Nieuws

Door Frits Feuler – Vooraf rekende Vlug en Lenig zich niet rijk om tegen koploper VOC een of zelfs twee punten te pakken. Daarvoor zijn de krachtsverschillen te groot: de Amsterdamse ploeg herbergt een zevental talenten die vier dagen per week op de HandbalAcademie actief zijn en pas op vrijdagavond aansluiten bij de laatste groeps- en wedstrijdtraining.

Ook bij Vlug en Lenig zijn de faciliteiten in verhouding hoog: in de visie van de club waar coach Edwin Janssen verrassend genoeg na vier jaar komende zomer ermee ophoudt, liggen voldoende mogelijkheden om mee te doen in de top van de eredivisie. Stap voor stap begon Janssen vier jaar geleden aan zijn programma. Maar net die laatste stap wil of kan maar niet worden gezet. Een uiteindelijke vierde plek moet de nieuwe uitdaging worden.

Het noodlot tart Vlug en Lenig. Nadat in december Ilya Belgareh in december zwaar geblesseerd raakte en inmiddels een kruisbandoperatie achter de rug heeft, sloeg voor Nomi In de Braekt opnieuw de pechduivel toe. Amper hersteld van een kruisband- en meniscusoperatie aan haar linker knie, is het nu de rechter knie die onder het mes moet. Wéér negen maanden revalidatie! “Maar de hoop om ooit weer op niveau te handballen, geef ik zeker niet op,” klonk het dapper terwijl ze tijdens de warming up in de hoek van de sporthal op een hometrainer ‘haar rondjes draaide’.

Na een flitsende start van de gasten (0-4) had de thuisploeg ineens het goede spoor te pakken: via 5-7 en 12-15 snelde VOC vlak voor de thee toch weer weg: 14-21. In die eerste helft liet V&L drie strafworpen onbenut, iets dat na de veldwisseling nog eens tweemaal geschiedde.

AFLOSSING ONDER DE LAT

Bij 12-18 (23’) kwam Kim van den Boorn Jessy Bruls aflossen onder de lat. Niet dat Bruls slecht stond te keepen, maar ze kreeg de defensie niet echt aan de praat en werd keer op keer vanaf zowat elke positie verrast met soms venijnige, maar loepzuivere schoten. Van den Boorn gooide wat meer routine in haar spel: haar ploeg voelde die steun in de rug en ging mee in het hoge tempo van de gasten. Voor Van den Boorn (25) was het individueel een prima duel. Genieten kon ze ook van de teamprestatie die helaas aan het einde qua score een te groot verschil werd. “De ploeg speelde met meer vertrouwen, al waren die laatste tien minuten er teveel aan,” aldus de Gronsveldse die een aantal jaren in België actief was. “Dit had ik nodig, want mijn vertrouwen na twee duels op de bank had een knauw gekregen. Kan vanwege mijn werk maar vier keer trainen. Ben lang geblesseerd geweest, klopt. Daarom ben ik nu blij dat ik de trainer heb laten zien dat ik er nog ben,” aldus Van den Boorn die tegelijk aangeeft na dit seizoen definitief met handbal te stoppen. “Geen plezier meer na 16 jaar, tijd voor andere dingen. Genieten van het leven. De play offs worden wat mij betreft een prima afsluiter. Vorig seizoen had ik met Iris Nederpelt een goede band, ook met Jessy Bruls kan ik het goed vinden.” Helemaal stoppen met handbal? “Eigenlijk ook weer niet, want er ligt een verzoek om me te gaan bezighouden met de opleiding van jeugdige keepsters binnen de club.”

SCENARIO

Eenzelfde scenario qua score ook in de volgende dertig minuten: het spel golfde op en neer, beide teams kenden ‘geen tijdspel’ en gingen bij balbezit snel op zoek naar de afronding. “We spelen graag tegen dit V&L,” zou VOC-coach Rachel de Haze na afloop verklaren. “Onze spelopvattingen zijn nagenoeg hetzelfde, dus jagen beide ploegen elkaar gedurende dat uur met snel en attractief spel op.”

Tien minuten voor tijd wees het scorebord – verrassend maar toch een beloning voor de Geleense inzet – 28-30. Met een 0-9 run maakte VOC professioneel en vakkundig een einde aan de Limburgse hoop.

ROUTINE

Jill Kooij (26) is de oudste binnen de VOC-groep en meteen door coach De Haze tot aanvoerster gebombardeerd. “Ik probeer mijn ervaring in aanval en verdediging op die jonge meiden over te brengen. Als het even niet loopt, moet er opnieuw gezocht worden naar de balans in de groep en spel. Een leergierig stelletje dat een voorliefde heeft voor het snelle spel. Inderdaad, het woord ‘tijdspel’ valt nauwelijks want we sluiten redelijk snel onze aanvallen af. Soms ook te snel,” lacht de lijnspeelster fijntjes. “Vanavond werd het bij 28-30 inderdaad nog even goed opletten, want V&L speelde ook een klasse partij. We moeten dan de wedstrijd naar ons toe trekken en dat deden we perfect.”

Haar komst naar Amsterdam was duidelijk: “Na drie jaar Neckarsulmer was het een mooi moment om afgelopen zomer terug te keren naar Amsterdam. Tien meiden vertrokken in Duitsland, we hadden een mooie groep maar helaas.”

Vorig jaar flaneerde VOC met vlag en wimpel door de competitie. Totdat de ‘best of three’ met Venlo roet in het eten gooide en de teleurstelling de overhand kreeg. “Een aantal meiden vertrok, VOC moest opnieuw gaan bouwen. Stap voor stap omhoog, in een rechte lijn en pieken in de finales. Ik wil, na alle successen bij Dalfsen, ook een keer in een groen shirt met de schaal staan!” Trainen doet Kooij door de weeks grotendeels met de Opleidingsploeg, een deel van haar teamgenoten verblijft dan op de Academie. “Ook die tweede ploeg heeft een hoog niveau, regelmatig doen speelsters mee bij ons, die leren enorm snel.”

ONTWIKKELEN

Flankspeelster Romée Steverink (20) keek met gemengde gevoelens terug op de wedstrijd. “Eerste jaar bij VOC is wel even wennen na eerder Kwiek en VZV,” opent ze het gesprek. “Ben goed opgevangen, een ander team waarin we nog veel moeten ontwikkelen.” Zij is door de week actief op de Academie waar ze de laatste jaargang doormaakt. “En dan? Eerst bij VOC nog stappen maken, dan afwachten of zich iets in het buitenland voordoet.” Tikkeltje kritisch is ze ook: “We laten hier een paar steken vallen, jazeker, ikzelf ook. Ik had ook last van die slordigheden, die moeten er uit. We moeten het hebben van de dekking, omdat Vlug en Lenig snel in de omschakeling is. Dat was niet altijd op orde vanavond. Zelf moet ik nog meer werken aan mijn kracht, snelheid en afronding maar ook op de juiste momenten even die rust pakken. Ben nog te wisselvallig, moet allemaal stabieler. Want uiteindelijk droom ook ik van de nationale ploeg.”  

Bij Vlug en Lenig kwamen de meeste treffers van Marit van Ede (6), Veerle Steijns en Elise Aerts (beiden vijf), bij VOC kwamen Loïs van Vliet (8), Jill Kooij (7) en Riejanna Blaauw (4) tot de hoogste scores.

cover VOC stapte in Geleen als winnaar van het veld (fotolcollage op Facebook HSP)

foto Alain Decamps