Nieuws

Door Peter Lotman - Het is bijna een gewoonte geworden voor handballer Niels Reijgersberg om elk seizoen een prijs te winnen. Ook gisteren in de allesbeslissende finale om de landstitel tegen Limburg Lions was zijn club Volendam opnieuw de sterkste (28-24). Reijgersberg was weer sterk op dreef, schoot loepzuiver en strooide kwistig met subtiele passjes.

Al weer zo'n ruim zeven jaar is Westlander Reijgersberg weg uit zijn geliefde Kwintsheul. De 29-jarige linkshandige opbouwer begon bij Quintus en vertrok na vijftien jaar eerst naar het Limburgse Eurotech/BEVO.

Hij wilde zichzelf ontwikkelen, speelde er topwedstrijden, maar won er vreemd genoeg nooit een hoofdprijs. Dat werd anders toen de technisch vaardige handballer werd benaderd door Volendam.

,,Daar hoefde ik destijds niet lang over na te denken. Het leek me geweldig bij die topclub te spelen. Spijt heb ik daar nooit van gekregen. We hebben de afgelopen jaren alle denkbare prijzen gepakt met Volendam. Landstitels, bekers, supercups, de Beneluxliga. Beter kan niet." Met de trainers Portengen, Vlijm en nu Schmetz was de Noord-Hollandse club de laatste seizoenen superieur.

Reijgersberg maakte ook de keerzijde van het succes mee toen hij februari 2011 een ernstige voetblessure opliep. Een lange revalidatie met complicaties volgde. ,,Ook dat hoort bij de sport," kijkt de ruim vijftigvoudig international realistisch terug op die zwarte periode.

De Westlander is werkzaam bij het Mulier Instituut in Utrecht, waar hij zich bezighoudt met onderzoek op het gebied van topsport en talentontwikkeling. Hoe zijn toekomst eruit ziet, weet hij nog niet.

Quintus hoopt elk jaar dat de verloren zoon op het oude nest terugkeert. ,,Misschien ooit," houdt hij de deur op een kier. ,,Bij Quintus ben ik groot geworden en de hele familie zit er. Maar het winnen van al die prijzen is toch ook wel lekker. En dat kan toch nog steeds het beste bij Volendam." AD Haagse Westlandse Courant