Nieuws

Door Frits Feuler – Gisteravond streek hij met zijn team Lübeck-Schwartau neer in de Schalbe Arena in Gummersbach voor de eerste wedstrijd in het nieuwe seizoen. Ruim zes uur onderweg, verzeild in een paar files en pas een uur voor aanvang ‘binnen’. Niet echt de ideale opmaat naar een duel waar iedereen zich veel van had voorgesteld.

“Vorig jaar verloren we hier inderdaad met 31-29, in mijn eerste wedstrijd voor Lübeck-Schwartau, een jaar eerder, werd mijn debuut een ware pandoering met een 27-12 nederlaag!” herinnert de voormalig speler van White Demons en Tachos zich nog. In dat eerste halve seizoen kwam Versteijnen tot 14 duels en was goed voor 63 treffers. Prima binnenkomer dus voor de talentvolle speler die na een half jaar werd overgenomen uit het contract bij Flensburg-Handewitt. “Doel was om een trapje lager meer speelminuten te maken. Dat lukte destijds aardig.”

Vertrouwen

Niels Versteijnen, met 21 jaar de jongste in de ploeg, kijkt nu met gemengde gevoelens terug op dat met 31-22 verloren duel. Bijna twintig minuten moest hij knarsetandend toekijken vanaf de bank. Bij 8-5 werd hij binnen de lijnen gebracht. “De trainer heeft blijkbaar nog niet veel vertrouwen in mij,” klinkt het ruim een uur na afloop in de frisse buitenlucht een beetje sipjes. Luttele minuten later ontsnapte de linkspoot aan een rode kaart een vreemde verdedigende actie die er erger uitzag dan het was. “Ik zag hoe de arbiters bij elkaar gingen staan, meestal geen goed teken!” Hij had geluk: het werd het wereldberoemde twee-vinger-teken voor Niels, dus kon hij weer richting zijn coach Poitr Przybeck om tot aan de rust niet meer terug te keren. “Zoiets voelt dan in mijn ogen erg ongelukkig aan.”

Versteijnen is de rust zelve, binnen en buiten de lijnen, zal niet voorop gaan in de polonaise. Bescheidenheid siert ook hier de mens. Maar toch knaagt dat bankzitten aan hem: “Ik wil speelminuten maken, me ontwikkelen, ook voor Oranje. Op de bank gaat dat niet echt lukken!”

Zoals vorig jaar ook vaker gebeurde, startte Versteijnen na de veldwisseling wél vanaf de eerste seconde. Vreemd? “Niet echt,” klinkt het, “want dat gebeurde vorig seizoen meermaals zo. Dat komt er dan uiteindelijk op neer dat ik per wedstrijd 20 tot 25 minuten kan spelen.” Te weinig om aan de doelstellingen die Versteijnen nastreeft te kunnen voldoen. “Maar de competitie is nog lang,” klinkt het er meteen hoopvol achteraan. Zonder beslommeringen in het bekertoernooi, want daarin werd de ploeg door promovendus en nu competitiegenoot Eisenach met 31-25 geëlimineerd. “Eens te meer duidelijk dat iedereen van iedereen in deze liga kan winnen.”

Vier treffers

In de tweede helft was hij, net als Carl Löfström aan de cirkel, goed voor vier treffers. En dus topscorer van de ploeg. Hij bediende de Zweed aan de cirkel een aantal malen met sneaky passes. En de treffer van de Oranje-international vanaf de flank mocht er ook wezen: hoog op, lang zweefmoment en binnen leggen in de korte hoek. Vanaf 19-15 werd hij alleen nog aanvallend ingezet, want inmiddels had de Nederlander – bij 19-16 - al zijn tweede verbanning naar de bank te pakken. Daarna liep het van kwaad tot erger met de gasten: via 24-16 en 29-21 bleef de teller steken op 31-22. Gummersbach meteen voor een paar dagen koploper, Schwartau voor diezelfse periode de eerste rode lantaarndrager. Voor wat het waard is….

Reisafstanden

“Als ploeg hadden we beter gekund, we misten enorm veel kansen. Een kwestie van nog niet ingespeeld zijn. We hebben een Japanner in de ploeg (Kotaro Mizumachi, FF) die geen woord Engels of Duits spreekt! En een Tsjech die nog geblesseerd moet toekijken. Als alles goed in elkaar past, gaat het wel beter worden,”is hij hoopvol gestemd. “Punten pakken in de komende wedstrijden is nu heel belangrijk.”

500 kilometer heen, 500 kilometer terug. In de nachtelijke uren over de oneindig lange Duitse ‘Autobahnen’. Vanaf de rand van de Oostzee, iedere veertien dagen naar het zuiden, oosten of westen. Dichtstbijzijnde uitwedstrijd: Rostock, uurtje rijden. Bietigheim tikt retour bijna 1500 kilometer aan. Slapen in de bus is een optie. Niet voor Versteijnen. “Ik denk dat ik deze wedstrijd eens op mijn gemak ga terug kijken. Omdat ik weinig gespeeld heb, zal ik morgen wel extra krachttraining gaan doen. En anders train ik voor mezelf! Op de training probeer ik zoveel mogelijk vanuit de opbouw alles mee te pikken, maar de coach posteert mij vaker op de flank. Ja, breaks lopen kan ik ook vanuit die positie, alleen jammer dat er dan geen bal in mijn richting komt!”

Verheugend was ook de terugkeer van zoveel fans in de arena. “Daar doe je het altijd voor,” weet Versteijnen. “Pijnlijk om te zien voor ons hoe Gummersbach na afloop voor die fans hartstochtelijke wordt toegezongen. Zaterdag ons eerste duel voor eigen publiek, tegen Aue, ik hoop dat onze fans ook zo achter ons gaan staan. Dat geeft een enorme boost!”

cover Niels Versteijnen bekijkt het vanaf de bank

foto Rob Creemers