Nieuws

AD SPORT / Peter Lotman - Joyce van Haaster was ooit een groot handbaltalent, nu is ze een internationaal boegbeeld in het rolstoelhandbal. Het heeft alles te maken met een kwaadaardige tumor in haar linkerbeen waardoor haar leven instortte. “De kansen om te overleven, waren niet groot.”

Op uitnodiging van de Europese Handbal Federatie (EHF) mocht Joyce van Haaster (47) tijdens het EK vrouwenhandbal in december in Wenen vertellen hoe zij door die tumor werd gedwongen te stoppen met haar geliefde handbalsport. En dat zij ondanks alle narigheid in haar leven toch wilde doorgaan en vervolgens koos voor het rolstoelhandbal.

“Ik heb daar uitgelegd hoe het lukt om zo’n tegenslag in je leven te overwinnen. Hoe je op een andere manier je leven kunt herpakken met zaken die je graag wilt doen. De titel van mijn presentatie was ‘Expect the Unexpected’. Mijn moeder zei dit tegen mij op het moment dat het heel slecht met mij ging tijdens mijn ziekte. Verwacht het onverwachte, zei ze, laat alle narigheid varen en ga ervan uit dat het positief uitpakt, zo niet linksom dan wel rechtsom.”

TUMOR GECONSTATEERD

Even terug in de tijd. In 2001 verhuisde Van Haaster voor de liefde vanuit ’s-Gravenzande naar Friesland. Zij was eerst vaste doelvrouw bij Westlandia en keepte daarna voor HC Westland en Jong Oranje. Vervolgens speelde ze zes seizoenen in de eredivisie bij Quintus. “Een geweldige tijd. Ik keepte samen met Marieke van der Wal en trainer was Sjort Röttger, met wie ik heel prettig heb samengewerkt.”

Van Haaster woonde amper een jaar in Friesland toen een tumor in haar been werd geconstateerd. “Ik ontdekte een zwelling in mijn linkerdij en dat bleek een kwaadaardige tumor te zijn. Die is verwijderd en ik mis daardoor een spier in mijn dijbeen”, legt ze uit. “Handballen was voor mij meteen voorbij. Jaren vol chemokuren en bestraling volgden. Ik had nog geluk, want de kansen om het te overleven waren niet groot. Er deden zich complicaties voor. Mijn dijbeen was gebroken en genas niet meer. Er is toen een kunstbot in mijn bovenbeen geplaatst.”

‘DIT IS DE WEDSTRIJD VAN MIJN LEVEN EN IK BEN DE WINNAAR’

Haar hele wereld stortte in, ze maakte donkere tijden door, maar haar sterke karakter hield Van Haaster overeind. “Ik dacht: dit wordt de wedstrijd van mijn leven. Ik kan niet tegen verliezen en er kan dus maar één winnaar zijn en dat ben ik.” Ze wilde beslist weer gaan sporten. “Maar ik liep op krukken en handballen ging natuurlijk niet meer. Dat vond ik ontzettend jammer, want ik ben nogal een sportief type. Ik wil bezig zijn en het liefst zo veel mogelijk sporten.”

Toen zij op internet een filmpje zag van een demonstratie rolstoelhandbal bij CSV, een handbalclub in Castricum, was ze verkocht. “Mede door de steun van het handbalverbond werden er demonstratiewedstrijden georganiseerd. Daarbij kwam ik weer in contact met Quintus, dat ook een team wilde formeren.”

VOORVECHTER

Mede door de inspanningen van Van Haaster groeide het rolstoelhandbal uit tot een volwaardige sport met Europese- en Wereldkampioenschappen. Zij werd de voorvechter, die wilde aantonen dat het niet zomaar een beetje ballen is, maar een echte topsport. “De gehandicapte handballers zitten niet langer in het verdomhoekje”, zegt ze met terechte trots. “Ze worden niet meer in een hokje gestopt en kunnen volwaardig meedoen. Dát is de grootse verdienste van dit soort initiatieven.”

Van Haaster is inmiddels weer terug in de regio en heeft in ’s-Gravenzande haar eigen Kinesiologie praktijk, Balance of Joy. Wéér een overwinning in haar leven. Net zoals de avontuurlijke reizen met rugzak en krukken naar Zuid-Amerika en de wandeltochten in de Zwitserse bergen.

Tijdens het EHF-congres heeft zij naast haar eigen verhaal nóg een heet hangijzer aangekaart. “Ik wil onder de aandacht brengen hoe er meer mogelijkheden kunnen worden gecreëerd voor vrouwen op internationaal niveau bij het rolstoelhandbal. Op dit moment hoeft er maar één vrouw in het veld te staan. Daaruit blijkt, dat de verhouding tussen het aantal mannen en vrouwen enorm scheef is. De capaciteiten van vrouwen worden vaak niet optimaal benut. Ik wil een discussie hierover op gang brengen.”

KNOKKEN VOOR IDEALEN

Op alle fronten heeft Joyce van Haaster dus aangetoond, dat het zin heeft om te knokken voor de idealen die je hebt. “Het is niet eenvoudig als jouw leven ineens zo ingrijpend verandert. Maar, zeg ik dan, ga door die ellendige momenten heen, loop er niet voor weg en kijk wat je toch nog allemaal kunt doen”, besluit Van Haaster haar indrukwekkende levensverhaal. ,,Dan zal je merken, dat je veel meer kunt dan je ooit had verwacht.”