Nieuws

“Ik kom niet terug bij BFC om af te bouwen”

Door Frits Feuler – Hij oogt nog vol passie, vertelt honderduit over zijn omzwervingen die hem op jonge leeftijd langs een aantal clubs in Nederland en België brachten. Dertig jaar is hij pas, Joeri Verjans, loot uit een beroemde ‘handbaldynasty’ uit het kerkdorp Neerbeek. De naam Verjans is nog steeds verbonden met tophandbal. Zo was het ooit en zo zal het altijd blijven.

Zijn eerste handbalstapjes zette Joeri op vierjarige leeftijd bij Blauw Wit. De familie Verjans – Peter, Nicky, Robin en Joeri - was onlosmakelijk verbonden met de club van voorzitter en meester Sjef Nijsten. “Twintig jaar geleden de fusie tussen Blauw Wit en Caesar, met BFC als uitkomst,” herinnert hij zich nog goed. Hij maakte de succesvolle aanvangsjaren van nabij mee alvorens hij in 2008 twee seizoenen voor het Emmense E&O uitkwam. “Leerzame jaren, ook omdat ik daar aan de Hogeschool Drenthe mijn studie kon afmaken. Mijn eerste duel was tegen de Wild Dogs, het talententeam van de Lions. Supporters in Emmen keken vreemd op dat er aan de andere kant ook een Verjans rondliep, mijn neefje Robin. Beiden scoorden we een keer of tien.”

Met de Drentse ploeg verloor hij het eerste jaar de strijd om de landstitel tegen Volendam en werd hij in zijn tweede seizoen derde in de Bene-League-competitie. “Nog vers in mijn geheugen zit het duel tussen E&O en de Lions, februari 2010. We wonnen met 30-24. De media kopten in de trant van ‘Verjans doet zijn nieuwe ploeg de das om’. Leuk, maar verder ook niks.” Met E&O speelde hij een aantal duels in de Challenge Cup. Met de Lions zou hij later nog een veelvoud aan Europese ontmoetingen mee maken.

Lions, ontstaan uit een samenwerkingsverband tussen BFC, Vlug en Lenig en Sittardia, haalde de talentvolle spelverdeler terug naar Limburg. Vijf seizoenen in de hoofdmacht. Min of meer aan zijn zijde ontwikkelde Luc Steins zich op die centrale positie enorm snel. “Ik wist toen al dat hij ooit beter zou worden. Voor mij geen probleem. Ik had er vroeger moeite mee als spelers bepaalde situaties in het veld niet of te laat begrepen. Dat gaf bij mij frustraties. Bij Luc was dat niet. Hij doorzag snel spelsituaties, anticipeerde vliegensvlug. Zijn verdere ontwikkeling is genoegzaam bekend.”

Met de Lions speelde hij vele finales om de beker en de titel en was er elk seizoen wel Europees handbal. Iets wat bij elke tophandballer jaarlijks op het verlanglijstje staat. “Die duels tegen de Rhein Neckar Löwen, eind november 2011, waren een geweldige ervaring! Tweemaal een tik gekregen met 30-42 en 27-38. Verschil tussen een Duitse profploeg en het Nederlandse handbal! Pluspunt was dat we thuis deze profs in de tweede helft op 21-21 hielden!”

6 november 2014 staat bij Joeri, werkzaam als manager bij Florale Haircare in Maastricht, nog altijd te boek als een gitzwarte dag. Tijdens de training scheurde hij zijn achillespees. “Twaalf weken revalidatie kreeg ik in het vooruitzicht. Maar het seizoen was in principe over, de revalidatie ging niet zoals verwacht.”

Samen met zijn vader Paul als trainer verkaste hij in 2015 richting het Belgische Houthalen om vervolgens bij Eynatten enkele weken geleden het handbal bij onze buren vaarwel te zeggen. “Mooie clubs, dat zeker. Maar er zijn te veel duels tegen dezelfde ploegen, dat gaat gauw vervelen.”

Terug naar de roots dus in het Beekse. BFC-trainer Nick Onink is maar wat blij met de komst van de routinier. Ook zijn maatje Luke Habets komt met Verjans over van Eynatten. “Vijftien jaar ervaring op het hoogste niveau moet ik kunnen overdragen op de jonge ploeg die vorig jaar succesvol debuteerde in de eredivisie. Er zijn voor mij geen concurrenten maar teamgenoten. Als ik dat kan waarmaken, is voor mij persoonlijk het seizoen al geslaagd.” Verjans spreekt heel nadrukkelijk niet van afbouwen. “Nee, in godsnaam niet! Natuurlijk wil ik mijn carrière bij BFC ooit afronden. Daarna wat meer tijd voor jezelf en je gezin. Minder reistijd ook. Maatschappelijk gezien is er nog wel wat te doen. Ik ben niet echt op de hoogte van de clubs in de eredivisie, ben er zeven, acht jaar uit geweest. Maar alles wijst erop dat ik dat gemis snel kan inhalen!”

Met de C-jeugd van BFC werd hij begin deze eeuw Nederlands kampioen. Nadien draaide het team een jaar mee in de Duitse competitie omdat in Limburg een gebrek aan tegenstand was. “Zie je dan plots de jeugdploeg van VfL Gummersbach met de grote spelersbus van het eerste team voorrijden bij De Haamen! Nou, dan weet je bij voorbaat met welk niveau je te maken hebt! We dachten dat we goed waren maar we hadden in alle wedstrijden vrij weinig kans. Maar die ervaring heeft ons verder geholpen!” Vorig jaar hield die ploeg een reünie tijdens het BFC-toernooi met het bijna volledige C-team van destijds. “Met onder meer Thijs van Leeuwen, Thijs Paquay, Roy Oomen, Ralph Beaumont. Nicky ontbrak vanwege clubverplichtingen. En niet te vergeten onze eerste coach Christel van Mulken! Leuk om elkaar te ontmoeten na zoveel jaren!”

Inmiddels is Verjans met zijn nieuwe ploegmaats volop in training, onderbroken door een welverdiende vakantie in Portugal. Bij het BFC-toernooi is hij er weer bij. Niet om te spelen. “Slechte herinneringen,” klinkt het. “Een blessure op een betonnen handbalveld bij De Haamen zette mij aan het denken! Toernooien zijn leuke afsluiters. Handballen in de stromende regen ook. Maar niet meer voor mij. Kamperen, een beetje feestvieren aan het einde van een zwaar en lang seizoen, dat zijn zeker de mooiste onderdelen van dit jubileumtoernooi. Ik heb me altijd thuis gevoeld bij BFC. Dat wordt de komende jaren alleen maar versterkt!”