Nieuws

Door Frits Feuler – Begin juni was ze nog met haar ploeg Nykøbing actief op de Santander Final4 in Odense. In de halve finale won de ploeg van Nikita van der Vliet en – toen nog – Dione Housheer met 28-27 van Kopenhagen. In de finale, tegen inmiddels landskampioen Odense, moest de ploeg uit Zuid-Denemarken buigen: 26-32. Meteen ook het laatste duel voor de geboren Zaandamse (21) die zich vanwege een pijnlijke rugblessure na het weekeinde moest afmelden bij de Oranje-selectie, in voorbereiding op de Spelen.

Nu, ruim drie maanden later, moet Van der Vliet nog altijd buiten de lijnen blijven. Aangepast trainen, revalideren. Geen enkele sporter wil in zo'n sitiatue terechtkomen. En dat terwijl de competitie dit weekeinde  aan de tweede speeldag toe is en het bekertoernooi tot de kwartfinale is gevorderd. Hoe graag zou de lijnspeelster maar ook defensiespecialsite van aquit hebben meegedaan: voorbereiding, oefenduels, het toeleven naar weer een nieuw seizoen in een sterke competitie. Toekijken en zwoegen bij de individuele training. Bij de ploeg blijven, enorm belangrijk.

                                             

                                    Nikita van der Vliet, duimpje naar de toekomst, foto Facebook club

“Ik heb rust genomen, had dat met die blessure ook nodig,” legt ze uit. Sinds de zomer van 2020 speelt de ex-speelster van HV Zaanstreek en VOC in de Deense competitie. “Groot verschil met de Nederlandse competie, heb ik wel gemerkt. Kon je in Nederland nog op 80% van je kunnen een wedstrijd winnen, hier is dat niet mogelijk en stap je zomaar met verlies van het veld. Ploegen zijn meer aan elkaar gewaagd, je speelt dus iedere week een topwedstrijd, je bent vooraf nooit zeker van winst. Kalmpjes aan doen is er dus niet bij,” weet ze inmiddels na dit eerste seizoen. Een seizoen met een 55e plek op de topschutteslijst, met 84 treffers in 32 duels.

Programma

“Ik wilde stap voor stap weer beginnen, in overleg met mijn rugspecialist heb ik een programma opgesteld. Gaat stukken beter nu, maar ik moet nog geduld hebben.” Geduld kan de fanatieke speelster maar moeilijk opbrengen maar omwille van haar gezondheid onontbeerlijk. “Eerst opnieuw opbouwen binnen het team, dat zal niet lang meer duren voordat ik weer het wedstrijdshirt mag aantrekken. Dan pas richt ik mij op een eventueel WK met Oranje, in december. Hoofdzaak is om in mijn laatste contractjaar zo goed mogelijk te presteren.”

Nykøbing is een gezellige familieclub, heeft ze in het voorbije jaar mogen ervaren. Veel activiteiten binnen en buiten de club waar ze met haar team bij betrokken is. “Ik voelde me hier meteen thuis, kan inmiddels de Deense taal goed verstaan maar spreken is nog moeilijk. Ik werk eraan!” Nu Dione vertrokken is naar Odense, zit ze daar in haar uppie. Of niet? “Nee, zeker niet, als team gaan we goed met elkaar om, gaan vaak samen uit eten, mooie contacten. Lekker doen wat ik altijd wil doen.” Zondag dan het eerste thuisduel in deze competitie. “Tegen Ringkøbing (met keepster Marit Huiberts, FF) met veel fans in de hal. Grote groepen reizen steevast mee naar uitwedstrijden. De Final4 in Odense was wat dat betreft ook een feest. Die geven zoveel energie aan de ploeg, mooi om dat mee te maken.”

Geen Europees handbal

In Europa heeft haar ploeg dit seizoen niets te zoeken terwijl dat wel had gekund als verliezend bekerfinalist. De clubleiding besloot, net als Kopenhagen verleden seizoen, geen onkosten te maken voor misschien slechts een paar Europese duels. “Jammer, voor mij en de ploeg.” Iedere speelster mist dan toch een stukje extra internationale ervaring. Bij het WK 2018 werd Van der Vliet nog gekozen in het All Star Team, ze scoorde 64 keer voor Oranje. Dan kom je als speelster bij de grote clubs in beeld, iets wat bijvoorbeeld Henny Reistad, Katrin Klujber, Noemi Hafra en Emma Friis – een of twee jaar ouder dan Van der Vliet – twee jaar eerder overkwam. zij maken inmiddels al een paar seizoenen indruk bij Europese topclubs. Daar lonkt Van der Vliet ook naar. “Dat wil ik altijd, de vraag is alleen: wanneer en waar?” Ze weet als geen ander dat zoiets tijd nodig heeft en veel trainingsarbeid.

Veel vragen kreeg ze over haar bijzonder rugnummer 44. “Dat heeft te maken met mijn lieve oma die drie jaar geleden helaas overleden is. Zij speelde zelf altijd met rugnummer 4, ik ook in mijn VOC-periode. Nu heb ik die beide cijfers gekoppeld! Als herinnering!”

cover Eind maart, Nikita van der Vliet in actie tegen Viborg

foto archief HSP / club