Nieuws

Door Frits Feuler – Tientallen Venlose fans maakten met hun uitdossingen duidelijk dat er in ’t Stedje van Plezeer’ carnaval gevierd werd. Dat feestje moest opgeluisterd worden met winst van thuisploeg Handbal Venlo tegen VOC: beide ploegen na 18 duels aan kop, met ieder twee verliespunten. Maar het liep anders: de gasten uit Amsterdam zetten Venlo vanaf het eerste fluitsignaal klem en pakten na zestig minuten de punten mee terug in de bus: 26-28.

À propos, bus. De Amsterdamse touringcar kwam ruim tien kilometer voor Venlo niet meer vooruit. Er moest snel gehandeld worden om alle speelsters en staf op tijd in de sporthal te krijgen. Meegereisde ouders per auto werden als taxi gebruikt, ook het scheidsrechtersduo Carla van Dijk en Yvonne Wijtenburg dat toevallig passeerde, nam drie speelsters mee op de achterbank. Met kunst- en vliegwerk kwam alles toch nog op tijd op zijn pootje terecht.

De Amsterdamsen lieten zich door dat malheur niet van de wijs brengen en raasden vanaf seconden één door sporthal Egerbos. Rozemarijn Alderden opende de score, Pien de Swart tekende voor de voorlopig enige gelijke stand. Vanaf dat moment regende het aan beide kanten slordigheden, technische fouten en gigantische missers in de afronding. De neutrale toeschouwer zou niet hebben kunnen vermoeden dat hier de twee beste handbalploegen bij de vrouwen in Nederland aan het werk waren. VOC werkte in de dekking lekker agressief, soms tot aan, soms tot over het randje hetgeen zes tijdstraffen opleverde van het koppel Van Dijk/Wijtenburg. “Als we voor alles moesten fluiten wat we zagen, zou de wedstrijd nooit op gang gekomen zijn.” Waar nodig en mogelijk doorspelen, waar het niet meer kon, volgde bestraffing of soms een gesprekje of boze blik.

BAASJE

Een van die terriërs in de Amsterdamse defensie is Donna Bakker, net 20 lentes jong. Een baasje. De linkspoot op de rechterflank is voor de duvel niet bang en zet haar frêle lichaam zonder boeh of bah in tegen de vaak fysieke tegenstanders. Voor de Venlose flankaanvallers op links viel er in het territorium van Bakker weinig te rapen. Een gifkikkertje dat zich met Oranje U20 de komende maanden gaat voorbereiden op het WK in Noord-Macedonië. “Ik probeer mijn mannetje te staan, vooral in de dekking,” kijkt ze op zestig minuten tempohandbal, met alles erop en eraan, terug. “Laten zien wat ik kan. Niet bang om het gevecht aan te gaan, hoort bij het spelletje. Met agressiviteit en een goed oog om de bal te onderscheppen probeer ik het team te helpen.” Op haar positie kan ze afwisselen met Robin Sahalessi maar die hoefde niet binnen de lijnen te komen: Bakker maakte in haar eentje de zestig minuten vol. “Samen met haar proberen we dat zo goed mogelijk te doen, ik probeer haar  wat tips en tricks te geven,” lacht ze ondeugend. “Vandaag was niet helemaal mijn dag, mooie doelpunten ja maar ook een paar keer te makkelijk geschoten waardoor de keepster meer kans had. We hebben nu de beste uitgangspositie, maar dat zegt niks. Komt ook nog de beker, het programma met Jong Oranje. Vervelen hoef ik me niet, genoeg om hard voor te werken.”

Richting het rustsignaal zag het er ineens toch benauwd uit voor Venlo: bij 9-15 moest coach Robin Gielen al zijn tweede time out aanspreken om zijn ploeg nieuw leven in te blazen. Met een 6-3-run kwam er net voor het rustsignaal een aanvaardbare 15-18 tussenstand op het bord.

FOUTENLAST

VOC moest na de veldwisseling verder met vier: Van Buren zat nog een tijdstraf uit, Van Maurik volgde vlak na de herstart. Venlo slaagde er net niet in om gelijk te maken (17-18) en kreeg meteen de rekening gepresenteerd van een weer volledig VOC: 17-21. De foutenlast aan beide kanten nam eerder toe dan af. Er gebeurde van alles op het veld. Elke meter van de speelvloer werd met hand en tand verdedigd: beetje trekken hier, beetje duwen daar, shirtjes testn, klap uitdelen én incasseren. En daar had VOC het meeste succes mee. Venlo oogde daarin wat te angstig.

Even leek er een vlammetje in het pannetje te komen toen Manon Zijlmans met Romée Maarschalkerweerd in een duel om de bal naar de grond gingen en bleven liggen. Nadat de fysio’s hun werk hadden gedaan, was het Venlo dat de regie overnam en bij 21-22 – benutte break van Lisanne Kruijswijk - de bovenliggende partij dreigde te worden.  

TOPSCHUTTER

Alieke van Maurik was tevreden met het resultaat van haar ploeg, maar zag ook aandachtspunten. “We wilden hier samen vechten voor de winst, door goed en stevig te verdedigen. Met 26 tegentreffers is dat aardig gelukt.” Ook zij had veel technische onvolkomenheden bij beide teams gezien. “Stukje spanning, denk ik dan. We moeten met onze fouten niet tevreden zijn, dat moet beter. Nu hebben we voorlopig de beste uitgangspositie richting de kampioensgroep. Komt het tot een ‘best of three’ hebben we in elk gevaal tweemaal thuisrecht. Zover is het nog lang niet, er wachten nog drukke tijden met de club en Jong Oranje.” Over haar eigen prestatie is ze enigszins bescheiden: “Ja, ging wel lekker. Gevarieerd, klopt. Trainen op de Handbalacademie betaalt zich uit. Ik moet me blijven ontwikkelen, niet te gauw tevreden zijn.”

Coach Rachel de Haze vluchtte in de time out, zij doorzag het Limburgse gevaar naderen. Sharon Grummel kreeg een tik, moest er even af. Loïs van Vliet miste een strafworp, Venlo schakelde over naar een offensievere dekking die de Amsterdamsen ineens heel wat problemen bezorgde. Kruijswijk poeierde een pingel achter Van der Vorst, Lynn Kuipers bracht Venlo voor het eerst aan de leiding: 23-22. Meteen ook de laatste keer, want VOC – met meer wisselmogelijkheden – liet zich niet van de wijs brengen en pakte de draad als ploeg weer voorbeeldig op. Driemaal verscheen er nog een gelijke stand op het bord, bij 25-25 (55’) drukten Daphne Luchies en de kwieke Roos Daleman de bal tweemaal pardoes achter de verder uitstekend keepende Liza Rovers: 25-27. Vorentscheidung? Ja!

Rovers ranselde weliswaar nog een break van Alderden uit haar doel, pakte daarna perfect een pegel van topschutter Van Maurik maar de linkspoot herstelde kort nadien haar misser met een bekeken schot: 25-28. Met een vliegertje op Kruijswijk deed Venlo nog iets voor de eigen fans, maar op de Amsterdamse bank was het feestje inmiddels al ingezet.

ZWAAR PROGRAMMA

Venlo-coach Robin Gielen kon tot op zekere hoogte leven met de nederlaag, al was duidelijk dat hij de ploegprestatie de komende dagen wat nader aan een analyse zal onderwerpen. “We misten de start, VOC had een brede bank,” was zijn  eerste terugblik op het duel. “Toen we toch nog op voorsprong kwamen was het stuivertje wisselen. Maar we konden niet doordrukken. Je merkt dat het dan opbreekt dat we zwaar programma hebben gehad. Krijgen wel wat meer rust, een aantal speelsters loopt met pijntjes en snotneusjes rond. Ik moet hen bijna volledig blijven inzetten. Woensdag trainen we verder, donderdag wacht het uitduel tegen Volendam.”

Dat Pien de Swart na de pauze niet meer terugkeerde, had te maken met de offensievere dekking van Venlo. “Pien rendeert beter in de defensievere vorm, dus moesten we kiezen. Technische fouten inderdaad, VOC stond feller, scherper en had de betere start. Gelukkig konden we verderop ook wat meer felheid brengen, waardoor VOC zes tijdstraffen incasseerden. We brachten meer weerstand. VOC fitter, in de breedte sterker en terecht gewonnen.”

UITSLAGEN:

Venlo - VOC 26-28; VZV - E&O 41-29; Volendam - PSV 35-26; Quintus - Velo 28-25; SEW - Kwiek 25-32.

cover Donna Bakker, baasje op de rechterflank bij VOC

foto club