Nieuws

Oranje na schitterend en bizar handbalgevecht naar WK-finale

Door Frits Feuler – In de eerste halve finale van het 24e WK tussen Nederland en Olympisch kampioen Rusland was er aan spanning geen gebrek. Een titanenstrijd, een heroïsch gevecht. Vanaf het eerste tot het laatste fluitsignaal. Na een time out van coach Emmanuel Mayonnade zette Laura van der Heijden 15 seconden voor tijd de winnende op het bord: 33-32. De Russische ploeg haalde geen profijt meer uit de laatste aanval en verzoop in een tranendal. De tegenstander in de eindstrijd komt uit de andere halve finale tussen Noorwegen en Spanje.

Vijf keer kwam Oranje de laatste grote toernooien binnnen de top vier. Nu een derde finaleplek op rij na het WK van 2015 (verlies tegen Noorwegen) en het EK 2016 (opnieuw verlies tegen ‘Angstgegner’ Noorwegen.

Wat een ontlading! Wat een vreugde! Tranen, niemand was zichzelf. Hossend en zingend, kusjes voor iedereen, handjes schudden. Was dit de werkelijkheid? Ja, het stond er echt op het grote scorebord: 33-32. Nederland, dat zo slecht op 30 november aan het WK begon met een niet verwachte zeperd tegen Slovenië, kreeg in de hoofdronde nog eens hevige kramp. Duitsland en Denemarken sloopten Oranje. Tegen Zuid-Korea gooide de ploeg alle remmen los maar was afhankelijk van de andere resultaten. Die pakten heel gunstig uit voor de ploeg die altijd in zichzelf is blijven geloven. Zoveel ervaring en kennis zit er toch wel in.

Droom wordt werkelijkheid

Plots werd de droom van een plaats bij de halve finale werkelijkheid. Echter, met Rusland als tegenstander, tot dan ongeslagen na acht duels en in een flow richting de laatste vier. Fysiek sterk, met de basis van Rostov en coach Ambros Martin. Zou Nederland niet bezwijken onder die immense druk?

Nee, want vanaf seconde een deed Oranje bijna alles goed in balbezit, defensief had Loïs Abbingh vooraf gewezen op het gevaar aan de cirkel. “Yakivareeva mocht van ons best veel scoren als anderen dat maar niet deden,” verklaarde ze voor de camera’s na afloop de tactiek.

Een scoreverloop dat goed was voor heel wat hartkloppingen bij de fans op de tribune. Maar ook heel Nederland voor de buis zal intens meegeleefd hebben. De remonte van Oranje kon niet beter gekozen zijn dan in het duel met de Russen: frank en vrij, gedisciplineerd, vechten voor elkaar, schreeuwend, pratend, helpend. Kortom: de instelling was goed.

Tempohandbal

Beide ploegen hanteerden een enorm hoog tempo waarin de doelpunten – de een nog mooier dan de ander – de fans om de oren vlogen. Rusland werd voor het eerst dit toernooi serieus getest. Tophandbal, zonder meer. Ploegen die tegen elkaar opgewassen waren, elkaar door en door kenden. Dus moesten details het verschil maken.

Bij Rusland die dekselse, kwikzilverachtige Vyakireeva: haar aanname, haar schijnbewegingen, haar versnelling, haar afronding: perfect! Elf keer raak! Maar Oranje kende de trefzekerheid van Loïs Abbingh en Estavana Polman, samen goed voor 17 treffers. Ook de rest van de ploeg rakkerde en jakkerde, bracht of zichzelf (Dulfer, Van der Heijden) in stelling of verzorgde afsluitende passes richting de flanken of cirkel waar Danick Snelder zich in een korset gewaand moet hebben gevoeld, zo weinig ruimte was er voor de aanvoerster. Rusland kreeg nauwelijks vat op de snelle omschakeling van Oranje waardoor de defensie meerdere keren niet op tijd in de organisatie kon komen. Perfect gedaan door een ontketende Oranje-ploeg.

Halverwege (16-16) had Holland het visitekaartje al afgegeven voor een serieuze tweede helft. Rusland leek af en toe te wankelen maar verbloemde dit grotendeels met de trefzekerheid van die uitstekende nummer 13! Mayonnade wisselde ook in de tweede helft mondjesmaat én logisch. Geen Freriks op de cirkel bij afwezigheid van Snelder maar Dulfer die halverwege de tweede helft drie keer de doelnetten raakte. Dat was na een rumoerige fase waarin Larissa Nüsser tegen een wisselfout aanliep in overtal en dus mocht blijven zitten. Tess Wester kwam nadrukkelijker in beeld en hield haar ploeg bij 23-25 met prima stops in de race.

Tien minuten voor tijd de inleidende fase tot de uiteindelijke zege met de 26-27 voorsprong door Debbie Bont vanaf de flank. Rusland zou in die slotfase nog zes keer op een gelijks stand komen, een voorsprong zat er niet meer in.

                              

32-32 was de laatst gemeten gelijke score waarna Mayonnade slim onderbrak en zijn laatste gesprek voerde met zijn zevental. Zus, zo, dit, dat, tekening erbij. Vijftien seconden voor het ingaan van de verlenging dacht Laura van der Heijden er anders over: geen overtime, geen strafworpen. Niks, gewoon scoren binnen de zestig minuten: 33-32. Afgelopen, einde, feest.

"Niet te geloven," hakkelde Estavana Polman voor de camera's. "Wat een wedstrijd! Winnen van Rusland! als team goed gevochten, het lukte gewoon. We verslaan de Olympisch kampioen! Mijn lichaam doet echt pijn, misschien word ik al oud!" lachte ze. "die finale gaan we opnieuw goed spelen, al moet ik kruipend over het veld!"

Aanvoerster Danick Snelder had binnen de lijnen ook een echt handbalgevecht ervaren. "Beide ploegen waren super goed. Elke ploeg wilde winnen natuurlijk. Die 13 is een lastige om te verdedigen, hoor! Goede speelster, kan alles ondanks haar geringe lengte. Even kreeg ik het benauwd toen we met z'n vieren kwamen te staan. Beetje zuur. Maar we gaan nu gewoon zondag de finale spelen!"

Loïs Abbingh had in aanloop naar het duel met Rusland heel veel overleg gevoerd met haar Oranje-coach. : Natuurlijk ken ik de meiden biijna allemaal vanuit de club Rostov, ik train elke dag met hen. En ik weet hoe hun coach denkt. Bizar, zo'n einde. Hier heb ik maanden naar uit gekeken, nu sta ik met de ploeg in de finale van het WK. Petje af voor onze ploeg. Ja, die 13 wil alles alleen doen, klopt. Ze mocht van ons veel doelpunten maken als de anderen er dan minder of geen maken. Vanavond eerst een feestje, genoeg emoties gehad in de afgelopen twee weken toen het soms stroef liep.Daar zijn we goed mee om gegaan. De sfeer is altijd goed geweest, dan kon je in dit duel zeker zien!" analyseerde ze het duel voortreffelijk voordat ze bij de persconferentie moest aanschuiven.

Rusland: Anna Sedoykina, Polina Kuznetsova (1), Anna Sen (6), Olga Gorshenina, Anna Vyakhireva(11), Vladlena Bobrovnikova (5), Kseniia Makeeva (2), Elena Mikhaylichenko, Olga Fomina (1), IanaZhilinskaite, Elizaveta Malashenko, Iuliia Managarova (2), Kristina Kozhokar (2), Anastasiia Illarionova,Yaroslava Frolova (2), Viktoriia Kalinna.

Nederland: Rinka Duijndam, Tess Wester, Jessy Kramer, Laura van der Heijden (5), Debbie Bont (3),
Lois Abbingh (8), Larissa Nüsser, Danick Snelder (1), Bo van Wetering, Delaila Amega, Kelly Dulfer (5),
Merel Freriks, Martine Smeets (1), Angela Malestein (1), Dione Housheer, Estavana Polman (9).

Scheidsrechters: Charlotte Bonaventura / Julie Bonaventura (FRA)

Strafminuten: 6’ – 6’ (Dulfer 2’, Snelder 2’, Nusser 2’– Vyakhireva 2’, Kozhokar 2’, Managarova 2’)

Strafworpen: 4/5 – 2/2

Noot:

Na de 28-22 zege van Spanje op Noorwegen gaat de finale om de 24e WK-titel tussen Nederland en Spanje. Noorwegen en Rusland spelen om brons.

Eind maart ontmoeten beiden ploegen elkaar opnieuw twee keer - herhaling van deze WK-finale dus - maar dan in het kader van het kwalificatietoernooi voor EURO 2020. In de groep zijn beide ploegen na twee duels tegen Oostenrojk en Griekenland nog ongeslagen. De nummers 1 en 2 uit elke groep boeken een ticket voor het EK.

cover foto IHF

Deel dit bericht