam dat we die finale speelden. Eeuwig zonde!"

Menten was de beoogde opvolgster van de tot dan onaantastbare Laura Robben in de Oranje-selectie, samen met de inmiddels overleden Jokelyn Tienstra. Toenmalig bondscoach Bert Bouwer had het vlug gezien: “Marlie is beter geschoold, een technische keepster en heel gedreven.” Blessures gooiden enkele keren roet in het sportieve eten, maar ze leek sterker uit een revalidatie terug te komen. “Mijn rentree, na vijf maanden van revalideren van de voorste kruisband operatie, was tijdens de WK-kwalificatiewedstrijden in Assen,” blikt ze terug. “Samen met fysiotherapeute Nicole van Thor had ik keihard gewerkt. De ontlading bij ons, na afloop van die kwalificatie, was zo intens! Je komt mentaal sterker uit zo’n blessure, zeker weten.”

                                      

                                                   Marlie Menten in actie voor SVM, foto privé

In Zeist kwam ze vanaf 1 mei 1996 in een cyclus van ongeveer 25 trainingsuren per week, gekoppeld aan loopscholing, krachttraining en technisch/tactische trainingen. “Heel wat anders dan op clubniveau! Elke dag handbal, daaromheen mijn studie fysiotherapie, wel zelf plannen en regelen destijds. Die duurde voor mij wel iets langer dan normaal,” lacht ze verontschuldigend.

“Alles voor dat ene doel: deelname aan de OS!” In 1986 was Nederland, als organisator, voor het laatst bij een WK. Maar Oranje, dat was toen ‘het net niet’. “Oranje kwam ervaring tekort, iets dat wij wilden bijtrainen en spelen. Wat me ontzettend goed deed was de positieve ondersteuning van mijn ouders, familie en vrienden. Dat ik het allemaal kon opbrengen! Ik zei toen al: ‘ik wil het proberen, anderen hoeven het niet na te doen. Slapen in een jeugdherberg, het hebben van een leaseauto via sponsor Ton van Born was al heel wat.” Samen met Monique Feyen, Martine Hekman en Olga Assink, vormde ze het Emmense kwartet binnen Oranje. Het noodlot sloeg opnieuw toe, in Brazilië: toen, de andere voorste kruisband opgerekt, bleek tijdens de kijkoperatie. Met behulp van Oranje-arts Simone van der Putten werden al haar knieoperaties in Venlo uitgevoerd. “In Sittard luidde namelijk de diagnose: stoppen met handbal!”

                                                      

                                          Revalidatie! foto Handbal Magazine juni 1996, Marnxi Schmidt

Als geen ander weet Van der Tas – Menten inmiddels dat teams alleen hoofdprijzen pakken als er goede keepers bij betrokken zijn. “Ik heb via de jeugdploegen van Oranje de stap naar Oranje kunnen maken. De beloning voor alle inspanningen is uiteindelijk uitgebleven. Echter je vult de rugzak voor de rest van je leven.”

In 1997 reisde de groep naar het finaleweekeinde van het WK in Berlijn. Sfeertje proeven, zou Bouwer toen verklaren. Een jaar later was het EK in eigen land (10e plaats), waar Oranje onderuit ging aan een ongekende spanning. Een maand voor het WK in Noorwegen / Denemarken (wederom 10e plaats) bedankte de talentvolle keepster voor de nationale ploeg. “Ik kon het niet meer opbrengen, te vroeg het topsportleven gestart, de fut was eruit. Tijd voor nieuwe uitdagingen,” klinkt het even simpel als logisch. In 2005 bij het WK in Rusland was er succes in de vorm van een vijfde plek. Zonder Menten.

Na haar vertrek uit Oranje (1999) bleef Menten tot het WK 2017 Limburgs enige International (91 A-Interlands). Tijdens dat toernooi in Duitsland kreeg Angela Steenbakkers een plaats in het keurkorps van coach Helle Thomsen. Later volgden Inger Smits en Larissa Nüsser.

                                            

                                                      Marlie Menten (12) bij Sittardia DVO

Stilzitten was er niet bij. Menten gooide zich vol overgave op de duursporten: Adventure Racing. Ze nam uitdagingen aan op de Olympische triatlon-afstand. “Moest wel fatsoenlijk leren zwemmen, want dat kon ik niet!” grinnikt ze. Maar ook kanoën, abseilen en lange afstanden zwemmen kregen plots haar aandacht. “Oriëntatielopen, mooi om te doen!” glundert ze. Ook een 24-uurs-race in Duitsland die zij volbracht in 16 uur! Tijdens haar werkzaamheden als fysiotherapeute in Utrecht kwam stagiair Jelle Heisen onder haar vleugels. “Hij is nu nog altijd betrokken bij Oranje, Leuk toch?”

Samen met haar man Coen, veel actief geweest in de pretpark business, reisde ze vanwege zijn zakelijke belangen, half Europa door. In Valkenburg zijn beiden nu betrokken bij het project ASP Adventure. Onlangs vonden hier de opnames voor het programma ’72 uur ondergronds’ plaats. En dochter Sanne toonde haar creativiteit, door het ontwerpen van ‘Mergeltje Educatief’.

“Begonnen Limbricht, Emmen, Amersfoort, Nieuwegein, München, Arnhem, Haβloch, St. Oedenrode en nu, sinds vijf weken, tijdelijk in een huurhuis in Maastricht. Wachten totdat onze nieuwe woning langs de Groene Loper klaar is.” Reizen loopt tot nu toe als een rode draad door het gezinsleven. Tussendoor was ze betrokken bij de keeperstrainingen van de jonge talenten bij de U17, samen met coach Robert Nijdam op de Handbalacademie. Was in Macedonië op het EK waar ze o.a. Jesse van de Polder en Yara ten Holte onder haar hoede had. “Contacten met vroegere ploeggenoten als Hedy Gerits, Rosanne Meesman en Renate Erkelens zijn er nog altijd. Nu we redelijk in de buurt zijn, wordt het tijd om elkaar wat vaker te zien.”

Aan alles valt te merken dat ze, samen met haar gezin, het verblijf in Zuid-Limburg wat langer in stand wil houden. Maar, dat kan van de ene op de andere dag anders worden.

cover Oranje bij een interland in de Sittardse Stadssporthal. Voorop Marlie Menten

foto privé