Nieuws

“Varkenshart als cadeautje van de tegenstander”

Door Frits Feuler– Het was lang gissen: blijft het nog een zesde seizoen bij de succesvolle vrouwenploeg van regerend landskampioen en bekerwinnaar Sint-Truiden of was er al contact met een andere ploeg? Jo Delpire onderhandelde de afgelopen periode met het bestuur van BENE-League-ploeg Initia Hasselt en hakte begin deze week de knoop door. Volgend seizoen verhuist hij van de fruitstad Sint-Truiden naar de jeneverstad Hasselt. Als opvolger van Joop Fiege die het vele reizen vanuit Emmen als een lastige opgave had ingezien en nog voor de jaarwisseling zijn vertrek kenbaar maakte.

Jo Delpire (54) is een van de meest succesvolle Belgische handballers. Met onder meer tien landstitels, zes bekers en 185 interlands op zijn naam. Op zijn zestiende speelde hij al bij de eerste ploeg van Kraainem, een deelgemeente van Brussel. “Mijn vader had de club mee opgericht, het was dus logisch dat ik op mijn achtste begon met handbal en alle jeugdreeksen doorliep. Ik heb met Kraainem nog in de hoogste Belgsiche klasse gespeeld maar toen we degradeerden vertrok ik naar Sasja. Dat was een stap die ik moest zetten want het niveau tussen eerste nationale en tweede was erg groot,” weet hij nog.

Sterke linkerarm

Met zijn gestalte, techniek en sterke linkerarm maakte de Brusselaar snel indruk. Een jaar had hij nodig om bij Sasja te wennen. “Ik had na dat topseizoen de ploegen voor het uitkiezen. Het werd Neerpelt, dat je in die tijd kon vergelijken met Anderlecht uit het voetbal. Drie seizoenen lang denderden we door de competitie, maar ook in de beker en Europese wedstrijden. Grote mannen in de ploeg, fysiek zeer sterk. Dat was toen nog vrij nieuw in het handbal.”

De overstap van Sasja naar rivaal Neerpelt had iets weg van een oorlog in handballand. “Sasja deed er alles aan om mij tegen te werken. Voor de eerste wedstrijd met Neerpelt tegen Sasja gaven ze mij een stuk zilverpapier met een cadeau erin. Het bleek een varkenshart te zijn. De rivaliteit tussen Antwerpse en Limburgse handbalploegen is al die jaren enorm groot geweest,” herinnert hij zich nog.

     Jo Delpire      foto Lucke Foto

De volgende stap in zijn carrière zou richting buitenland kunnen gaan maar Delpire legde de voorstellen van het Franse Villeurbanne naast zich neer. “Op mijn 22^e kreeg ik daar een profcontract aangeboden en zou 200.000 Belgsiche franc (bijna 5000 euro, FF) per maand verdienen. Maar ik was al de best betaalde speler in onze competitie en had een superjob als vertegenwoordiger. In samenspraak met mijn omgeving heb ik beslist om in België te blijven.”

Nederland

Na Neerpelt dacht Delpire op weg te zijn naar een Nederlandse club maar financiële problemen aan de andere kant van de Maas verhinderden die stap. “Ik koos toen voor het Waalse Herstal. Heel wat meegemaakt, met name met de voorzitter. Een policitus! Ik moest hem meermaals vergezellen op allerhande evenementen, zo stond in mijn contract.” Hij kan er nu nog om lachen.

Ondertussen was Delpire uitgegroeid tot een echte topper, werd verschillende keren uitgeroepen tot ‘Speler van het Jaar’ en baarde ook met de nationale ploeg opzien. De overwinning op regerend wereldkampioen Frankrijk in een WK-kwalificatiereeks, in het kleine halletje La Ruche in Herstal (20-19) maakte heel wat los in binnen- en buitenland.

Jo Delpire                foto Lucke Foto

“Ik werd beschouwd als de beste handballer van mijn generatie. Tijdens mijn carrière heb ik altijd goede keuzes gemaakt en geen stappen overgeslagen. Het zat er ook gewoon in, ik had die feeling. Ik was een allrounder die de ploeg beter maakte. En, niet onbelangrijk, ik gunde mijn ploegmaats ook hun moment.”

Op zijn praatstoel gaat hij verder: “Het verschil met vroeger is dat je vandaag de dag goede spelers hebt maar geen echte toppers. Onze generatie ging er echt voor en focuste op de sport. Vandaag hebben de sporters zoveel meer aan hun kop. Bij een aantal ploegen dringt het besef door dat meer trainingsfaciliteiten op termijn ook sportief rendement opleveren. Het heeft even geduurd maar de ommekeer is ingezet.”

Het verblijf in Herstal eindigde plots omdat de voorzitter de transfer naar Hasselt tegenhield. De koppige Brusselaar speelde daardoor een jaar lang niet. “Maar dat maakte mij in alle opzichten sterker.”

Na een paar jaar Hasselt trok hij rond de eeuwwisseling de grens over, naar V&L Geleen. “Een topploeg, we wonnen bijna alles. Een prachtige ervaring met mensen die het handbal anders beleven. Na onze landstitel werden we bijvoorbeeld op het gemeentehuis ontvangen en rondgereden in cabrio’s. Dat was als Belg nieuw voor mij.”

Na dat Nederlandse avontuur dacht Delpire aan stoppen maar Maasmechelen kreeg hem nog voor twee seizoenen binnen de poorten. “Ik was toen al 38! Ik weet dat dat ik de ploeg met een late ‘winning goal’ in de hoogste klasse hield! Uiteindelijk ben ik daar na twee jaar gestopt en heb bij Sasja met een titel afscheid van mijn actieve carrière genomen. 24 jaar lang, het was de moeite waard!”

Bij de ploeg uit Hoboken begon hij vervolgens als jeugdtrainer, gevolgd door één seizoen hoofdcoach. Hij leerde veel bij maar besloot na dat jaar het handbal vaarwel te zeggen. “Ik was 43 en wou genieten van het leven en van mijn kinderen. Maar toen mijn broer, in het bestuur van Kraainem, mij vroeg om te helpen, ging ik als trainer aan de slag en heb me vooral beziggehouden met het inpassen van talentvolle jongeren.”

Sint-Truiden

In 2014 dook hij plots op bij de vrouwenploeg van Sint-Truiden. Daar heeft hij bijna vanaf nul een ploeg opgebouwd die grotendeels uit de eigen jeugdopleiding komt. “Ik verwacht soms zaken van spelers die er niet altijd uitkomen. Heb soms niet het geduld om nog een paar jaar te wachten.” Maar zie! Bij de ‘fruitploeg’ viel alles op zijn plaats, was er chemie, waren er prestaties. In stijl wil hij afscheid nemen. “We zijn nog op twee fronten actief: nacompetitie om de titel en de bekerfinale. Het zou een waardig afscheid zijn als ik, samen met assistent Johan Helsen, ploeg en bestuur, nog twee keer uitbundig kan juichen in de komende maanden!”