Nieuws

Door Frits Feuler – In Tongeren ontmoetten HUBO handbal en hekkensluiter Houten elkaar. Het potje in de Sportoase ging tot 12-11 gelijk op, daarna kwam de routine van de thuisploeg zichtbaar bovendrijven. Doelpunten vielen als rijpe appels. Verdedigend – toch een van de belangrijkste elementen in het handbal - leek voor beide teams in dit laatste duel van 2025 teveel gevraagd: 44-38.

De ploeg van coach Vladan Mijalkovic, uitgedund en slechts met 12 spelers op het wedstrijdblad waarvan eentje geblesseerd – met een grote bus richting Haspengouw in Belgisch Limburg gereisd - scoorde tot begin wedstrijd 428 keer, gemiddeld 30 per wedstrijd. Meer dan voldoende om wedstrijden te winnen. Maar defensief liep de teller op richting de 600, dat nekt de ploeg. Ook HUBO had aanvallen tot kunst verheven: na die karrevracht aan doelpunten wensten de spelers elkaar op het veld ‘fijne feestdagen en een sportief 2026’. 82 treffers, hoogste aantal van speelronde 15. Alleen Hurry-Up en Hellas kunnen dit aantal zondagmiddag nog overtreffen. Zo ongeveer dus.

Voor de ruim 150 toeschouwers altijd leuk om veel – en soms fraaie – doelpunten te zien. Voor de echte fan doet het bijna constant matig verdedigen een beetje pijn aan de ogen. Daar was een aantal ‘acteurs’ het na afloop wel over eens. Bij Houten bleef de ploeg vrij lang in de kleedkamer. Niet voor een scheldkanonnade van de coach, maar om samen het programma voor de komende drie weken door te nemen. Bij HUBO ging het er in en rond de kleedkamer vrolijker aan toe, zonder de coach: die moest hoognodig naar het toilet!

Hier de reactie van HUBO-coach Bram Dewit voor Starsport.tv:

https://fb.watch/E7Bg5I-PRf/

Houten perste er meteen een 0-2 uit. Bij 4-5 mocht men voor het laatst van een voorsprong genieten, daarna draaide de HUBO-machine stilaan warm. Een resem aanvallen smoorde aan beide kanten, van paniek was nergens sprake. Althans, zo leek het. 12-11 werd de laatste marge met één verschil, vanaf daar ging het naar de 20-16 pauzestand. Topschutter bij Houten, Ryan Smulders, 22 jaar en tien treffers, is sinds vier jaar bij Houten en opgeleid bij Leidsche Rijn, zag het meer als een doelpuntenfestijn. De ploeg is ook toe aan een paar weken rust. “Zoals het wel vaker bij ons is,” voegde hij eraan toe. Verdedigen vergeten we soms, een van onze minpunten. Tegen Pelt was de uitslag nog erger, 42-49 zelfs. Je komt wel mee in de aanval maar in de dekking doen we het niet goed.” Medelijden met de eigen keeper, ja, dat had iedereen wel. “Toch stond ie aardig goed te keepen,” vond Smulders, “we hebben hem niet echt geholpen. Vorig seizoen deden we dat veel beter, maar er zijn negen spelers vertrokken en dan moet jij bijna van vooraf aan beginnen. Fysiek zijn we met z’n allen niet de sterksten, moeten misschien wat meer eten en meer naar het krachthonk.”

WEINIG WISSELMOGELIJKHEDEN

Na de pauze zwoegden beide zeventallen op het veld verder: aan inzet geen gebrek, maar oh, dat slappe gedoe in de dekking. Via 25-18 en en 27-23 – Vanhove loste Dijkstra af in het HUBO-doel – leek de thuisploeg ineens weg te lopen (30-24) om vervolgens enkele minuten later weer bij het besef te komen dat het opletten geblazen was: 30-27. Maar de gasten betaalden tol voor de mindere wisselmogelijkheden. Geen schande, als ploeg en staf weet je waar de oorzaak ligt. Fysiek komt Houten naarmate het einde van de wedstrijd naderde niet echt meer mee, weet ook Smulders inmiddels die en passant ook nog wat extra duels meepikt bij de tweede ploeg.  Kiele, kiele allemaal dit seizoen met de hoofdmacht. “Al heel lang die een achter onze naam in de stand, zijn al blij dat het niet meer de 0 is,” grapt hij. “Hadden het graag anders gezien. Bij bepaalde wedstrijden waren we heel dicht bij een of zelfs twee punten maar kunnen het dan niet rond maken.” Over zijn eigen doelpuntenproductie toont hij zich toch enigszins bescheiden. “Geluksacties. Ik kon vaak door de dekking en over de dekking schieten zonder echte tegenstand, tja, dan loopt het weel eens wat makkelijker. Ik deed mijn best.” Toekomst? “Zien degradatie niet als optie. In de regio Utrecht moet tophandbal kunnen blijven bestaan. Nieuwjaarswens: hier en daar nog wat extra punten sprokkelen!” Die gehoopte punten kwamen er niet: via 40-32 kwam de trein bij 44-38 tot stilstand.

VERLANGEN NAAR RUST

Ook HUBO-speler Joris Gillé verlangt met zijn ploeg naar een paar weken rust. Intensief geweest vanaf de voorbereiding, trainingen en zware wedstrijd plus interlandverplichtingen naast zijn dagelijks werk als fysiotherapeut. “Maar ik sla geen training over, kom vaak pas een half uur voor aanvang binnen. In Bevo iets flexibeler, kon ik meer over communiceren. Bij HUBO wat strikter. Wedstrijd tegen einde seizoen, na rust niet geheel geconcentreerd. Wisten dat dit geen makkelijk duel zou worden. Verdedigen? Inderdaad, van twee kanten te mak, te weinig energie. Geen reclame voor handbal.” Over de doelstelling voor HUBO is de Belgisch international duidelijk: “Hoog eindigen binnen de top acht.” De overgang van Bevo naar HUBO was lastig. “Hans van Dijk was een prima coach voor mij en de ploeg,” kijkt hij terug. “Beste coach die ik ooit heb gehad, mis hem en de ploeg zeker wel. Mooie jaren, Nederlanders zijn iets speciaals.” Met HUBO wil de ploeg finales spelen, beker, SHL en landstitel. “ het voorjaar drie keer tegen Pelt binnen vijf weken, lastige potjes. En van die finales? Zeker eentje winnen!” klinkt het strijdvaardig. “Het is nog mijn plekje zoeken binnen de ploeg, ben nog niet helemaal thuis hier.”

Coach Vladan Mijalkovic maakt met zijn ploeg een lastig seizoen door. Hem valt niks te verwijten, negen spelers vertrokken, nieuwelingen moesten worden ingepast. “En dan ook nog eens een rits geblesseerden,” kijkt hij terug op het duel met HUBO. “The story of our life!. Jonge jongens zijn nog niet zo sterk in het verdedigen, denken meer aan aanvallen. Scoren best veel, maar dekking blijft ons probleem. Iedere wedstrijd krijgen we er ongeveer veertig tegen.” Op de vraag of dertig keer scoren normaliter niet voldoende is voor winst? “Ja, bij andere ploegen, bij ons niet! Ik kan nauwelijks een andere dekking spelen. Aanvallend best scorend vermogen. Dat het lastig werd, wisten we. Geen verrassing. Drie spelers nooit op dit niveau gespeeld. Opleiden, zorgen dat we erin blijven. Is al moeilijk genoeg. Samenwerking met Celeritas is voortreffelijk. Opgeven komt niet in mijn woordenboek voor, ook bij deze spelersgroep niet.”

DIE 1 ACHTER HOUTEN FRUSTREERT

Rotterdammer in Houtense dienst, Christiano Olivacce, had naar een snelle wedstrijd gekeken. “Maar wel eentje met nog veel werk in de dekking,” benoemde hij de kern van de zaak binnen zijn ploeg. “Tempo hoog, voor neutrale kijker genieten. Thuiswedstrijd tegen HUBO compleet afgeschoten, nu iets meer bijblijven, zelfs een paar keer tot op drie doelpunten. Geloof was er: gaan we hier per ongeluk twee punten pakken?” grapt de 23-jarige opbouwer. “Helaas. Die 1 achter onze naam is inderdaad frustrerend, zeker omdat we stilaan toch wat beter zijn gaan spelen. Kunnen langer mee gaan, en dat met slechts 12 spelers. Veel rennen, fit blijven. Vakantie komt goed uit, iedereen is op. Ja, we hebben onze keeper Daniël Sterk niet echt kunnen helpen, hij speelde hier denk ik zijn beste wedstrijd van het seizoen. Gingen we er een keer te hard in, was het ook meteen pingel. Kwestie van slimmer verdedigen van deze jonge ploeg.” Aalsmeer en Quintus waren zijn eerdere clubs, de overgang van Tachos naar Houten is goed bevallen. “Op mijn plek in Houten als Rotterdammer. De Utrechtse mentaliteit pas erg goed bij mij. Eigenlijk wilde ik destijds stoppen, heb een eigen bedrijf, kan ik alles nog wel combineren, is pittig. Maar ga ook dit jaar volle bak, ondanks de lange reistijden.” Met de handbalbeleving van Olivacce is niks mis.   

cover foto 1 Joris Gillé won met HUBO in een doelpu trijk duel van hekkensluiter Houten, foto archief HSP / foto Reza 

foto 2 Christiano Olivacce kon met Hoiuten, ondanks 38 treffers, geen puntenwinst pakken tegen HUBO

foto archef HSP / foto Reza