Nieuws

Door Frits Feuler – Het begon in 2006 toen de vrouwenploeg van HB Sint Truiden voor het eerst in de clubhistorie de nationale titel veroverden. Het begin van een opmars in het Belgische vrouwenhandbal, zo zou later blijken.

Niet dat de geel-blauwe ploeg ieder jaar kampioen speelde, maar de opleiding van eigen talenten, af en toe aangevuld met een serieuze buitenlandse versterking, bracht met enige regelmaat sportief succes. De damestak werd ‘losgekoppeld’ van de moederclub, een groep zakenmensen koos voor een wat ‘andere koers’ en zorgde voor nog meer faciliteiten. Maar het bestuur waakte over alles vanop afstand. Een club ook waar oer-voorzitter Romain Martens (bijna 75) er ieder jaar opnieuw in slaagt om zonder gekke sprongen inkomsten en uitgaven op elkaar af te stemmen. Hij, Martens, was als een kind zo blij met de vierde landstitel na evenzovele successen in het bekertoernooi.

ZEVENDE DUEL

Voor een goedgevulde en sfeervolle Trudohal was runner up KTSV Eupen in de ‘best of three’ de te kloppen ploeg. Voor de zevende keer stonden de twee beste teams uit de wat schrale Belgische competitie tegenover elkaar. 48 uur eerder had de ploeg van coach Jo Delpire – de 58-jarige kwam tot 185 interlands en was tussen 2001 en 2003 onderdeel van Vlug en Lenig dat de landstitel behaalde – in het Oostkanton de eerste tik uitgedeeld: 27-21 winst. Maar makkelijk liep het in dat duel niet, de ploeg was erop gebrand geen derde duel te gaan spelen. “Ik ben blij dat het er na vandaag op zit,” zou lijnspeelster Karen Macours na afloop verklaren. De inspanningen waren op haar gezicht af te lezen. In het bekerduel tegen datzelfde Eupen vloog ze er al na vijf minuten af met een rode kaart na een vermeende charge op Celine Clermont die daar een gebroken neus aan over hield. Maar dat was toen.

De eerste tien minuten was het aftasten geblazen: aan alles was te merken dat het geen hoogstaand duel zou worden. Veel trek- en duwwerk, veel tijdstraffen in die aanvangsfase. Aiko Schepkens, een van de beste schutters bij de thuisploeg, mocht al snel tweemaal ‘brommen’ en werd door haar coach terecht op de bank gehouden. Immers, er waren tot dan nog veertig minuten te gaan. “Die tweede straf was overdreven maar wel in mijn nadeel voor de rest van de wedstrijd. Eenmaal terug binnen de lijnen ging op hoek verdedigen om erger te voorkomen,” lachte ze. “Team speelde ook zonder mij goed door. Eupen is niet gelijk gekomen, goed gedaan van ons. De laatste tien minuten weet je al dat het niet meer mis kan gaan. Dit is mijn twee nationale titel naast drie keer winst in de beker. In het begin zat ik meer op de bank, nu heb ik een groter aandeel. Buitenland? Even aan gedacht. Ben heel gelukkig met de situatie waarin ik nu zit: combineren met mijn studie vakleerkracht lichamelijke opvoeding, handballen, genoeg tijd om thuis nog iets te doen. We gaan nu een heel lang feestje bouwen!”

GOVAARTS UITBLINKSTER

Een vangbal van de uitblinkende keepster Laura Govaarts op de sprintende Karen Macours betekende een marge van vijf: 7-2. Even leek Eupen, met een hypernerveuze coach Philipp Reinertz langs de kant, het duel te kantelen (7-5) maar bij het rustsignaal hingen de bordjes op 10-6. Bescheiden als altijd, vergezeld van een aanstekelijke glimlach van oor tot oor. Dat is Laura Govaarts ten voeten uit.

Keepster Laura Govaarts had een groot aandeel in de vierde landstitel voor haar club Sint Truiden

foto Alain Decamps

“Balen als we voorin niet scoren, ja dat heb ik wel. Dan moet ik de ballen achter weer tegen houden. Als je dan ziet dat de marge groter wordt, krijgen we allemaal meer vertrouwen. Ja, mijn eerste twee titels in België. Genieten. Onze competitie speel je eigenlijk met vijf, zes ploegen. Daarin mag je niet veel fout doen. Kan ik me zelf ook echt voor oppeppen. Die andere wedstrijden is dat een stuk lastiger, omdat de uitslag al min of meer vooraf vast staat. Andere speelster krijgen dan wel de kans om speelminuten te maken. Ik krijg volgend seizoen een nieuwe collega onder de lat. Maar eerst een feestje bouwen! Overnachten, morgen allemaal een dagje vrij genomen!”

SPECTACULAIR

Na de veldwisseling draafde Sint Truiden in een nog hoger tempo door: niet altijd even mooi en effectief, wel spectaculair. Vinnige duels, inzet meer dan voldoende. Met name Aiko Schepkens kwam vaak in goede schotpositie: hoog opspringend, snoeihard afwerken. Vanaf de negenmeter bijna niet te verdedigen. “Klopt, ik zou zeker meer aan de passeerbeweging moeten gaan werken, zeker als een tegenstander offensief gaat spelen. Dan ben ik wel wat in het nadeel,” keek ze kritisch naar verbeterpunten.

Bij 15-8 stopte plots de motor. Waarom? Coach Delpire moest het antwoord schuldig blijven. Macours zag de vermoeidheid in de ploeg sluipen na zo’n lang seizoen. Met tweemaal Fien Putzeys vanaf de rechterflank (17-9) en de achttiende en laatste thuisclubtreffer van Estelle Ghijsens was de buit én de titel binnen: 19-12. Op de tribunes was het feest al een paar minuten eerder begonnen.

VERSTERKING

Sint Truiden heeft voor komend seizoen Bo Hogenboom en Mirthe Boiten – beiden van Vlug en Lenig – aan de selectie toegevoegd. Coach Jo Delpire begint dan aan zijn laatste seizoen als trainer en stapt daarna in een soort managersfunctie bij de club uit de Limburgse fruitstad. Tweede keepster Geertrui Vautmans verkast naar KTSV Eupen. Of Sara Marteleur – in verwachting van haar tweede kindje – nog terugkeert, is niet duidelijk.

AFSCHEID

Hij kon de opkomende tranen net niet bedwingen toen scheidsrechter Rob Tuinstra na afloop van het duel in Sint Truiden door de thuisclub in de bloemetjes werd gezet: Tuinstra neemt na vele jaren actief te zijn geweest op het hoogste niveau én de BENE-League afscheid van het handbal. Collega Mario Box zal op zoek moeten naar een nieuwe fluitpartner.

cover Aiko Schepkens won met Sint Truiden haar tweede nationale titel

foto Alain Decamps