Nieuws

De eerste ontmoeting in Boedapest, na bijna een kwart eeuw, was aller hartelijkst. De meegebrachte krantenknipsels, eind jaren negentig werden dankbaar aangenomen. Ook filmpjes van haar optreden in de Nederlandse competitie bleken onbekend. Van blonde naar grijze haren, dat hoort bij het alsmaar ouder worden. Maar de paardenstaart is gebleven. “Nee, is wist niets van die krantenberichten. Leuk zeg! Ga na het weekeinde zeker eens kijken!” Het ijs is gebroken, al is dat op de buitenplaats van het spelershotel waar ze met haar ploeg Team Esbjerg logeert, bij deze temperaturen niet al te moeilijk.

                             

                      Ana Razdorov is sinds drie jaar assistent-coach bij Team Esbjerg

Ana Razdorov (48) kwam midden jaren negentig naar ons land. Moe van de oorlog op de Balkan, verliet ze haar stad Belgrado om via Boedapest in de kop van Noord-Holland neer te strijken. Speelde voor drie clubs – SEW, Swift en VOC – in de eredivisie en werd de eerste buitenlandse speelster die tot Nederlandse werd genaturaliseerd om daarmee de weg vrij te maken in het Oranje-project “Meiden met een Missie’.

Rustig werkt ze met hoofdcoach Jesper Jensen naar de FINAL4 van de Champions League in de imposante MVM Dome in Boedapest toe. Hun ploeg heeft wat tikken te verduren gehad in het voorbije seizoen. De kwestie Polman, de vele blessures, de uitgeholde selectie, vermoeidheid alom. Het seizoen is te lang met bijna 80 wedstrijden. Iedereen is aan vakantie toe! “De kater over het verlies van de titel aan Odense, afgelopen dinsdag, hebben we weg gespoeld, denk ik. Zo jammer! Zes doelpunten voor in de eerste helft en niet winnen!” Haar ogen spuwen vuur als ze aan die fatale avond terug denkt.

Er is veel veranderd sinds ze in 2001 Nederland verruilde voor een nieuw leven in het handbalgekke Denemarken. “Getrouwd, drie kinderen, ik word ouder, speel niet meer, ben daar te oud voor, nu assistent-coach.” Een strakke samenvatting van de laatste 25 jaar. “De beste jaren in mijn persoonlijke leven liggen in Nederland. Ik kwam als jonkie van amper 24 jaar vanuit Belgrado via Boedapest naar een vreemd land. Nederland is een geweldig land om te wonen, maakte hier veel vrienden in korte tijd. Niet alleen Nederlanders, ook met Serviërs die vanwege de oorlog op de Balkan naar hier waren gekomen. Speelde in drie clubs, leerde veel trainers kennen. Ik zal Nederland nooit vergeten!”

Oranje

Dat ze In Nederland gezien werd als een tophandbalster, wijst ze pertinent af. “Zo zag ik me zeker niet, al viel mijn manier van spelen natuurlijk wel meteen op.” Bondscoach Bert Bouwer zag wel iets in de kwaliteiten van de Servische: er kwam een Nederlands paspoort waardoor ze uiteindelijk ook ruim 70 interlands voor Oranje kon spelen. “De tiende plaats op het WK in Noorwegen, in 1999 en de veertiende plek twee jaar later waren op dat moment iets bijzonders,” herinnert zij zich nog. Ook de samenstelling van de ploegen destijds heeft ze nog helder voor de geest. “Veel contacten zijn gebleven, de een wat meer, de ander wat minder.” Haar selectie voor Oranje zette, ook binnen de groep, sommigen aan het denken. “Ik weet nog wel wie er toen wat moeite mee had. Men was niet gewend om speelsters met een andere nationaliteit op te nemen, later ging dat met Irina Pusic een stuk beter.” Op prestaties kon Razdorov moeilijk worden afgerekend, alle scepsis ebde stilaan weg.

                                             

                              Ana Razdorov, als speelster van Odense tegen Skive, foto hfoto.dk

“Nu kan ik zeggen dat ik, samen met mijn toenmalige ploeggenoten, aan de wieg heb mogen staan van het beroemde plan van Bert Bouwer ‘Meiden met een Missie’. Je ziet waar dat, jaren later, toe geleid heeft.” Nieuwe speelsters, talenten scouten, meer en doelgerichter trainen. Toen gefrons van wenkbrauwen, in 2019 liep men de polonaise toen de wereldtitel in Japan werd behaald.

Carrière

Stel, Razdorov was in Belgrado gebleven, hoe zou haar carrière dan verlopen zijn? Haar antwoord is duidelijk: “Als 18-jarige speelde ik in de seniorenselectie op de linker hoek, bij de jeugdploegen op links opbouw. Twee posities waar ik veel op trainde. Ik was geen grote ster. Zeker niet toen er in die tijd een afsplitsing volgde tot veel nieuwe, kleinere landen. In Hongarije wist niemand wie ik was! Heb ook nooit het idee gehad dat ik in Nederland een grote ster zou zijn! Integendeel. Wel durf ik te stellen dat het handbal in Servië en Hongarije in die tijd een hoger niveau had dan hier. Dus was het toch vrij makkelijk om binnen te komen. Wat ik ook wilde is andere speelsters een beetje in mijn ervaring te laten delen.”

Familiegevoel

Dat binnen komen begon in 1997 met twee jaar SEW, daarna volgde één seizoen Swift Roermond om daarna met twee jaar VOC achter haar naam in 2001 naar Denemarken te verhuizen. Ze was al eens topscoorder van de eredivisie. “Maar dat zal niemand meer weten,” grapt ze. “Jammer dat Swift niet meer bestaat,” merkt ze tussendoor op. “Dat was een leuke tijd. SEW en Swift waren familiaire clubs, met name met Berislava Berak heb ik nog regelmatig contact. VOC was anders: ‘cool’ om in Amsterdam te wonen, maar het persoonlijke contact was wat minder. Harder ook. Ik was niet veel bij de club, want we trainden met de nationale ploeg veel op Papendal.”

Odense, GOG Gudme, Kolding, Aarhus, Slagelse en opnieuw Odense waren de volgende tussenstops als speelster. In 2010 startte ze als speelster/trainster bij Ullerslev. In 2019 werd ze door Jesper Jensen gevraagd als assistent bij Team Esbjerg. Ze nam de taken over van Mette Melgaard.

Assistent-coach

“Ana is sterk waar ik zwak in ben,” verklaarde Jensen destijds de keuze voor Razdorov. “Praten met speelsters na de wedstrijd, een goede relatie opbouwen en vasthouden.” Razdorov is trots. “Ja, klopt wel wat hij zegt. Ik mag me zelf zijn binnen de ploeg, krijg veel opdrachten, voel me hier op mijn plek. Het is meer een levensstijl dan een baan om hier te zijn.” Hoofdcoach zijn ambieert ze niet. “Teveel aan mijn hoofd, ik doe liever op de achtergrond zaken waar ik goed in ben en ik me thuisvoel.”

                   

           Topduo bij Team Esbjerg: Ana Razdorov en Jesper Jensen, foto Jydske Vestkyste, maart 2021

Vanuit haar woonplaats Odense waar ze met haar man en oud-volleyballer Peter Lyø en drie kinderen – Nikola (18) en de tweeling Luka en Mila (14)  – woont, is het richting Esbjerg toch 300 kilometer retour. “Gelukkig hoef ik niet elke dag op de club te zijn,” lacht ze. “Bij wedstrijden kan ik vaak met de eigen auto gaan. Tussendoor doe ik genoeg werk voor Jesper, ook als hij met de nationale ploeg onderweg is, neem ik de trainingen met de overige speelsters voor mijn rekening.”

Haar gedachten dwalen nog maar eens af naar het verlies van de titel nota bene in haar eigen woonplaats. In 2019 en 2020 kwam die Deense titel bij Esbjerg terecht. Ze had zich er, met de ploeg, dit seizoen zoveel van voorgesteld. “Ik kan nog gerust op straat lopen,” glimlacht ze. “We misten kansen, de fans van Odense stonden allemaal achter hun ploeg, dat maakte ons wat nerveus. Die laatste bal ging er ook niet in, kwamen voor de vierde keer één goal tekort. Konden niet beter, het seizoen is te lang. Sommige internationals spelen bijna 80 wedstrijden bij club en nationale ploeg. Bij de club moeten we het in wedstrijden vaak zien te rooien met 7, 8 speelsters. Blessures, vermoeidheid. Dat speelt overal mee.”

Reistad

Ana steekt niet onder stoelen of banken dat ook zij gecharmeerd is van de 22-jarige Noorse international Henny Reistad. “We hadden haar in het bijzonder die titel gegund, beste speelster van het jaar. ’n Wonderkind, dat speelt als een man in een vrouwenlijf. Ze heeft overzicht, een goed schot, slimme passes. Bovendien een prima mentaliteit. Waar sommige speelsters slechts een beetje van hebben, lijkt het alsof zij alles heeft. MVP van de vorige CL en WK. Ja, mooi om haar gracieuze manier van spelen te zien!” Samen met de rest van de staf en het team kijkt ze uit naar de komst van linkspoot Nora Mørk van Kristiansand. Eerst moet er nog ‘gekrabbeld’ worden onder een nieuw contract: Jensen en Razdorov zijn na dit weekeinde einde contract. “Maar we gaan snel de gesprekken aan, we hebben de intentie om samen verder te gaan.”

Eerst wacht zaterdag het ‘alles-of-niets-duel’ met Györ. Winst zou de kater van afgelopen dinsdag helemaal wegspoelen. Dan ligt de weg naar een nieuwe CL-titel voor een Deense ploeg, na Viborg tien jaar geleden, open. Ieder ander resultaat maakt de pijn in de komende weken voor de debutant bij de FINAL4 alleen maar groter.

Interview: Frits Feuler

Happy Famlily! Ana en haar drie kids

foto Facebook