Nieuws

Door Frits Feuler - Uiteindelijk kwam het toch allemaal nog goed voor Oranje U19: de zo gedroomde en gehoopte finale bij het EHF Championship in Skopje is, met hangen en wurgen, een feit. Strafworpen moesten eraan te pas komen om langs het taaie Wit-Rusland te geraken. Na zestig minuten zenuwslopend handbal wees de teller 22-22.

Een paar minuten later vlogen de Nederlandse talenten richting keepster Senna van Galen: zij zag de eerste strafworp op de paal belanden, de tweede werd jammerlijk gemist en de derde pakte ze voortreffelijk. Nederland zette de drie pingels loepzuiver om: 22-25. Morgen wacht in de finale de winnaar van het duel tussen Faeröer Eilanden en Polen. De beide finalisten zijn geplaatst voor de kwalificatietoernooi (22 tot 28 november) voor het WK 2022 dat in Slovenië wordt gehouden.

Met een degelijke 6:0-dekking trad Oranje deze ongeslagen en fysiek sterke Wit-Russische ploeg tegemoet. Meer vastigheid, meer zekerheid. Een les die de ploeg na het debacle tegen de Eilandbewoners snel had opgepakt. Met name Pipy Wolfs was in het centrum van de defensie een lust voor het oog: de inzet waarmee de lijnspeelster tekeer ging, sloeg over op haar ploeggenoten die ook allemaal een stapje extra deden. Ook Britt Maarschalkerweerd verzette bergen werk, een onopvallende maar oer-degelijkse specialiste op die positie.

Binnen veertig seconden moest Kim Molenaar al met een tijdstraf naar de kant, nog geen zeven minuten al haar tweede. Het was voor coach Clarijs even zoeken maar vond in Jalisha Loy de oplossing al had ze wel aardig wat pogingen nodig om tot drie treffers te komen. Duidelijk was wel dat ze de druk op de defensie steeds hoog hield waardoor de Wit-Russische ploeg alle aandacht op haar moest richten. In die fase ook nog een tijdstraf voor Oranje na een wisselfout. En dat bij een 5-2 achterstand. Loy miste een pingel, de tegenstander profiteerde: 7-2. Alle goed gesmede plannen vooraf leken Oranje niet te baten.

Totdat Pipy Wolfs ook aanvallend in de schijnwerpers kwam met twee prima treffers. Clarijs ging over op het spelen met de zevende aanvaller en hield dat gedurende het grootste deel van de wedstrijd intact. Wit-Rusland had even nodig om te schakelen (7-6) maar opnieuw werd Oranje wel erg zwaar gestraft met een dubbele tijdstraf: 10-6 en 12-8. Niets leek er in die fase op dat de ploeg nog wat extra's in de tank had. Bij de veldwisseling (13-11) lagen de kansen nog niet echt gunstig. Angst overheerste nog een beetje, zo was de indruk.

Fem Boeters tikte twaalf minuten na de rust de 16-16 binnen: het moment voor Oranje om de regie over te nemen. Zeven minuten voor tijd (19-22) was de buit bijna binnen. Beide ploegen misten in die fase kans op kans, de spanning was voelbaar. Bij de tegenstander ebden de krachten zichtbaar weg. Niet voor het eerst werd Oranje nog met een aantal slim genomen vrije worpen uitgespeeld. Op de rechter opbouw kon Sivukha (8/15) Oranje nog even pijn doen met twee treffers - vanaf tien meter! - voor de 21-22 en 22-22 eindstand na zestig minuten. Gelukkig brak een doelpuntloze periode van zeven minuten Oranje niet op.

In de strafworpenserie - altijd spannend - liet Wit-Rusland de eerste poging op de paal belanden, de tweede werd 'gewoon' gemist: Van Galen doorzag het lobje! De derde was ook een prooi voor de Oranje-keepster die ditmaal een puike partij afleverde. Oranje had de eerste drie pingels omgezet, dus nummer vier en vijf waren niet meer nodig: 22-25.

NEDERLAND: Van Galen, Boll; Van Rijnsoever (1/3), Steverink (4/7), Loy (3/9), De Jong (0/1), Van de Ruit (1/2), Van Ingen (1/2), Vlug (1/3), Molenaar (5/10), Boeters (2/4), Staal, Kuijpers, Maarschalkerweerd (gekozen tot beste speelster), Wolfs (4/6), In de Braekt.

TIJDSTRAFFEN: Nederland 7, Wit-Rusland 3.