Nieuws

Door Frits Feuler – ‘n Groot Dongens handbaltalent. Zo kun je de pas 18-jarige Maud Horvers het beste omschrijven. Een tiener die weet wat ze wil in de handbalsport. Begonnen bij de plaatselijke club in haar woonplaats Dongen stroomde ze via Tachos en de Brabantse handbalschool in 2021 door naar de B-Jeugd van VOC Amsterdam. De talenten van de linkspoot bleven niet onopgemerkt. In de nationale jeugdselecties heeft ze de aandacht op zich gevestigd.

Horvers was amper zes jaar toen handbal haar te pakken te kreeg, met net haar zwemdiploma ‘in the pocket’. Ze ging haar moeder en tante achterna, beiden handbalden. Als ukkepuk ging Maud mee als haar moeder moest spelen. Nu, vele jaren later, klopt ze aan de deur van het grote Oranje. Maar er zijn nog wat meters te maken, weet ze inmiddels als geen ander. “Handbal was meteen mijn sport,” kijkt ze terug op die eerste momenten. Vanaf haar negende kwam ze bij de regionale talenten van Handbalschool Brabant, gevolgd door de overstap naar Tachos. Tijdens de coronapandemie klopte VOC aan om te komen spelen. Ze hapte toe. Inmiddels woont ze op Papendal waar de HandbalAcacademie wekelijks een grote rol speelt in haar leven. Dé springplank voor die grote stap naar het buitenland. Velen gingen haar voor. “Handbal is mijn leven, nooit getwijfeld,” meldde ze eerder al. De combinatie studie en handbal gaat prima.

“Ieder seizoen kwam ik een stapje hogerop binnen VOC,” kijkt ze terug op de overgang naar de Amsterdamse club. Nadat ze inmiddels ook bij de A-junioren was ingezet, kwam ze snel bij de selectie van de tweede ploeg, spelend in de eerste divisie. “Een aantal van ons mocht al regelmatig meetrainen én spelen in de eerst ploeg, een enorme ervaring! Noem het voor mij een rustige opbouw binnen de club: heb iedereen leren kennen, heb kennis kunnen maken met een hogere trainingsfrequentie en ook de stap naar de HandbalAcademie heeft zeker bijgedragen in mijn ontwikkeling als handbalster.” Ze kwam eerst onder de vleugels van Elly Ann de Boer bij de tweede ploeg, daarna werd deels Rachel de Haze haar coach. “Door de weeks zijn we met velen van de ploeg op Papendal, op vrijdagavond bereiden we ons voor op de komende tegenstander.” Sinds kort heeft De Boer het stokje van De Haze overgenomen. “Van beide trainer leer ik enorm veel,” klinkt het voor bewondering. En juist die leermomenten, daar is Horvers steeds naar op zoek.   

JEUGDSELECTIES

Met Oranje U16 was ze al actief op het Open EK in Gothenburg, met een zesde plaats in de eindstand. Daarna volgde in 2023 het EK U17 in Podgorica, in Montenegro. Oranje wist op dit toernooi alleen het openingsduel van Noorwegen te winnen (21-18) om daarna met zes minimale nederlagen met een achtste plaats het toernooi af te sluiten. Ook deze zomer geen zon, zee, strand of feestjes voor de linkspoot met het nummer 14 – ‘mijn moeder speelde er bij Dongen en Tachos ook mee’ – maar medio augustus de verre reis met Oranje U18 naar het WK in China. Met coach Robert Nijdam die met een korte voorbereiding de ploeg moest klaar stomen voor een zwaar toernooi in een ver land. “Van het land China hebben we niet veel gezien, naast hotel en sporthal mochten we tweemaal de stad in om te shoppen. Alles heel streng geregeld: we moesten bij aankomst, na een vlucht van bijna twaalf uur, drie keer langs de security, beetje eng. Heel warm ook aan die kant van de aarde. Op zich was die stad niks bijzonders, je ziet wel iets van een andere cultuur. Eten met stokjes? Nee,” lacht ze, “dat lukt mij niet. Gewoon met mes en vork!”

Zeven duels, vijf keer in actie. “De laatste twee wedstrijden tegen Zwitserland en China moest ik vanwege een blessure toekijken.” In die vijf duels was ze 25 keer succesvol schutter. Niet slecht op een mondiaal eindtoernooi. Maar Oranje wist alleen het openingsduel van Noorwegen te winnen (21-18) om daarna met zes minimale nederlagen als zestiende in de eindstand het toernooi af te sluiten. Meerdere ervaringen rijker keerde de studente Sport en Coaching aan het Johan Cruyff College terug. “Een plaats bij de eerste acht was ons doel voor dit toernooi, hiervoor kwamen we net iets tekort.” Eerder al, eind juni was ze mee naar het 24e WK U20 in Skopje, Noord-Macedonië. Zeven duels, zes zeges. Daar pakten de Nederlandse talenten een bronzen plak. Een prima prestatie. Het slotkwartier tegen Hongarije zou de ploeg nog wel eens over willen doen! “Ja, gaaf dat we daar zo goed voor de dag kwamen. Natuurlijk, op mijn positie doet Alieke van Maurik het goed, van haar kan ik veel leren met zoals ik ook graag kijk naar Dione Housheer of Nora Mørk.” In Skopje kwam Horvers, als 18-jarige, tussen al die toekomstige handbalsterren tot tien treffers.

HANDBALACADEMIE

Iedere dag vier uur handbal, is zo ongeveer de marsroute op de HandbalAcademie. Zelfs tijdens de vakanties krijgen sporters op Papendal een schema van hun trainer voor krachttraining mee. Op vrijdag keert iedereen terug naar de club om in het weekeinde de wedstrijd te spelen en even thuis te zijn bij familie en vrienden. Maandagmorgen wordt iedereen weer op Papendal verwacht. Iedere speelster die op Papendal binnenkomt, heeft het lastig, heeft Horvers ervaren. Je moet in een bepaald ritme komen, in combinatie met studie en handbal. Daarnaast dient iedere sporter ook voor zijn eigen ‘huishouding’ te zorgen, eten kan in het nabij gelegen restaurant. Die leefwijze betekent min of meer dat het sociale leven naar de achtergrond wordt verwezen. “De spaarzame tijd die rest brengt iedereen het liefst door met familie en vriendinnen,” klinkt het meermaals vanuit Papendal. “Soms is dat moeilijk, maar je weet waar je het allemaal voor doet. Over een paar jaar volgt mogelijk die beslissende stap naar een sterke buitenlandse competitie. Mijn ‘manager’ René Cloo, is wat dat betreft de schakel om te kijken in welke professionele competitie ik het best tot mijn recht kom. Denemarken heeft mijn voorkeur, daar zijn al zoveel Nederlandse speelsters groot geworden.”

Dromen. Veel dromen. Van kleins af aan heeft Maud dat allemaal helder voor de geest. Steeds een stapje dichterbij. Noem het maar ‘iets doen wat ze eerder ook op televisie zag’. Daar hoort een behoorlijke portie zelfstandigheid bij, ook als je ‘pas’ 18 bent. Maar ook het karakter wordt gevormd, dat doorzettingsvermogen wordt nog meer geactiveerd. Niet stoppen na een tegenslag of de fysieke trainingen. Zelfs een breukje in haar knie, vlak voor haar deelname met de U17, weerhield haar niet om door te gaan. Weliswaar miste ze daardoor het U19-toernooi, het EK in Roemenië, maar kwam vervolgens vier weken later weer ‘als herboren’ op de vloer. Een revalidatie van zes weken bracht ze terug tot vier. Over doorzetten gesproken!

DOEL

De volgende droom is waarschijnlijk in de maak: de Olympische Spelen van 2028 in Los Angeles. Horvers is dan 21, het grote Oranje is dan flink op de schop geweest. Mogelijk zijn we haar dan op het grootste sportevent ter wereld terug. “Ik durf dat nog niet te zeggen, het is aan de bondscoach dan of ik erbij hoor. Eerst maar eens zorgen dat ik de trainen kan meedoen, de rest komt dan wel.” Voldoende tijd om veel ervaring op te doen. De eerste aanzetten zijn in elk geval gedaan.

cover foto 1 Maud Horvers in actie voor haar club VOC, foto Reza / archief HSP

foto 2 Player of the match wedstrijd Frankrijk - Nederland, EK U17 2023 in Montenegro, foto HSP