Nieuws

AD SPORT / Peter Lotman - Bart Vinkesteijn (35) is een gewaardeerd handballer in het eerste team van eredivisieclub EHC. Maar meer nog wordt hij geroemd om zijn werkzaamheden in het Ronald McDonald Huis Emma in Amsterdam én de acties die hij jaarlijks organiseert om geld in te zamelen. “Die verhalen over zieke kinderen wennen nooit.”

Elke week rijdt Bart Vinkesteijn heen en weer naar Amsterdam waar op het terrein van het UMC het Emma Kinderziekenhuis is gevestigd. Daar staat het Ronald McDonald Huis waar hij bijna acht jaar werkzaam is als lid van een managementteam met drie dames en met ruim 140 vrijwilligers.

“Een fantastisch mooie stichting om dagelijks een bijdrage aan te kunnen leveren”, vertelt Vinkesteijn enthousiast. “Samen proberen we er een echt Huis van te maken, waar zieke kinderen en hun familie dicht bij elkaar kunnen zijn. Niet alleen de ouders, maar ook de broertjes en zusjes of oma en opa. Wanneer een kind wordt opgenomen in het ziekenhuis bij vroeggeboorte, ongeval, ziekte of operatie wil je als familie er zo dicht mogelijk bij zijn. Wij zitten letterlijk op een paar minuten lopen van het ziekenhuisbed.”

Die korte afstand biedt de mogelijkheid om in de meest heftige, verdrietige maar ook blije momenten direct aanwezig te zijn. “Maar ook”, legt Vinkesteijn uit, “om tussendoor even rust te kunnen pakken. Als een kind dagen, weken of soms zelfs maanden in het ziekenhuis ligt, is het hard nodig om een plek in de buurt te hebben. Wij bieden een gezin met een eigen slaap- en badkamer de gelegenheid te koken, wassen, bezoek te ontvangen en ook gewoon te slapen. Wij vangen de ouders op, leiden ze rond in het Huis, helpen ze met allerlei zaken en bieden ze een luisterend oor totdat hun kind uit het ziekenhuis wordt ontslagen.”

VOORRECHT

Veel schrijnende verhalen moet Vinkesteijn aanhoren van gezinnen die totaal ontredderd en vrijwel altijd onverwachts binnenkomen. “Vaak wordt mij gevraagd of het werk niet te emotioneel is of dat je de verhalen mee naar huis neemt. Maar ik vind het juist een voorrecht dat ik de mensen kan helpen die het zo hard nodig hebben. Als mij dat dan soms emotioneel aangrijpt en ik het werk mee naar huis neem, is dat niet van belang. Ik ben er om die ouders bij te staan en daar zijn ze ontzettend dankbaar voor, ongeacht de afloop.”

Het einde van het verblijf is voor zo’n gezin overwegend goed, waardoor ze opgewekt naar huis kunnen. Maar er zijn ook regelmatig situaties dat het minder goed afloopt en de kinderen in het ziekenhuis overlijden. Vinkesteijn, getrouwd met Petra en zelf vader van twee jongens Sil (4) en Jis (1 jaar): “Dit soort aangrijpende verhalen staan helder op mijn netvlies en die wennen nooit. Als dat je niets doet, ben je van een andere planeet.”

GROTE BETROKKENHEID

Vinkesteijn speelt al zo’n twintig jaar in het eerste team van EHC en toont ook bij de club zijn grote betrokkenheid. Talloze bestuursfuncties vervulde hij, waaronder het voorzitterschap waarvoor hij werd benoemd tot erelid. Hij organiseert jaarlijks handbalkampen voor de jeugd, ooit opgestart met zijn moeder. Maar ook is hij actief met diverse evenementen om geld in te zamelen voor ‘zijn’ Huis in Amsterdam en de andere twaalf locaties. “Met negen andere renners gaan we 240 kilometer hardlopen binnen 24 uur. Mijn team heet Run4Kids en de meeste teamleden zijn ook nog eens handballer bij EHC. Zo dragen wij als vereniging ons steentje bij voor die gezinnen met zieke kinderen.”

cover Bart Vinkesteijn (5) volgt aandachtig de verrichtingen van zijn ploegmaat

foto archief HSP / Don Wubben