Nieuws

“Eerst met Sonderjyske naar de hoogste Deense Liga”

Door Frits Feuler– Ze is er nu voor het tweede seizoen actief. Als keepster bij Sonderjyske, spelend op het tweede hoogste niveau in de Deense competitie, voelt Claudia Rompen (21 nog tot eind januari), zich ontzettend goed thuis. Deze week was ze voor een korte vakantie in huiselijke omgeving, bij familie en vrienden. Samen met haar vriend Simon, een paar dagen handbal uitschakelen in het prachtige Mechelen, idyllisch gelegen in de Zuid-Limburgse heuvels. Na dit weekeinde via Hamburg – ‘daar vieren we oud op nieuw’ – terug naar het stadje, vlak over de Duitse grens ten noorden van Flensburg. Ruim 700 kilometer. Er zijn handballers die verder van huis leven!

Als mini-handballertje leerde ze de eerste stappen bij MenG Optimo in het naburige Gulpen voordat ze in 2012 naar V&L Geleen vertrok. Haar ambities reikten verder, dus was Handbal Venlo het volgende doel. “Gelijktijdig kwam ik ook, wat later, terecht op de Handbal Academie. Ik wilde eerst mijn Havo-diploma behalen om vervolgens richting Arnhem te verhuizen,” weet ze nog.

Daar moest op enig moment gekozen worden voor een buitelandse stage. “Het werd uiteindelijk Denemarken. Waarom? Het spel is sneller, minder fysiek. Dat ligt mij beter dan bijvoorbeeld het Duitse speltype,” aldus Rompen die via het buro Pro Athletes van Susan Andersen en Terence Vink een stappenplan maakte. “Een aantal zaken regel ik zelf, de rest doen zij voor mij!”

Het werd uiteindelijk Sonderjyske, de club waar ook Estavana Polman en Sanne van Olphen hun eerste handbalstappen op Deense bodem zetten. Een soort omni-sportclub met voetbal, handbal en ijshockey. Spelen in een grote hal waar de diverse sporters regelmatig elkaars wedstrijden bezoeken.

De blessure!                  

“Susan behartigt de handbalkant, Terence de commerciële,” licht ze haar contract met dit buro toe.

De ambities van Sonderjyske spraken haar aan: terug naar de hoogste Liga. “Hun visie oogde goed, daar kon ik me geheel in vinden. Topsportklimaat, pfofessionele organisatie. Ik voelde me meteen thuis. Jammer genoeg lukte die promotie vorig jaar niet, we kampten nogal met wat blessures.”

Dit jaar lijken de sterren gunstiger te staan: na acht duels, 12 punten op plek vier. Twee duels minder dan koploper Horsens (19). “Meteen na de winterstop (8 januari) ontvangen we nummer twee, DHG Odense. Cruciaal duel dus!” Vervolgens tot eind januari nog vier competitieduels. 1 februari de topper bij koploper Horsens.

Baat heeft ze bij de aanpak van de Servische trainster Olivera Kecman. Zoals ze ook heel veel ervaring heeft opgedaan tijdens haar verblijf op de Handbal Academie. “Ik deed gelijktijdig een studie fysiotherapie, die ik noodgewongen moest afbreken vanwege de ziekte van Pfeifer. Zes, zeven maanden out! Daarna een online-studie via LOI opgepakt voor doktersassistente. Door mijn vertrek naar Denemarken heb ik die stopgezet, kan naderhand zo weer verder. Het eerste jaar lag de focus volledig op handbal. Tegenwoordig ben ik actief met gehandicapte kinderen. Mooi en dankbaar werk!”

Trainen gaat nooit vervelen. Elke dag handbal, daar heeft ze voor gekozen, dat straalt ze ook uit. “We hebben een soort werkschema per week. Vier baltrainingen plus keeperstraining op maandag, drie, vier keer krachttraining plus nog de specifieke looptraining. Als we promoveren, blijf ik. Zo niet, dan heb ik de keuze tussen blijven of elders gaan spelen. Zover is het nog niet. Eerst maar eens zorgen dat we uit de tweede Liga komen!”

Als speelster bij Jong Oranje, met Alex Vaassen als trainer, nam ze, verrassend genoeg, nooit deel aan EK of WK. Dromen van het grote Oranje doet ze niettemin. “Ik weet dat Helle Thomsen mij in beeld heeft, heeft regelmatig overleg met mijn trainster en manager. Maar ik begrijp dat ze kiest voor de ervaring van Tess Wester, Rinka Duijndam of Jasmina Jankovic. Ik heb nog tijd, wil eerst bij de club mij beter ontwikkelen.” Een uur na dit gesprek kreeg Claudia ook te horen dat Helle was opgestapt bij Oranje. “Zonde!” was haar eerste reactie.

Even was er paniek aan het begin van het seizoen toen ze tijdens de training een hamstringblessure opliep. Toch speelde ze in de bekerwedstrijd tegen Odense, tegen beter weten in. “Genezing duurde langer dan gehoopt. Je wilt je immers bewijzen! En dat ging een paar weken niet!”

Claudia Rompen met haar moeder, haar grootste fan                               foto HSP

Talent van het jaar 2018 werd ze, uitgekozen door Helle Thomsen en Robert Nijdam. Van laastgenoemde mocht ze in Almere bij de bekerfinales de bijbehorende prijs in ontvangst nemen. “Een teken van erkenning,” weet ook Rompen inmiddels. Een bevestiging ook van haar talenten. Bij haar verblijf op de Handbal Academie kreeg ze ´les´ van die andere Limburgse keepster die in 1995 de start van alle moois in het project ´Meiden met een Missie´ mee in gang zette, Marlie van der Tas-Menten.

Scoren kan ze ook: van veertig meter, bam! In het lege doel aan de overkant. Vorig seizoen tien keer. “Nu staat de teller op twee, is wel leuk!” Zeker als haar ouders overkomen. Bijna iedere thuiswedstrijd reizen ze richting de Duits-Deense grens, blijven een nachtje over in het appartement van Claudia.

De Deense taal is voor de talenknobbel uit Mechelen geen probleem. “Een taal leer je door te spreken, dus ook fouten maken,” weet ze. “Denen zijn rustig van aard. Vinden het leuk dat je ze in hun eigen taal te woord staat.”

Over vijf jaar…..

Waar zien we haar dan terug? Oeps! Lastig en onverwachte vraag! “Dan wil ik een vast waarde zijn in een ploeg in de hoogste competitie. Keepsters zijn op latere leeftijd op hun best. En dan natuurlijk Champions League spelen en bij de Olympische Spelen meedoen!” Stiekem droomt ze nu al van een topclub.

Welke?

Geheimpje!