Nieuws

In het maandblad HANDBAL van augustus 1981 sprak verslaggever Peter Lotman met een viertal speelsters van Hellas dat in de selectie van coach Ton Velraeds opgenomen was voor het WK in Canada.

Een terugblik….

Door Peter Lotman – Het is een druk jaar voor onze vertegenwoordigende ploegen. Behalve de deelname van de dames en heren A-selecties aan de wereldkampioenschappen in respectievelijk Denemarken (eind november/begin december) en Frankrijk (afgelopen februari/maart), staan er ook voor de beide Jong Oranje-teams krachtmetingen op het hoogste niveau op het programma. De jongens plaatsten zich onlangs voor het WK in Portugal (december) en de meisjes reizen in oktober naar het verre Canada om zich daar met de sterkste landen van de wereld te meten.

Hoewel….Een avondje praten met de vier Haagse scholieren betekent vooral ‘dolle pret’. Allerlei belevenissen en komische voorvallen passeren de revue. Maar tussen het lachen, gieren, brullen door hebben ze ook echt wel zinnige dingen te zeggen. We ‘beklagen’ Ton Velraeds een beetje, want hij zal ongetwijfeld zijn handen vol hebben aan de uitbundig plezier makende Haagsen. “Maar,” beweren de vier met een ernstig gezicht, “tijdens de trainingen en de wedstrijden doen we precies wat er gezegd wordt. Dan zijn we echt heel serieus, hoor!”

Aan de andere kant is Ton Velraeds echter ook een benijdenswaardig man. Waar Ilona Venema-Ignacz bij de hoofdmacht de inbreng van een aantal potentiële Nederlandse teamspeelsters uit Hellas moet ontberen, daar kan Velraeds overvloedig putten uit de kweekvijver van de landskampioen. Geen bedankjes, nauwelijks problemen, maar graag-willende meisjes. Volop animo bij de Hellas-jeugdigen om zich in ’s lands belang in het zweet te werken.

“Omdat,” verwoordt de 20-jarige Margreet van Dijk de mening van de vier vriendinnen, “we het ontzettend leuk vinden in Jong Oranje te spelen. De sfeer is prima. We hebben fijne begeleiding. Dat andere speelsters bij Hellas hebben bedankt voor de nationale A-ploeg is hun goed recht. Daar hebben ze persoonlijke redenen voor. Maar wij worden vrij gelaten zelf te bepalen of we mee willen doen.” “En je solidair verklaren, zoals zo vaak wordt geroepen, slaat in dit geval nergens op,” vult de felle Ingrid Huf (19) aan. “We hebben geen problemen met de aanpak van Ton Velraeds. Nou, waarom zouden we dan bedanken? Het is trouwens fantastisch om het allemaal mee te maken. Je ziet veel landen waar je anders nooit komt. Een week trainingsstage in Tsjechoslowakije, straks naar Canada. Dat zou ik echt niet willen missen. Hoewel,” bouwt ze direct enige reserve in, “het natuurlijk nog niet zeker is dat we alle vier mee gaan.”

Onzekerheid

Daags voor het vertrek naar Tsjechoslowakije heerst er duidelijk onzekerheid bij de Haagse meisjes. Vooral bij Margreet en de beide Ingrids. Zij hebben vanaf begin vorig jaar de hele voorbereidingscampagne meegemaakt maar hebben op dat moment nog geen uitsluitsel gekregen of ze al dan niet deel uitmaken van de laatste zestien die naar Canada gaan.

De 17-jarige Anneke Nieberg die bij Hellas nog bij de junioren speelt, realiseert zich maar al te goed dat zij wat dat betreft minder recht van spreken heeft. Op de van haar bekende laconieke manier zegt ze reëel: “Ik ben er pas zo’n drie maanden bij, dus ik kan natuurlijk helemaal geen eisen stellen. Omdat ik familie in Canada heb wonen, zou ik het erg leuk vinden om mee te gaan. Al was het alleen maar om op de tribune te zitten. Van het kijken leer je al ontzettend veel. Gezien m’n leeftijd kan ik de volgende WK ook nog mee maken. Ik vind het al machtig dat ik er nu bij zit.”

                                  foto's: Henk Sies, maandblad HANDBAL, NHV, augustus 1981

 “Maar,” neemt Ingrid Huf over, “voor ons ligt dat anders. Wij hebben er zo’n twee jaar voor getraind en als je dan vlak voor de WK te horen krijgt dat je bent afgevallen, is dat een enorme teleurstelling. Dat vind ik eigenlijk wel vervelend. Je weet niet goed waar je aan toe bent. Daar word je zo onzeker van. Ik hoor liever bijtijds of je erbij hoort of niet. Dat geeft meer zelfvertrouwen.”

Margreet heeft wel een verklaring voor de handelwijze van Ton. “Hij doet het waarschijnlijk om ons gretig te houden. Op die manier moet je je blijven waarmaken. Dan kan je niet denken: ik zit er nu bij, mij kan niks meer gebeuren.”

Ingrid weer: “Ja, dat is wel zo maar dan speel je aldoor onder druk. Ik zou toch liever wat meer vastigheid willen hebben. Ook als je er niet in staat, weet je dan tenminste waar je aan toe bent.”

Vol lof

Onzekerheid troef bij de Haagse inbreng in Oranje. Maar, haasten ze zich eraan toe te voegen: het moet niet negatief overkomen, want verder zijn ze vol lof over de aanpak van Ton Velraeds en de begeleiding van Sylvia Jonkers. “Hij heeft natuurlijk zijn eigen ideeën,” vinden de handbalsters die door de professionele aanpak bij Hellas wel het een en ander gewend zijn. “Maar dat hou je altijd. Iedere trainer heeft zo zijn eigen opvattingen over het handbalspel. Daar moet je in het begin even aan wennen. We spelen erg veel op de break-out. De eerste fase noemt Ton dat. Als het op snelheid niet lukt, volgt fase twee: overtal uitspelen. En tenslotte terugvallen op de 3-3-aanval waarbij we veel overgaan op 4-2, dus met twee cirkelloopsters. De speelwijze komt overeen met die van Swift.”

Na de week trainingsstage in Tsjechoslowakije heeft de onzekerheid plaats gemaakt voor duidelijkheid. Ton Velraeds heeft na een week keihard werken de laatste zestien speelsters bekend gemaakt die in principe mee gaan naar Canada.

Een teleurgestelde Ingrid Hartnack bij haar terugkomst: “Ik heb aan het einde van het trainingskamp te horen gekregen dat ik ben afgevallen. Een enorme tegenvaller natuurlijk, maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij in de sport. Ik twijfelde vooraf al een beetje, maar had toch goede hoop dat ik door veel te mogen spelen me nou zou kunnen waarmaken. Dat is jammer genoeg niet gelukt, want ik heb maar één wedstrijd meegedaan. Ik moet nu alleen afwachten of er niemand met een blessure afvalt. Dan mag ik misschien alsnog mee. Daar moet ik dan maar op hopen, hoewel ik dat natuurlijk eigenlijk niet hardop mag zeggen.”

Voorbereiding

De Jong Oranje-dames zijn tijdens de WK ingedeeld in één poule met Joegoslavië, de Verenigde Staten en Korea. Wat de kansen van Nederland zijn in dit sterk gevarieerde gezelschap valt moeilijk te voorspellen. De Joegoslavische ‘meisjes’ zullen zeker te sterk zijn. Tegen Amerika, waar het handbal nog in een ontwikkelingsstadium verkeert, zijn er wel degelijk winstkansen. Korea is eigenlijk de grote onbekende. Als het echter net zo snel en fanatiek speelt als bijvoorbeeld Japan, zal Nederland de handen vol hebben.

Aan de voorbereiding van de Nederlandse ploeg zal het zeker niet liggen. Het afgelopen jaar werd een trainingsstage gehouden in Denemarken, werden dubbelinterlands afgewerkt tegen Zwitserland en Frankrijk, werd er deelgenomen aan een vierlandentoernooi en een trainingsstage gevolgd in Tsjechoslowakije. Begin september worden er nog drie oefenwedstrijden gespeeld in West-Berlijn en eind september wordt met Frankrijk, West-Duitsland en Denemarken deelgenomen aan een vierlandentoernooi in Denemarken. Vlak voor het vertrek naar Canada haalt bondscoach Ton Velraeds zijn selectie nog bij elkaar voor een korte trainingsstage in Zeist.

Kortom: volop mogelijkheden een hecht team te smeden dat ons land straks in het verre Canada optimaal kan vertegenwoordigen.

1. Sovjet-Unie, West-Duitsland, Italië, Ivoorkust
2. Joegoslavië, NEDERLAND, Verenigde Staten, Korea
3. Denemarken, Frankrijk, China, Canada

cover Anneke van Zanen - Nieberg, toen als voorzitter Hellas, nu voorzitter NOC*NSF

foto archief HSP