Nieuws

Eind 2020 kwam Kalia Klomp (Roernond) in het hoge noorden van Zweden terecht. Vlakbij de poolcirkel vond ze als handbalster onderdak bij Boden. Afgelopen zomer vertrok ze naar de Duitse Bundesliga waar ze voor Buxehuder ging spelen. Lang duurde dat avontuur niet: een rugblessure maakte een definitief einde aan haar loopbaan als handbalsters. Over enkele maanden keert ze terug in Noord-Zweden: bij Boden wordt ze de nieuwe trainster van de ploeg waar ze tot voor kort zelf voor speelde.

Bron: Wendy online / Gijsje van Gils - Kalia Klomp (24) begon toen ze slechts vijf jaar oud was aan handbal. Haar hele leven wijdt ze aan de sport, ze speelde in de Duitse Bundesliga en werd opgeroepen voor Oranje. Maar dan krijgt ze slecht nieuws: door een losgeschoten wervel in haar rug, loopt ze risico verlamd te raken als ze door blijft handballen. Haar droom om ooit de top te behalen, kan ze nu wel vergeten.  

“Ik zat in de auto onderweg naar de chiropractor, toen ik gebeld werd door de sportarts. “Ben je al bij de chiropractor? ‘Nee, antwoordde ik.’ Draai maar om dan. Ik heb je MRI eens goed bekeken en ik wil je graag morgen bij mij in de praktijk zien.” Ik had die dag ervoor een MRI van mijn rug laten maken, en de sportarts verwachtte dat het gewoon een blokkering zou zijn die door de chiropractor gekraakt moest worden. Maar aan zijn stem hoorde ik al dat het goed mis was. Die nacht heb ik niet geslapen. Ik ging googelen naar wat mijn pijn dan had kunnen zijn, en ik kwam al snel uit op een hernia bij topsport. Shit, dacht ik, als ik dat heb lig ik er na een operatie zeker een jaar uit. Toen wist ik echter nog niet, dat ik überhaupt nooit meer zou kunnen handballen.”

LIEFDE VOOR HANDBAL

“Mijn eerste handbalcoach was mijn opa. Ik was net vijf jaar oud toen ik begon met handballen. Ik had als klein kind slechte motoriek, en de dokter adviseerde mijn ouders om mij een sport te laten doen waar ik beiden mijn handen en voeten gebruik. Dit zou mij helpen om een betere motoriek te ontwikkelen. Je kunt wel stellen dat dat goed is gelukt. Tuurlijk, mijn ouders waren er altijd om mij aan te moedigen. Maar de support van mijn opa liet mij verliefd worden op handbal.”

‘Als ik door blijf handballen, kom ik in een rolstoel terecht’

“Naarmate je merkt dat je ergens goed in wordt, wordt de liefde voor je sport groter. Op mijn veertiende verhuisde ik naar het nationale sportcentrum. Daar kreeg ik de mogelijkheid om topsport te combineren met school. Elke ochtend en elke avond trainde ik voor handbal. Ik ben daar tot mijn achttiende gebleven.”

STUDIE EN TOPSPORT

“In de tussentijd ben ik blijven studeren. Die keuze was niet lastig, niet studeren was voor mij geen optie. Ik heb altijd al goed kunnen leren en dat heb ik ook altijd leuk gevonden. Naast dat ik mijn lichaam uit daag, daag ik mezelf ook graag mentaal uit. Het is niet altijd even makkelijk geweest om dat organisatorisch tot stand te brengen: zo moest ik, terwijl ik op de universiteit zat, ook vier uur per dag trainen en soms ver reizen voor wedstrijden. Maar dat alles hield mij niet tegen om alsnog mijn diploma te halen. Achteraf ben ik daar heel blij om. Dit jaar ben ik, na drie jaar in Zweden gespeeld te hebben, naar Duitsland vertrokken. Hier ben ik vanaf vorige zomer in de Bundesliga gaan spelen.”

PIJNKLACHTEN

“Al sinds ik achttien ben, ben ik erg stijf in mijn rug. Soms werd het zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen na een wedstrijd, maar echt zorgen maken deed ik niet. Wel ben ik er meerdere keren voor naar verschillende fysiotherapeuten geweest. Die vertelden mij allemaal iets anders: de ene zei dat ik niet flexibel genoeg was, de ander zei dat mijn spieren te zwak waren. Het was alsof niemand mij echt duidelijk kon zeggen waar het nou mis ging, en ik dacht: het zal er wel gewoon bij horen. Iedereen die topsport doet, heeft wel een zwakke plek. Ik had het losgelaten.”

“Dat was totdat ik eind vorig jaar opeens een soort trekkende pijn in mijn been begon te krijgen. Ik had een drukke zeven weken gespeeld en getraind bij mijn nieuwe club met soms wel veertien trainingen en vier wedstrijden per week. De pijn kwam eerst in vlagen, maar door de weken heen werd het steeds erger en erger. Op een gegeven moment was de pijn zo extreem, dat ik er nachtenlang wakker van lag. Ik kon de dag niet doorkomen zonder pijnstillers. Autorijden werd haast een onmogelijke taak, omdat ik elke keer een pijnscheut kreeg als ik mijn voet op het gaspedaal zette. Als ik eraan terugdenk, vraag ik me af hoe ik in godsnaam die laatste weken nog doorgetraind heb.”

LOSGESCHOTEN WERVEL

“Ik ging toch maar naar de huisarts, en tot mijn verbazing had de pijn in mijn been te maken met mijn rug. Die link had ik zelf helemaal niet gelegd. De pijn in mijn rug had ik immers allang geaccepteerd. Het was in ieder geval goed mis. Een van de wervels van mijn wervelstam is, toen ik nog jong was, losgekomen en door de sportbelasting steeds verder af gaan glijden. Mijn wervelschijf is vervolgens zo platgedrukt dat hij een zenuw in mijn been compleet in heeft geklemd. Als ik zou doorspelen, komt er elke keer een klap op die zenuw en verlies je het gevoel in je been. In makkelijkere taal: als ik door blijf sporten zoals ik dat nu doe, raak ik gegarandeerd verlamd en kom ik in een tolstoel terecht. Dit was overduidelijk einde verhaal voor mij.’

WOMAN OF THE MATCH

“Er is natuurlijk nooit een goed moment voor nieuws als dit, maar ik had wel wat betere momenten kunnen bedenken. Twee weken voor ik wist van mijn rug, kreeg ik nog een telefoontje dat ik was geselecteerd voor het Nederlandse handbalteam voor het WK. Dit zou een mijlpaal zijn in mijn handbalcarrière. Maar niet alleen het WK, ook de wedstrijden die op dat moment al liepen, waren voor mij en mijn team ontzettend belangrijk. We zouden een week na mijn nieuws een allesbepalende wedstrijd spelen, en onze ploeg had al wat problemen met de bezetting. Blessures hier, blessures daar: ons team zou niet nóg een verlies kunnen veroorloven. Mijn eerste vraag aan de dokter was dan ook meteen, of ik deze ene wedstrijd nog wel mocht spelen. En dat heb ik gedaan, daar was ik ontzettend dankbaar voor. We hadden dik gewonnen, ik was zelfs woman of the match. Aan de ene kant een wedstrijd met emotionele waarde, omdat het mijn laatste wedstrijd ooit was. Aan de andere kant, de perfecte afsluiting. Onze overwinning en de vreugde van het team, zal me dan ook altijd bijblijven.’

OPNIEUW HET LEVEN LEREN ONTDEKKEN

“Ik heb heel mijn leven toegewijd aan handbal. Ik heb er vriendschappen aan verloren, heb er feestjes voor afgezegd, ik heb er mijn vriend voor in Zweden gelaten terwijl ik naar Duitsland ging. De leeftijd dat kinderen normaal gesproken nog bij hun ouders thuis doorbrengen, was ik al uit huis vertrokken naar het buitenland. Ik heb een week lang huilend in mijn bed gelegen. Alles wat ik in die jaren heb opgebouwd, valt nu weg door iets waar ik zelf eigenlijk geen invloed op heb. Ik was namelijk nog lang niet klaar. Dit voelde pas net als het begin van mijn carrière. Maar dat mensen nu zeggen: wat een dappere keuze. Dat vind ik eigenlijk niet van toepassing. Voor mij was het namelijk geen moeilijke keuze. Handbal is mij heel veel waard, maar het is niet mijn normale leven waard. Ik ga terug verhuizen naar Zweden en mijn werk weer oppakken. Ben ik gefrustreerd? Ja, absoluut. Maar is dit het einde van de wereld? Nee, zeker niet. Handbal is altijd een groot deel van mijn leven geweest, waardoor ik nooit veel tijd had voor andere dingen. Nu krijg ik als het ware een kans om het leven opnieuw te ontdekken. Om meer op reis te gaan, nieuwe hobby’s te leren en meer tijd te spenderen met vrienden en familie. Dat is ook het leven.”

Maar het liep plots anders: Klomp keert terug in het handbal, niet als speelster maar als coach.

cover Kalia Klomp (rechts), als speelster voor Boden, wordt vanaf komende zomder trainster bij haar oude club

foto Mats Engfors photografic / club Boden